Den enorme åndelege apetitten til Magnus Slagsvold Støre gjorde han ustabil. Eit møte endra alt

Denne saken ble først publisert i oktober 2022, men er hentet opp igjen til glede for nye lesere.

– Her er inngangen til kyrkja mi, seier Magnus Jonas Slagsvold Støre, og peikar innover i skogen, vekk frå stigen me står på.

Me har stoppa ved ein flugesopp som lyser knallraudt mot oss.

– Du veit korleis det alltid står ein søt pensjonist og gjev deg programmet på veg inn i kyrkja?

Den vesle hattekledde organismen ynskjer oss velkomen.

Me går nokre meter inn mellom furu-, lønn- og bjørketrea. Bakken er glatt av fuktige lauv og kvistar, men trea har pynta seg i sin mest fargesprakande pryd.

– Her er spotten min. Og der er alteret.

Vårt Lands utsende må kikke ein ekstra gong for å forstå at det er den litt flate, mosegrodde, men ganske så alminneleg-utsjåande steinen han refererer til som alter.

I passande avstand frå alteret står ei stor furu, der mannen som viser oss rundt har sete mang ein time og «mata sanseapparatet med det det er designa til å eta».

I enklare termar: han har sete stille i skogen og tenkt. Hadde fleire gjort som han trur han mange av problema i verda ville blitt løyst.

[ Kan bli først i Norge med vannkremering: – Innebærer tøffe syns- og luktopplevelser ]

Blei deprimert

– Eg er vaksen opp i eitt av dei flottaste strøka i eit av verdas rikaste land i ein emosjonelt stabil familie, og så fort eg blei vaksen blei eg deprimert.

Me har flytta oss nokre hundre meter, og sit ved kjøkenbordet i heimen til Støre, kona og dei to barna.

Huset ligg nesten inst i ein blindveg som endar i ein flik av Nordmarka. Heimane her har hagar og grunnflater som i mange andre delar av landet ville vore heilt gjennomsnittlege, men som i ein sentrumsnær del av Oslo signaliserer stor rikdom.

Støre er klar over at han er privilegert. Han er takksam for sikkerheitsnettet under han som har gjort det litt mindre skummelt å ta utradisjonelle val. Men han er også smerteleg klar over at materielle gode ikkje skjermar ein frå mørke tankar og tunge stunder.

---

Magnus Jonas Slagsvold Støre

• Livscoach og helsefilosof.
• 32 år.
• Har studert nevropsykologi, drive cateringbedrift og skrive bok om etelege, ville vekstar.
• Gift, to barn.
• Arrangerer kurs i pusteteknikk og stillesitjing i naturen.
• Slepper dobbeltalbumet «The Hymns of Melchizedek» 13. desember.

---

Slekta

Her, i det svarte trehuset har han og dei to brørne vakse opp med foreldra Jonas Gahr Støre og Marit Slagsvold. Ein statsminister og ein prest.

Det er fyrst i vaksen alder at Magnus Jonas har blitt presteson. Mora jobba som gestaltterapeut før ho i fjor blei ordinert til presteteneste.

Og ja, han delar ikkje berre to namn med statsministeren, men også to namn med finansministeren. Trygve Magnus Slagsvold Vedum er firmenningen til Magnus Jonas Slagsvold Støre.

Men nok av slektstavle-oppramsing. Greitt å få det unnagjort. Det veit Støre alt om. Vanlegvis er det alt journalistar vil snakke med han om. Det og soppen.

Og nei, me snakkar ikkje om vår raudkledde kyrkjetenar. Men lat oss koma tilbake til det om litt.

[ I denne kirken er sopp blant det helligste ]

Ville ikkje vera «sonen til Støre»

Tidlegare i livet var dette med slektskapet til faren eitt ømmare punkt. Støre var oppteken av å vera seg sjølv, ikkje sonen til statsministeren, utanriksministeren, Ap-leiaren, eller kva tittel som for tida måtte stemme.

– Eg blir glad no også når eg føler eg blir sett for den eg er, men eg har også koma veldig til fred med at det er heilt naturleg å bli sett i samanheng med far min. Eg kan ikkje fornekte det bandet, og eg er veldig stolt av det.

Støre tenkjer at alt har ei meining og ein funksjon, og heng saman i ei større eining.

– Viss det kan vera ein døropnar for at eg kan prate om ting som er verdifullt, så kvifor ikkje bruke den døra som Gud har opna for meg?

Dette verdifulle han vil snakke om er dei åndelege aspekta ved tilværet. Noko han føler får lite plass i Vestens syn på verda som daudt materiale som har oppstått tilfeldig, og der livet er ein kamp for å overleva.

Synet han i dag har på verda har det tatt lang tid å koma fram til. Bak seg har han ein nesten fullført master i psykologi som han hoppa av då han kom fram til at det ikkje ville hjelpe han til å forstå meir av kven han eigentleg var, på eit djupare plan.

Eg er vaksen opp i eitt av dei flottaste strøka i eit av verdas rikaste land i ein emosjonelt stabil familie, og så fort eg blei vaksen blei eg deprimert.

—  Magnus Jonas Slagsvold Støre

[ Paven advarer mot pornografi ]

– Alt skulle brennast til marka

Etter dette følgde år med leiting etter innsikt på kurs, internett og gjennom personar han møtte.

– Leitinga leia meg inn i studiet av verdas mysterietradisjonar. I mange år skjedde dette som ei ganske fri utprøving av ting eg var nysgjerrig på. Det funka veldig dårleg for meg. Eg blei veldig ustabil av det.

Støre tek ei kort tenkjepause og ser ut av kjøkenvindauget.

Han fortel om mørke dagar i ein leilegheit i bydelen Bislett der sjølv den minste ting som innebar å møte andre menneske var vanskeleg. Som å gå på butikken. Han prøvar å forklare den indre reisa.

– Mykje av åndsvitskapane tek sikte på å gjera systemet vårt meir sensitivt for tilværet. Men det krev også at du finn ein måte å leve på som eit meir sensitivt menneske.

Møtte yogameister i Indonesia

Den biten mangla Støre. Han blei meir og meir fylt av angst.

– Eg gjorde meg sjølv berre meir sensitiv, mens eg plukka frå kvarandre heile grunnfjellet av verdsbiletet mitt, utan å erstatte det med noko. Alt skulle brennast til marka.

I ettertid ser han på prosessen som ei personleg apokalypse.

Eit møte med ei indisk yogameister som budde i jungelen i Indonesia skulle vise seg å bli redninga. Framleis er dei i kontakt nesten dagleg, og han reknar ho for ein nær ven.

– Ho hjelpte meg å forstå korleis eg kan mate den store åndelege appetitten min og samstundes hente barna mine i barnehagen utan å måtte leggje meg på sofaen etterpå.

[ Sunniva Gylver: Ingen ulemper ved å fortelle om sin største sorg ]

Dette kallar han Gud

Støre har ikkje ei tru du enkelt hoppar til konklusjonar om resten av etter å ha høyrt ei setning eller to. Men han tek utfordringa med å forklare kva han trur på på ein enkel måte:

– Trua mi er bygd på ei erfaring av at alle ting heng saman med alle ting i ein heilskap som til sjuande og sist er større enn summen av alle delane. Dette kallar eg Gud.

Han er djupt inspirert av indisk tankegods, men ikkje nødvendigvis knytt til hinduisme eller buddhisme. Kunnskapen om verda kan ikkje brytast ned til noko ein kan setje absolutte termar på.

– Dei åndstradisjonane eg er inspirert av er ikkje fyrst og framst opptekne av å fortelje folk kva dei skal tru på, men å tilby praksisar for at ein kan finne svara sjølv gjennom erfaring.

Men Støre finn visdom i alt frå Bibelen, til bøner frå urfolk i Amerika, via muslimsk sufi-poesi. Og det er visse ting han meiner på eit tidspunkt har vore universell kunnskap hjå alle menneske.

– Kva har stammer som har levd isolert, djupt inne i Amazonas, og munkar som har sete i holer i Himalaya funne fram til som er felles?

Her trur han svaret til mykje djup og universell sanning ligg.

– Veldig mykje av det som er felles er ei erkjenning av at naturen er heilag, og at me må bøye oss for henne, ikkje omvendt, å øydeleggje henne, slik me held på med no.

Og det er her å bruke tid ved steinalteret og i skogskyrkja kjem inn i biletet. Eller utesitjinga, som Støre gjerne kallar det.

For han er på ein heilt annan stad i dag enn under dagane på sofaen på Bislett. Det er ikkje lenger uro og spørsmål som fyller tankane om tilværet, men ei ro, og ei kjensle av at svara han fann om korleis verda heng i hop må nå ut til fleire.

Difor tek han med seg grupper ut i skogen for å bruke tid i det stille. Lytte til blada som raslar, bekkane som sildrar. Sjå kor mange ulike typar sopp, insekt og vekstar som eigentleg gøymer seg på høgljos dag på berre ein kvadratmeter. Reine terapien for stressa, engstelege, moderne menneske, skal me tru Støre.

Han gjev oss ein smakebit på veg inn i skogen. Ber oss om å gå halvparten så fort som ein naturleg ville gjort.

---

4 raske

• Gud er: Useieleg.
• Eg klarar meg ikkje utan: Pusten.
• På gravsteinen min skal det stå: Dei som vil minnast meg etter eg er død kan gå ut i skogen å sjå sesongane herje med ein stein der.
• Boka alle må lesa: Profeten av Khalil Gibran.

---

[ «Noen vegrer seg for å gå i pinsemenigheter bare på grunn av bilparken» ]

Søkjer spørsmål

Av erfaring med grupper han tek med i skogen får folk med seg fleire helsebringande detaljar då, fortel han. Som korleis den gule soppfamilien, truleg av sorten riske, matchar Støre si bukse perfekt.

Torsdagar er gule i tantrisk tradisjon, og gul er visdomens farge, kan guiden vår opplyse om.

– Me må lære oss å gå ute i skogen og sitje midt i den for å sjå naturen for det den er. Då ser ein også kva intelligens som er i sving, og me må finne ut korleis me kan vekkje vår forståing for den, og leve med den.

Støre meiner ein fort vil oppleve at kvar stein og kvart tre ikkje er for seg sjølv, men heng saman i ein livsvev, eller ein økologi, om du vil.

Men han tek ikkje med seg menneske for å sitje stille i naturen fyrst og fremst for at dei skal finne svar, men for at dei skal stille seg spørsmål.

– Set du deg i skogen lenge nok og stille nok blir du mindre sikker på ting. Ein ser at verda er ikkje så enkel. Det er ikkje berre å få ting til å gå opp i eit rekneark også har me funne ut av det. Hjarta våre må også vera involverte.

– Me har «outsourca» det åndelege

– Min kongstanke er at det å vera åndeleg, er ein menneskeleg eigenskap. Det finst ikkje nokon som ikkje er åndelege. Mennesket er designa for å stille spørsmål om kven dei er, kvar dei kjem frå og kvifor dei er her. Kva er greia, liksom?

Dette meiner han er spørsmål som ein i Vesten lenge har «outsourca», eller overlate, til ein ekstern autoritet.

Fyrst til kyrkja, der han meiner folk til slutt blei reduserte til å skulle møte opp på gudstenester og gje pengar til kyrkja, mot at dei geistlege tok seg av grublinga og ordna opp resten med Gud.

– I dag er det dei som driv med teknologi som seier at: berre tru på oss, berre kjøp av oss, me kjem til å ordne problema dykkar. Alt som er problematisk med tilværet er det me som har svaret på.

Mange av problema ein ser i dagens samfunn meiner han berre blir verre av å kaste meir teknologi på dei, sidan dei eigentleg er av åndeleg karakter.

– Me prøvar å fylle tomrom inni oss sjølve som ikkje kan fyllast berre me får fleire ting eller føler at me greier å skuve døden litt lenger unna.

[ Bonde og pastor planter mais og menighet  ]

De viktigaste spørsmåla

Nokre av spørsmåla Støre ynskjer at folk skal spørje seg er: Kven er eg, og kva er eg laga for? Korleis er eg designa til å bidra? Kva er min plass i dette?

– Sjølverkjenninga er sjølve grunnlaget for helse. Nokon menneske er laga for å vera ute å sjaue heile dagen, nokon menneske er laga for å sitje inne å be heile dagen. Men det å presse alle gjennom ein skulegang og seie at viss du ikkje greier å sitje stille må du medisinerast?

Han får eit litt trist drag over andlet.

Me er tilbake i barndomsheimen. På bordet framfor oss står to kakaokoppar. Den er laga av kakao frå kompisens sjokoladefabrikk i Nittedal, og søta med honning frå bier som lever i skogen rett ved oss.

Medan mange menneske i dag slit med psyken, får ein depresjon eller går på veggen, er det for få som ser på det som eit teikn på at ein burde gjera endringar i livet, meiner Støre.

– Mange tenkjer at «Å det var ubeleilig at det skjedde no. Då må eg enten sjukmelde meg eller medisinere meg slik at eg kan koma tilbake til det eg dreiv med før». Mest sannsynleg lever du ute av takt med slik du var skapt til å vera.

Kven er Støre skapt til å vera?

– Og kven er du skapt til å vera?

Den lengste tenkjepausen til no. Blikket får tid til å kvile både på krystallane på bordet framfor oss, og på papirstjernene som heng i vindauget.

– Eg trur eg er skapt til fleire ting. Eg kjenner ein veldig stor omsorg og kjærleik for menneske og trur eg er skapt til å forvalte den til fordel for medmenneska mine.

– Også trur eg eg er skapt til å prate. Eg trur eg er ein munn som skal setje ord på ting som er vanskeleg å setje ord på også håpar eg at folk vil lytte til det og bli nysgjerrige.

Det er derfor han seier ja til intervju som dette. Og endeleg kjem me tilbake til vår vesle venn, soppen. Ikkje den med visdomens farge, og ikkje den som viser veg inn til Støre si skogskyrkje. Men den mest kjente av dei; den som han snakka om på prateprogrammet Skavlan i fjor.

Nokon menneske er laga for å vera ute å sjaue heile dagen, nokon menneske er laga for å sitje inne å be heile dagen. Men det å presse alle gjennom ein skulegang og seie at viss du ikkje greier å sitje stille må du medisinerast?

—  Magnus Jonas Slagsvold Støre

Feiltakinga som forandra livet

Eigentleg ville han snakke om det han brenn aller mest for: det åndelege. Men for at det ikkje berre skulle bli ei bisetning tok han eit val om å dela noko sårbart.

Korleis han «meir eller mindre ved ei feiltaking» enda opp med å eta psykedelisk sopp under fadderveka som 19-åring.

Ein kompis hadde vore i Amsterdam og hadde med seg soppen heim. På veg til ein hyttetur fortel han dei andre at verknaden av den er som å bli litt brisen.

– Det høyrest ut som ein strålande idé å koma i eit brisent modus. Også var det absolutt ikkje det. Det var noko heilt anna.

[ «Guds hus har visst mange rom, men akkurat nå vet jeg ikke om jeg er i huset hans engang» ]

Da verda kom på besøk

Framfor augo til Støre var det som om verda gjekk i oppløysing. Filteret som han hadde sett tilværet gjennom heile livet smuldra opp.

– Det som stod att var eitt ekstremt levande, pulserande og einskapleg fenomen. Og ei unekteleg erkjenning av at eg har min plass i denne veven. Basert på universell eller guddommeleg vilje.

Eit frø var sådd. Det han opplevde på bilturen til hytta med kompisane i sopprus verka meir ekte enn alt anna han hadde opplevd til no i livet.

Me prøvar å fylle tomrom inni oss sjølve som ikkje kan fyllast berre me får fleire ting eller føler at me greier å skuve døden litt lenger unna.

—  Magnus Jonas Slagsvold Støre

I ettertid tenkte han at dette måtte det gå an å oppleve på nytt, utan rus. Og det har han. Mellom anna med hjelp av pusteteknikkar, som også er ein av tinga han kursar andre menneske i.

Og sjølv om han i møte med den vitskaplege metode på universitetet fekk reinska vekk siste rest av kristen barnetru, sit mange av omgrepa og orda att.

Og episoden med den psykedeliske soppen vekte ein trong som ein kan kjenne att i mange religionar. Trongen til å misjonere. Og kanskje er det det Støre er skapt til?

– Heilt sidan eg byrja å få smake på livets sakrament, så har eg spontant tenkt at dette må delast, dette må ut. Dette er ein lovsong som må syngjast frå dei høgaste klippane så alle høyrer det.

[ Odd Nordstoga: – Jeg tror på en slags oppstandelse. Det skjer fremfor oss hele tiden ]