Konspirasjonar og realitetar

I 1939 gav den britiske journalisten J. M. N. Jeffries ut boka «Palestine – the reality». Jeffries hadde følgt utviklinga under det britiske mandatet heilt sidan første verdskrig. I boka klagar han over at «inga sak har tent så mykje på generell kunnskapsløyse som sionismen». Og han syner korleis den alminnelege brite er monumentalt desinformert om kva som verkeleg har skjedd i landet. Men dette slutta jo ikkje i 1939. Frå Balfourerklæringa til i dag har ein monumental «draumefabrikk» sytt for systematisk desinformasjon om kva som skjer i området. Mange reknar det som si patriotiske eller religiøse plikt – eventuelt båe delar – å tru på dei einsidige og eller oppdikta historiene til denne draumefabrikken. Og så skal vi liksom diskutera derifrå.

Sidan slutten av 1980-talet har det vore ålment kjent at sionistane medvite valde krig i 1947-48. Grunnen til at dei valde krig, var at krigen gav høve til å gjennomføra den etniske reinsinga som trongst for å få eit jødisk fleirtal i landet. (”Plan D”)I tillegg visste Ben Gurion at dei sionistiske militsane hadde eit militært overtak. Desinformasjonen som vart spreidd i vestlege media og i ulike populære framstillingar på femtitalet har i stor grad vorte diskredittert. I røynda hadde den framveksande jødiske staten eit overtak på slagmarka i storleiksorden 2:1, og sidan krigen gjekk over lang tid, område for område, kunne sionistane lokalt ha langt større overtak. Den einaste militære styrken som var noko utfordring i denne samanhengen var den Arabiske Legionen i Jordan, med John Glubb i ei sentral rolle. Sidan sionistane hadde ei politisk forståing med kongehuset i Jordan var dette ikkje noko problem – og Jordan overtok den militære kontrollen over Vestbreidda samstundes med at dei sionistiske militsane gjennomførte si etniske reinsing. Ved hjelp av propaganda kunne Israel spela rolla som David samstundes som landet var væpna som Goliat. Dette mønsteret går att i alle påfølgjande krigar, med eit unntak for oktoberkrigen i 1973 som har ei litt anna historie.

Israel har hatt militært overtak i regionen i mange tiår, og mangelen på fredsavtalar har gjort at Midt-Austen sine ressursar i stor grad er brukt på militært utstyr. Når det har vore større krigar i regionen – som krigen mellom Iran og Irak på åttitalet – har Israel etter beste evne freista spruta bensin på bålet. Det som i USA vart kalla «Iran-Contras-skandalen» var jo i røynda ein Iran-Israel-Contrasskandale, og eit heilt typisk utslag av desse mønstra.

Bjørn David Brattlie skreiv i ein annan diskusjon:

"Brendbergs og andres fantasier finner igen grenser. Dette er jo en nedvurdering av arabiske/muslimske samfunn hinsides det er mulig for normale folk å tenke seg. At Israel skulle ha noen som helst innflytelse på innenikspolitiske forhold i land som til sammen har folketall 10-20* eget folketall? Og som har tilgang til ufattelige mange mange milliarder dollar? Som besitter verdens største oljereserver? Hvis det er slik at araberne/muslimene er så gjennomført dumme som Brendberg her insinuerer trenger de å settes under administrasjon. Men de er ikke så dumme, like lite som Israel har noen som helst påvirkning på deres innenrikspolitiske anliggender. Mener at Brendberg at Israel har skylden for Komeinis overtagelse av Iran? Mener Brendberg at Saddams vanvittige krig mot Iran er Israels skyld? Mener Brendberg at konfliktene mellom shiaer og sunnier er Israels skyld? Mener Brendberg at det er Israels skyld at Syria innvaderte Libanon? Mener Brendberg at krigen i Syria er Israels skyld? Mener Brendberg at undertrykkelsen av kurderne er Israels skyld? Mener Brendberg at fremveksten av Muslimsk brorskap er jødenes skyld?

I disse eksemplene har Israel absolutt ingen skyld. Disse folkeslagene har eget ansvar for egen skjebne. Israels rolle er å orientere seg og gjøre forsøk på i ivareta egne borgeres sikkerhet i dette infernoet av politisk vanstyre. Selvom det skulle vært slik at Israel hadde ønsket det Brendberg påstår, er det disse landenes eget ansvar å ikke la seg styre av slike konspirasjoner. Det er jo derfor man har statsmakten til å beskytte befolkningen.

Så la oss slippe slikt sludder og underminering av arabere/muslimer som undermennesker uten forstand. ”

Dette er ei liste med påstandar og tøv.

Israels aggresjon i 1967 vart premiert med diplomatiske sanksjonar mot dei arabiske landa – mellom anna med at USA braut det diplomatiske hopehavet med Irak. Etterpå freista USA destabilisera regimet. Med den islamske revolusjonen i Iran og den kraftige svekkinga av iransk militærmakt såg Saddam Hussein og vestallierte Saudi-Arabia at det var mykje å henta på krig. USA gav grønt lys, utan å forplikta seg. For ja: Dette var Saddam Husseins krig. Då Iran byrja slå tilbake frå 1982 vart amerikansk støtte til Irak meir omfattande, samstundes som USA fjerna landet frå si liste over land som støtta terrorisme. Nokre år seinare kom det fram at USA – og Israel – i den same krigen hadde levert viktige delar til våpensystem i Iran.

Kva tyder dette? Golfen er det mest oljerike området i verda, og området har sidan andre verdskrig vore eit av dei prioriterte områda i amerikansk utanrikspolitikk. Dei to "sterke statane" i området var Irak og Iran. Saddam Hussein klarte utmerka godt å starta krigen mot Iran på eiga hand, men når krigen først var i gang sikra USA sine interesser gjennom å balansera Iransk og Irakisk makt. Dette er normal stormaktspolitikk.

Men det er denne normale stormaktspolitikken som for tida er ute av balanse. For i dag fungerer det ikkje å balansera Irakisk og Iransk makt mot kvarandre. Invasjonen av Irak for ti år sidan har ført til eit "inferno av politisk vanstyre", som gjer at USAs tradisjonelle maktmekanisme ikkje fungerer. Kven var strategane bak dette infernoet?

Om du les Paul Findleys "They Dare to Speak Out" (1985) vil du møta desse strategane i ei tidleg utgåve. Etter kvart som Oslo-prosessen spora av kom dei opp med ein alternativ strategi – "A Clean Break" (1996). Den same gruppa med folk – med dei same prioriteringane – var det som dytta USA i retning invasjon av Irak. No som sentrale folk i Bush-administrasjonen. Måten dette skjedde på er oppsummert i Sniegoskisk "Transparent Cabal", men detaljane i handverket vart avdekt løpande utetter 2000-talet. Som i Seymour Hersh sin artikkel i "New Yorker" – "The Stovepipe" – der han syner korleis dei nykonservative kortslutta dei vanlege rutinane for innhenting og validering av etteretningsinformasjon for å selja dei sokalla "masseøydeleggjingsvåpna" som etterpå vart avslørt som ein bløff.

I følgje propagandaen skulle invasjonen i Irak føra til ”liberalt demokrati”. Du må vera over gjennomsnittleg kunnskapslaus om internasjonal politikk for å tru på noko slikt. Diverre er svært mange amerikanarar akkurat det. I røynda slo invasjonen i bitar den sekulære staten, og skapte infernoet av etnisk og sekterisk vald vi ser i dag. Heilt etter Oded Yinon si oppskrift frå tidleg åttital. At strategane bak dette har hatt Israel/sionisme som sin viktigaste politiske lojalitet heilt sidan dei byrja karrieren som springpojkar for senator Henry Jackson på slutten av sekstitalet underbyggjer Sniegoski sitt poeng: Invasjonen av Irak handlar meir om Israel enn om USA sine interesser.

Det ser vi i dag, når USA ikkje lenger kan balansera Irakisk og Iransk makt i Golfen. Resultatet har vorte destabilisering, panikk i oljesjeikdømene (som finansierer IS) og nyorientering i den viktigaste USA-allierte i området: Tyrkia.Men Israel har bidratt til å så det kaoset som landet ønskjer. Og dette er ikkje nokon ”konspirasjon”: Det er offentleg kjent kven som marknadsførte krigen mot Irak sidan midten av nittitalet. Det er offentleg kjent korleis desse politikarane sidan slutten av sekstitalet har hatt Israel øvst på si prioriteringsliste.Alle desse apparatsjikane - Wurmser, Kagan, Kristol og alle dei andre, er i tillegg skriveføre og har ført saka si offentleg gjennom fleire tiår. Som Sniegoski understrekar: Alt her heilt i dagen – vi snakkar om ein ”Transparent Cabal”. USA er styrt av ein elite som ideologisk har hjarta sitt i Israel. Verre er det ikkje. Men dermed har også USA vanskar med å handheva eigne interesser, av di Israel er sterke nok til å skyta ned alle politiske initiativ som den israelske høgresida mislikar. Mange av mekanismane i dette spelet har vore kjent sidan Findleys bok – på midten av åttitalet.

Menneska si evne til til å halda andre menneske nede i avmakt og vonløyse er gamal og velutvikla. Nokre titusen britar kunne lett halda fleire hundre millionar indarar nede i avmakt i hundreåret frå opprøret i 1857 til andre verdskrig og trugsmålet om nasjonalistisk gerilja fekk britane til å pakka saman på førtitalet. Anten direkte, eller gjennom ulike fyrstestatar som i praksis var Storbritannias reidskapar.

Frå slutten av attenhundretalet var Midt-Austen strategisk viktig for Storbritannia, sidan Suez-kanalen var snarvegen mellom kjernelandet og britane sin viktigaste koloni. Difor utvikla Storbritannia eit dominansesystem for å ha kontroll med regionen. Av og til dreidde det seg om elegant, nesten usynleg dominans – som det ”indirekte” styret som vart utvikla i Egypt. Av og til måtte det rå maktbruk til – som då Russland og Storbritannia okkuperte Persia under første verdskrig og om lag 40% av innbyggjarane døydde i svolt og sjukdom (nær 10 millionar daude). Det er dette spelet for dominans det merkelege radarparet USA-Israel har overteke i etterkrigstida. Og Israel har etter kvart utvikla betydelege evner til strategisk dominans i området – kombinert med sterk og for det meste udiskutert innverknad over USAs strategi i same område.

Den politikken Israel verkeleg fører blir sjeldan omtalt i media. Men av og til får vi glimtvise innsyn. Victor Ostrovsky sine to bøker om Mossad gjev eit interessant glimt av sanningl.Seymour Hersh si bok om israelsk atompolitikk – ”The Samson Option” – er lesverdig. Og ikkje minst gav israelske Israel Shahak på nittitalet ut ”Open Secrets”, der han på grunnlag av kommentarar i den israelske pressa teiknar omrisset av Israels verkelege politikk andsynes Iran, Irak og andre statar i området – og Israels verkelege politikk andsynes USA.Framleis er truleg den hebraiskspråklege pressa den viktigaste kjelda til kva politikk Israel faktisk fører, men ingen har vidareført den jamne rapportane – ”Shahak Reports” – som Israel Shahak jamnleg laga frå syttitalet til han døydde for ti år sidan.

I tillegg til å ha ein moderne hær utstyrt med alt det amerikanske militærindustrielle komplekset er i stand til å produsera har Israel i tillegg unik politisk innverknad i den einaste supermakta.

Dei grunnleggjande realitetane i Israels makt i USA vart som sagt skildra i detalj allereide på åttitalet i Paul Findleys «They Dare to Speak Out». Seinare har John J. Mearsheimer og Stephen Walt drøfta dei same maktmønstra – likeeins professor James Petras og andre. Og Stephen Sniegoski har i si utmerka ”The Transparent Cabal” synt korleis det var pro-israelske interesser som stod bak krigen mot Irak. Dette er ikkje ”konspirasjonsteoriar”. Paul Gottfried, ein av dei mest interessante akademikarane på amerikansk høgrefløy, skreiv forordet til ”The Transparent Cabal”. Dette er veldokumenterte bøker som ned i detaljar syner korleis desse politiske kreftene fungerer. Problemet er ikkje dokumentasjon – problemet ligg på eit anna plan. For det er ingen som skriv om dette i avisa.

Mediemakt er ein vidunderleg sak. Mediemakt gjev høve til å påverka hendingar. Men mediemakt har ein enno viktigare funksjon: Du kan skru av lyset. Ved å skru på og av lyset kan ein gjennom mediemakt påverka kva folk ser – og dermed forstår – av hendingane. Som Jeffries peika på allereide i 1939 har sionistane svært medvite nytta denne makta. Riktig brukt gjev denne makta den effekten som Brecht skildra så råkande:

"Und der Haifisch, der hat Zähne
Und die trägt er im Gesicht
Und Macheath, der hat ein Messer
Doch das Messer sieht man nicht.

An 'nem schönen blauen Sonntag
Liegt ein toter Mann am Strand
Und ein Mensch geht um die Ecke
Den man Mackie Messer nennt.

Denn die einen sind im Dunkeln
Und die andern sind im Licht.
Und man siehet die im Lichte
Die im Dunkeln sieht man nicht."

Når noko skjer i mørket, skapar det frykt. Og frykt er ei viktig kraft i dei fleste dominanssystem. Det meste av kommentarar om Midt-Austen minnar om fyllikken som leita etter ein mynt han hadde mista under lyktestolpen. På spørsmål kunne han fortelja at han ikkje hadde mist mynten der – men i mørket lenger ned langs vegen. Likevel leita han under lyktestolpen – for det var der det var lyst. Dei fleste som skriv for dagen og timen i norsk og internasjonal presse skriv om det som er å sjå under lyktestolpen. Å leggja arbeid i det som er vanskelegare tilgjengeleg er ikkje aktuelt – men nokre få unntak som Hersh, Fisk, og nokre få andre.

Når ein på denne måten har mediemakt kan ein gjera svært mykje. Ein kann gjennomføra mord på lyse dagen – om det tener saka. Ingen vil stilla spørsmål, avdi alle „veit“ utan å undersøkja. Eit glimrande døme er rettsprosessane mot Ivan Demjanjuk. Demjanjuk døydde for eit par år sidan etter 35 år med sakførsel. Han døydde midt under ein ankeprosess – statusen han var etter over tre tiår med sakførsel framleis „ustraffa og utan gyldig dom“. Demjanjuks israelske advokat – Yoram Sheftel – synte i ei bok på nittitalet korleis prosessen mot Demjanjuk var „justismord“ i ordets eigentlege tyding: Påtalemakta freista døma Demjanjuk til dauden for brotsverk dei visste han ikkje hadde gjort, og domarane samarbeidde med påtalemakta for å gjennomføra dette. Sidan Sheftel sine avsløringar er så til dei grade pinlege for israelsk og amerikansk påtalemakt vart det dikta opp nye tiltalar mot Demjanjuk etter at han vart sett fri frå Israel. Ved å halda saka varm hindra ein at søkelys vart sett på dei grove brotsverka til amerikansk påtalemakt, særleg OSI.

Demjanjuksaka er eit glimrande døme på kor langt ein kan gå så lenge ein kan vera trygg på å ha mediemakt i ryggen. Demjanjuk er sjølvsagt ikkje noko eineståande: Av og til kan einskildmenneske bli i vegen for sterke politiske interesser, og bli knust i prosessen. Det spesielle med Demjanjuk er at ein kan halda kverna gåande i 35 år utan at nokon stiller spørsmål. Nazistane tiltalte Dimitrov for brannen på Riksdagen, men då han hadde knust aktoratet si sak sette dei han fri. Dei dikta ikkje opp ein ny identitet og ein ny tiltale, slik OSI gjorde etter frifinninga av Demjanjuk. Men slik kan ein tillata seg i den vestlege verda – avdi vi som fyllikken avgrensar oss til å leita under lyktestolpen. Pat Buchanan var stort sett den einaste innanfor vestlege media som turde å stilla dei opplagte spørsmåla til denne rettsfarsen.

(For den som er interessert i ei fullstendig demontering av saka mot Demjanjuk kan eg varmt tilrå Yoram Sheftel: „Defendig Ivan the Terrible – The Conspiracy to Convict John Demjanjuk“ – Regnery 1996)

Meiner eg slik Brattlie antydar at „krigen i Syria er Israels skuld“? Kva eg meiner er mindre interessant. Den tidlegare franske utanriksministeren Roland Dumas hevda for eit par år sidan i ein TV-debatt at borgarkrigen i Syria vart planlagt i London to år før det heile byrja i 2011. Og grunnen til at britane og andre vestlege land ville hjelpa jihadistane med å dra igang ein borgarkrig var at regimet i Damaskus gjorde motstand mot Israels dagsorden. Det er eit synspunkt som går godt i hop med det vi veit om israelsk politikk andsynes Syria på åtti- og nittitalet. Eg har ikkje sett nokon dra Dumas sitt truverde i tvil. Og kvifor skulle ein så tvila – han er utan tvil ein mann som har tilgang til informasjon som vanlege menneske ikkje har tilgang til.

Og dette er heilt normalt når ein snakkar om settlerstatar. Under kampen mot apartheid var det borgarkrig i granneland som Mosambique og Angola – og regimet i Sør-Afrika hadde svært mykje med desse borgarkrigane å gjera. Og dei kvite i Sør-Afrika hadde ikkje noko problem med å ha makt – direkte og indirekte – over svarte befolkningar som utgjorde det mangedoble av dei kvite i reine tal.

Ideologien til regima i Sør-Afrika og i Israel er langt på veg samanfallande, som Donald Harman Akenson synte i „Gods Peoples“ (1992). Og ja – det har mykje med bibelen å gjera. Den viktigaste skilnaden er at Israel frå fyrste byrjing har hatt ein draumefabrikk som har produsert ein systematisk desionformasjon om kva som foregår i området, om kva jødisk religion går ut på og liknande. Og denne draumefabrikken har hatt nært hopehav med vestleg medieindustri. Den som tek seg bryet med å sjekka vil finna kvar brestane er i biletet frå draumefabrikken. Det er ikkje spesielt vanskeleg – for eigen del kjenner eg til korleis sovjetisk/kinesisk totalitær ideologi fungerte, og metodane for å avsløra bløff er i stor grad den samme: Still dei spørsmåla som regimet ikkje ønskjer skal stillast. Finn dei fakta og dei kjennsgjerningar som bryt det idylliske biletet regimet freistar selja. Legg merke til kva tabu regimet freistar vedlikehalda – og leit der.

Men folk som har ideologisk navlestreng til regimet vil aldri gjera dette, og vil protestera når andre tek seg bryet med å sortera fakta frå eventyr. Om det du legg fram er ugjendriveleg, vil det bli møtt med ein vegg av togn.

Slik sett er det lite nytt under sola.