Mette Boye vil gjere det normalt å løfte armane mot Gud: – Ikkje meir andeleg enn å gå på do

– Du, eg blei bare minna om det bordverset, «Gledens Herre vær vår gjest». Kan eg få be den bønna?

Samtalen er akkurat i gang. Mette Boye har såvidt begynt å nemne oppveksten med ein kyrkje-far og ei pinsevenn-mor, og dei tronge rammene ho sleit med å vere kristen innanfor.

Det er nærmast utan eit snev av tvil eller blygsel at ho bryt seg sjølv av, og ber Gud om å velsigne samtalen vidare, og la henne seie det som er sant om trua. Å lukke auga og invitere Gud til å vere gjest «ved vårt bord i dag» virkar fullstendig instinktivt og uanstrengt.