Preses byrja å stille spørsmål ved om kristendommen var sann

Den svenske folkekyrkja held seg med ein erkebiskop. Den tittelen er ikkje i bruk i Den norske kyrkja. Når Olav Fykse Tveit skal presentere seg, må han dermed seie «preses» («fremst blant likestilte») eller «leiande biskop». Begge deler lever han godt med. Men korleis kom han hit, til denne posisjonen? Han som sa til mor si og far sin at når han blei vaksen, skulle han iallfall ikkje gå meir i kyrkja, for då kunne han bestemme sjølv?

Faren var prest. Sonen lurte ei stund på om tru først og fremst var ein jobb. Og spenninga låg i han i oppveksten. Han blei ofte tatt med i kyrkja og på kristelege aktivitetar. Samtidig kunne det kjennast litt flautt å vere den einaste i gutegjengen som heldt på med slikt. Han ville ikkje skilje seg ut. Olav ville vere ein av gutta og sparka fotball saman med dei. Eit idrettstalent må han ha vore, for han har ei bestenotering på 60-meteren på 7,1. For den som måtte vere i tvil: Det er raskt. Og han var krinsmeister i høgde to gonger.

– De flytta fleire gonger i oppveksten, slik det ofte kan vere med prestefamiliar. Var dette utfordrande for deg? Blei du rotlaus på noko vis?