Han handterer den senka BMW-ein sin med ein sjølvsikkerheit som berre unge menn med ein fersk lapp kan. I handa held han ein sigarett.

Tømrarlærlingen er på veg heim etter å ha slått opp med ungdomskjærasten. Trist, men naudsynt. Ei bør er lyfta av skuldrene og eit innfall kjem over han.

For fyrste gong på fleire år let han spelelista med lovsongar vera lydsporet til livet.

Bilturen heim til Hommersåk ein sommarkveld i 2015 blir starten på eit vendepunkt for unge Gjermund Øygarden.

Ein fæl person

Den nybakte pastoren er streng med seg sjølv, sju år seinare.

— Ikkje ein bra person, men heilt OK, presiserer han, og viser til mor si som referanse, i tilfelle hans ord for det ikkje er godt nok.

Som for så mange ungdom var det opphavet det gjekk hardast utover då livet og leiten etter seg sjølv gjekk i berg-og-dal-bane.

For alt har ikkje alltid vore på stell med forholdet til Gud, skal me tru rogalendingen. Og det trass i ein imponerande kristen CV heilt frå barnsbein av: barne-, ungdoms-, vidaregåande- og bibelskule var eigd av Norsk Luthers Misjonssamband (Misjonssambandet).

Til sitt forsvar trekkjer Øygarden fram bachelorgraden sin frå NLA Høgskulen. Her er trass i alt Misjonssambandet berre ein av sju eigarar.

---

Gjermund Øygarden

• 25 år
• Tidlegare tømrar, vaktmeister og kyrkjelydsutviklar
• Gift med Birgitte Malde Øygarden
• Ny pastor i Salem Bergen

---

Snus til tørk

Ja, rett nok låg Bibelen på nattbordet til Øygarden på internatet på Tryggheim vidaregåande, men møbelet sin hovudfunksjon var å romme all den brukte snusen som låg til tørk, for å gjera den klar til gjenbruk. Løna frå avløysarjobben i eit fjøs i nærleiken romma ikkje uavgrensa mengder nikotin.

I fjøset som låg fyrst på ruta til mjølkebilen skulle alle kyrne vera ferdig mjølka til 06.30. Då blei det til tider freistande å låne ein moped han ikkje hadde lappen til for å koma tidsnok til vakta.

— Eg byrja å merke at gamle-Adam kom meir og meir til syne.

— Kva meiner du med det?

— Eins gamle, syndige natur kjem fram. Eg kjefta meir, var sjølvsentrert og lite takksam. I ettertid ser eg rett og slett at eg var mindre fylt av Jesus.

[ Sondre ble kastet ut av Salt-gruppe. Helt fremmed for oss, sier Salem-pastor ]

Eit vendepunkt

Men alt i alt er det vanskeleg å skildre Øygarden som ein bråkmakar. Til det er det 25 år lange livet hans for fullt av bedehusmøte, misjonsopphald og bibelstudium.

Og det var altså fyrst etter eitt år i lære som tømrar at tankar om å bruke meir tid med Gud meldte seg. Sommaren 2015 blei avgjerande, og skal han tidfeste vendepunktet heilt eksakt fell valet på ein kveld på Misjonssambandet si generalforsamling på Randaberg.

Ein Gjermund Øygarden utan Gud er ein ganske fæl person.

—  Gjermund Øygarden

Øygarden jobba på eit bygg rett i nærleiken, noko som gjorde det lettvint å takke ja når nokon inviterte han innom på misjonsorganisasjonen si storsamling etter arbeidstid.

Misjonærutsendinga den eine kvelden gjorde særskilt inntrykk.

— Det var sterkt å sjå at folk la ned livet og karrieren si for å følgje Gud. Eg kjente at det er dette eg også skal gjera. Eg blei kalla tilbake til Jesus, og eg kjente at Gud var nær.

Å grine Bibelen søkkvåt

Kjensla er vanskeleg å skildre, men Øygarden kan samanlikne det med korleis han nokre gonger kan høyre ein lovsong på Spotify utan å tenkje over teksten eller innhaldet, medan han andre gonger kan «grine Bibelen søkkvåt» over den same songen.

Akkurat det skulle også skje i bilen på veg heim frå møtet. Nok ein gong skulle den tidlegare nemnde lovsongslista på Spotify spela ei viktig rolle i trusreisa til Øygarden.

Då vekkingsforkynnar og songevangelist Arne Aano kom gjennom høgtalarane med «Det er nok det som Jesus gjorde», bedehustradisjonen tru i valsetakt og med utstrekt bruk av trekkspel og vibrato, vekte ikkje det utdaterte uttrykket humring, slik ein kanskje kunne forvente.

— Den er supertraust, men strofene «det er nok, det som Jesus gjorde, det er nok, det som han har sagt. Han har sona di synd, den store» gjekk rett inn. Det har rett og slett blitt min frelsingssong, fortel Øygarden.

I ettertid har han plaga mange med strevet han hadde med å lære seg melodien på piano.

Er ikkje songboka kjernen i kristendommen?

Også vokabularet til Øygarden ber preg av å bli dratt mellom det som er vanleg for ein på hans alder, og det som ein kanskje heller forventar av nokon som har bikka 80.

— Ta vare på lønnkammeret, så tek lønnkammeret vare på deg, seier rogalendingen då han snakkar om si daglege bibel-lesestund.

Rett etterpå forklarar han korleis hans «leiar-approach» er å omgje seg med flinke folk han kan spela gode.

Kven var eg til å stå i ei slik stilling? Det eg kunne var skrujern og hammar.

—  Gjermund Øygarden

Kor sterkt bedehuskulturen prega tankane hans om korleis ein er kristen blei tydelegare enn nokon gong under månadane han hadde i Kenya og Tanzania i regi av bibelskulen Fjellhaug.

— Dei spelar trommer og snakkar om kyrkje. Kvar er songboka og bedehuset eg er vane med?

Øygarden apar etter sitt gamle eg.

— Eg hadde så godt å få rokka ved noko av dette som eg trudde var ein del av kjernen i kristendommen, reflekterer han.

Med seg heim hadde han eit meir mangfaldig syn på sin eigen religion, og ein sterkare lyst til å studere teologi.

[  På Knausen lysstøperi støper frivillige om lysestumper til inntekt for misjonen ]

Kjente seg ikkje verdig

Som sagt så gjort. Han leverte bacheloroppgåva si i praktisk teologi og leiing ved NLA Høgskolen i Bergen rett før jul.

Likevel kjenner han at pastorskoa er store å fylle. Sjølv meiner han at han reint fagleg ikkje har vore kvalifisert til enten jobben han no har byrja i, eller den førre som kyrkjelydsutviklar same stad.

Sistnemnde gjekk han til frå stillinga som vaktmeister i Salem Bergen.

— Eg kjente meg ikkje verdig, men eg blei oppmuntra til å søkje. Men kven var eg til å stå i ei slik stilling? Det eg kunne var skrujern og hammar.

Han skalv då han leverte inn søknaden, men i ettertid meiner han å sjå Gud si leiing i valet.

— Kvar gong eg har takka ja til litt for store utfordringar har Gud utrusta meg. Så kvifor skulle han ikkje vera trufast også denne gongen?

[ Ble venn med David Toska gjennom sjakk i fengsel: «Hans historie er en om håp» ]

I kristen-bobla

I ei perfekt verd skulle han hatt minst fem til ti år meir livserfaring, meiner han sjølv. Gått på eit par fleire smellar og opparbeida seg litt meir tyngde, autoritet og respekt hjå den eldre garde.

— Det er eit trusprosjekt å satse på ein person som meg, men heldigvis har eg mange flinke folk rundt meg.

Det er viktig for Øygarden, som meiner akillesen hans er kor lett han let seg påverke av dei rundt han. Difor blir valet av kven han omgjev seg med på både på jobb og privat ekstra viktig.

— Eg treng folk som ikkje dreg meg av banen.

Dette er også svaret når han blir utfordra på om han kan hjelpe sine «soknebarn» med vanskelege problemstillingar dei møter i storsamfunnet, når han sjølv har levd så store delar av eige liv i ei Misjonssambands-boble.

---

4 raske

• Gud er: Kjærleik
• Eg klarar meg ikkje utan: Kaffi om morgonen
• På gravsteinen min skal det stå: På gjensyn!
• Boka alle må lese: Bibelen

---

Han er usikker på kor han hadde vore i dag hadde han komme meir «ut i verda» tidlegare i livet. Kanskje er det nettopp dei gode, kristne miljøa som har gjort at han i dag står trygt i trua?

— Men dette er ting eg absolutt jobbar med, både personleg, men også inn mot kyrkjelyden. Korleis kan me ta vare på den gode synergien som er i eit fellesskap, kall det ei boble om du vil, men samstundes vera «der ute»?

Skumle kristne

For tida tenkjer han mykje på korleis Bergen hadde sett ut utan Salem. Viss kyrkjelyden hadde blitt rykt opp med rota og landa i Longyearbyen, hadde Bergen merka det?

— Eg er faktisk litt usikker. Eg har veldig lyst at me kristne skal vera personar du kan koma til når du har det vanskeleg. Men det er vanskeleg når mange oppfattar oss som litt skumle.

Kvar gong eg har takka ja til litt for store utfordringar har Gud utrusta meg.

—  Gjermund Øygarden

På sundag skal han tale over historia om profeten Elia. Øygarden finn inspirasjon i korleis Gud møtte han i den skøyre stilla i fjellet, men etterpå sende han ut av hola for å fullføre oppgåva si.

— Det fungerer som eit bilete på tida me er i. Det nyttar ikkje at me gøymer oss i ei hole.

Mørkemenn og kontroversielle spørsmål

Øygarden snakkar om kommunikasjonsutfordringar. Om kristne som blir stempla som mørkemenn. Og frykta for at pastorrolla også skal føre med seg ei forventing om han sit på alle svara, også i dei meir kontroversielle spørsmåla som til dømes homofili eller gjengifte.

— Eg kjem aldri til å skrive ei bok om det. Den ville berre vore full av spørsmålsteikn. Men heldigvis skal me få lov til å stå på skuldrene til folk før oss. Og kanskje er det betre med spørsmålsteikn enn utropsteikn?

Pastoren er oppteken av å lytte til folk og å anerkjenne at det ikkje alltid er så lett å leve på denne jorda me kallar heime. Likevel er han klar over at det han meiner Bibelen seier alltid skal ha forrang for menneskelege erfaringar.

— Eg kjem alltid til å stå klinkande klart på det Bibelen seier.

[ Instagram-profil Espen PA Lervaag har eitt viktig spørsmål å konfrontere Gud med ]

Ei kjødleg forvandling

Sjølv om tømraren er tydeleg på ulempene med å tre inn i pastorrolla berre dagar etter at han fylte 25 har han også eigenskapar som han meiner gjer han skikka til jobben.

Desse kjem han fram til etter dei norske, obligatoriske forsikringane om at ein ikkje ynskjer å drive med sjølvskryt.

— Eg har ei ungdommeleg tru på at ting kan bli betre. Sjølv om noko har vore slik i ti år, eller i hundre år for den del, så tenkjer eg at det faktisk er mogleg å få til endring.

Øygarden fortel korleis han la på seg 20 kilo i løpet av bibelskule-året. Minst halvparten på grunn av den populære gatematen chapati som han oppdaga i Kenya. Etter å ha blitt utfordra til å springe eit halvmaraton enda han opp med å gå ned nærmare 25 kilo, og den dag i dag spring han mange gonger i veka.

— Endring har vore mogleg i mitt åndelege liv, og det har vore mogleg i mitt kjødelege liv. Eg er svolten på å lære og å få til ting. Om det er fordi eg er ung eller om det er meg som person veit eg ikkje.

[ Mannen som forrådte Anne Frank, utpekt i ny bok ]

Å møte Gud

Også er han interessert i menneske, noko han meiner gjev han eit fortrinn som pastor. Han gjev uttrykk for at det utfordrande å alltid vera i den enden av spørsmåla under intervjuet. Han verkar oppriktig nysgjerrig og tidvis litt utilpass over å vera den som alltid snakkar.

— Eg kunne hatt ein doktorgrad i gresk og hebraisk, men det å ha god sosial intelligens og vera oppteken av menneske, det er ein eigenskap som kan trumfe mykje.

Likevel kan det til tider bli for mange inntrykk med mange menneske tett på. Då trekkjer han seg tilbake til familien si hytte i Vest-Telemark for å «absorbere livet». Der held han tømrarevnene ved like, går på ski og les i Bibelen.

Det er i stilla over ein open bibel han oftast har opplevd møte med Gud.

— Kva betyr trua for deg?

— Alt. Det er grunnen til at eg står opp om morgonen. Alt eg gjer, skjer fordi eg prøvar å sjå ting gjennom Gud si linse. Meininga med livet er at Gud elskar meg og at eg skal få lov til å elske han tilbake.

Og at han no skal vera hyrden for dei godt over 400 medlemmane i Salem Bergen er litt skummelt, men mest meiningsfullt.

— Eg er ingen helgen, men eg opplever at Gud har ei meining med å plassere meg her.

[ Hillsong Australia inviterte hundretalls til sang og dans, til tross for restriksjoner: – Jeg er i sjokk ]