Kirke-kristendommen: en "syk" ideologi?

Det  kristne  kors,  middelalderens  tempelriddere  (kirkens  elitekrigere)  og  frimureriet  inngår  som  byggesteiner  i  Breiviks  forestillingsverden.  Han  omtaler  seg  som  kristen  (for  å  bli  opptatt  i  frimurerlosjene  i  Norge,  må  man  være  kristen).  Korset   har  i  1700  år  -  fra  den  romerske  keiser  Konstantins  diktatur  i  oldtiden  -  vært  det  fremste  symbol  for  den  kristne  verdens  voldsmentalitet  og  militarisme. Breivik  har  klart  nok  fremhevet  sin  sympati  for  Den  katolske  kirke.

Ingen  kan  være  i  tvil  om  at  Breivik  har  hentet  vesentlige  impulser  fra  den  kristne  korsfarer-ideologi   i  middelalderen,  den  som  terroriserte  store  deler  av  den  kjente  verden  gjennom  mange  århundrer,  fremfor  alt  muslimer.  I  DAG  kan  det  ikke  være  kontroversielt  å  hevde  at  den  kristne  korsfarer-ideologien   ble  utviklet  i  "syke"  menns  hoder.  Vi  snakker  ikke  her  om  én  enkeltperson,  eller  én  enkelthandling,  men  om  vedvarende  og  systematisk  terror  gjennom  århundrer.  Den  kristne  korsfarer-ideologi  ble  utformet  og  utviklet  i  hodene  til  det  kristne  Europas  mektigste  menn:  paver,  biskoper,  munker  OG  deres  nære  støttespillere  blant  Europas  konger,  fyrster  og  stormenn.  Disse  mektige  menn  nøyet  seg  ikke  med  fantasier,  men  hadde  de  nødvendige  maktmidler  til  å  omsette  sine  religiøst-ideologisk  forskrudde  idéer  i  konkret  handling.  Med  sine  "syke"  idéer  fremkalte  de  massepsykoser  i  fleng  gjennom  middelalderens  "mørke  århundrer",  hvilket  resulterte  i  blodbad,  massakrer  og  terrorhandlinger  som  vi  i  dag  knapt  kan  fatte  omfanget  av  og  brutaliteten  i.

Gjennom  historieforskningen  har  vi  fått  tilgang  til  deres  "syke"  ideer  i  utallige  dokumenter  og  skrifter.  Demonologien  er  et  sentralt  element  i  den  kristne  middelalderkirkens  mytologiske  verdensbilde,  og  det  er  forbausende  i  hvor  liten  grad  kirkens  lærde  menn  har  vært  villig  til  å  la  seg  korrigere  i  sine  mytologisk-dogmatiske  villfarelser.  Det  skyldes  at  Jesus  har  autorisert  djevelen,  og  at  kirken  -  ved  å  autorisere  Jesus  som  "Gud"  -   har  det  fulle ansvar  for  at  forestillingen  om  djevelen  ikke  kan  fjernes  uten  at  kirken  viser  respekt  for  historiske  fakta  og  tar  avskjed  med  hele  sin  tradisjonelle  forestilling  om  Jesus   som  "Gud"  og  som  ufeilbarlig  overmenneske.

Den  mytologiske  striden  mellom  Gud  og  Satan  som  gjennomløper  Det  nye  testamente  (en  skriftsamling  fra  oldtiden)  blir  fortsatt  av  den  kristne  majoritet  oppfattet  som  en  stadig  pågående  reell  kamp  i  verden.  Disse  to  halv-materielle  vesener  -  Gud  og  Satan/djevelen  -  kjemper  konstant  mot  hverandre  om  herredømme  i  verden  og  over  menneskesinnet.  Martin  Luthers  primitive  djevel-tro  på  1500-tallet  er  nedfelt  som  autoritativ  lære  i  Den  norske  (stat)kirkes  konfesjonelle  bekjennelse.  For  Martin  Luther  finnes  ingen  nyanser,  ingen  mellomkategorier:  mennesket  er  enten  trellbundet  av  Gud  eller   trellbundet  av  Satan.  Som  Gud  har  sin  englehær,  har  Satan  sin  demonhær.  Satan  oppfattes  snart  som  et  ondt  vesen  (av  hankjønn),  snart  som  en  ond  makt.  Den  onde  listige  Satans  metoder,  strategier,  fristelser  og  forlokkelser  er  beskrevet  hos kirkefedre/munker/teologer  og  i  kristen  forkynnelse  helt  frem  til  vår  tid.  Djevelutdrivelser  praktiseres  fortsatt  både  i  protestantiske  og  katolske  miljøer.

(MODERATOR HAR HER FJERNA EIT AVSNITT)

Jeg  har  i  mange  innlegg  (også  i  en  egen  artikkelserie)  dokumentert  hvordan  kristne  europeeres   imperialisme/kolonialisme/misjon,  rasisme/antisemittisme  og  voldsutøvelse  artet  seg  i  Europa  og  i  andre  deler  av  verden.  Man  burde  kunne  forvente  at  de  svimlende  tidsperspektiver  måtte  tvinge  frem  en  viss  selvransakelse  hos  vår  tids  ansvarlige  biskoper  og  ordinerte  teologer.  At  millioner  av  uskyldige  mennesker  måtte  dø  (ofte  under  tortur)  som  følge  av  kirkens  galskap,  maktbegjær  og:  skal  vi  si  "paranoide  psykose"?  -  den  betraktet  hedninger,  jøder,  muslimer,  kjettere  og  hekser  som  sine  onde  fiender:  likestilt  med  "djevlene"  -  kan  ikke  og  må  ikke  forties,  bortforklares  eller  unnskyldes.  Kirken  har  det  samme  autoriserte  teologisk-ideologiske  skriftgrunnlag  I  DAG  som  i  oldtiden  og  middelalderen.  Den  religiøst-sjelelige  rasisme  har  bestått  uforandret  i  Augustana  art.  17  siden  1500-tallet.

Gehenna,  Inferno,  Helvete,  Fortapelse.   Noen  mener  kanskje  at  en  (moderne)  språklig  omskriving  av  Satan-figuren  og  helvetesforestillingen  kan  ta  brodden  av  kirkens  heslige  voldstrussel  og  dualistiske  menneskesyn.  "Ta  ikke  dommen  fra  oss"   var  overskriften  i  presten  Per  Arne  Dahls  søndagsandakt  i  Aftenposten  20/11-2005.

Stavanger  Aftenblad  hadde  6.  mai  i  år  (fredagsbilag  Pluss)  en  merkverdig  og  klossete  artikkel  om  "helvete",  som  kanskje  demonstrerer  hvor  pinlig  dette  tema  er.  Bakgrunnen  for  avisens  oppslag  blir  uttalt  på  første  side:  "I  år  er  det  50  år  siden  Ole  Hallesby  døde.  Tida  bør  være  inne  til  å  spørja  kva  som  eigentleg  skjedde  med  helvete  i  Norge"   (min  kommentar:  intet  har  skjedd  på  50  år,  annet  enn  at  kirken  har  lagt  lokk  over  hele  debatten).  Som  illustrasjon  til  disse  to  setninger  er  Satan/djevelen  fremstilt  som  en  orangeglødende  mannsperson  midt  i  ildovnens  flammer,  utstyrt  med  horn  og  høygaffel.

Avisen  henvendte  seg  til  den  katolske  teolog  Kjell  Arild  Pollestad,  som  på  sin  side  svarte  slik:  "Sjølv  har  eg  beskjeftiga  meg  fint  lite  med  det  hinsidiges  geografi.  Ring  heller  nokon  på  Menighetsfakultetet,  du".

På  spørsmålet  om  hvorfor  ingen  snakker  om  helvete  i  Norge  i  dag,  uttaler  katolikken  Henrik  von  Achen  (ordinert  diakon)  følgende:  "For  det  første  er  kyrkja  og  teologien  i  stadig  utvikling.  Me  VEIT  meir  om  Kristus  i  dag  enn  apostlane  gjorde,  fordi  me  har  2000  års  erfaring  med  Kristus... Det  me  VEIT  er  at  nokon  vert  frelst,  men  me  veit  ikkje  at  nokon  vert  fordømt.  I  den  katolske  kyrkja  har  me  framleis  ein  skjærsild.  Der  er  ikkje  poenget  at  folk  skal  brenna,  men  at  de  får  sjansen  til  ein  siste  revisjon  av  livet  sitt  ut  frå  ei  ny  erkjenning,  til  å  finna  frelsa  også  etter  døden". 

Så  presterer  denne  katolikken  å  fremføre  et  annet  moment:  Å  snakke  om  helvete  er  "politisk  ukorrekt", sier  han.  "Helvete  er  alt  anna  enn  inkluderande.  Å  snakka  om  fordøming  og  å  argumentera  for  at  nokre  menneske  er  dømd  til  å  lida  i  evighet,  er  verkeleg  svært  vanskeleg.  Men  som  sagt:  Synet  på  helvete  har  ikkje  endra  seg  som  følgje  av  hva  som  er  POLITISK  KORREKT,  men  som  følgje  av  ei  utvikling  i  Kyrkja  forståelse". 

I  samme  artikkel  opplyses  at  professor  og  ordinert  teolog  Jacob Jervell  ny-oversatte  evangeliene i  2002,  og  at  han  avskaffet  ordet  "helvete"  til  fordel  for  "Gehenna":  "mellom  anna  ut  frå  argumentasjonen  om  at  helvete  var  for  belasta  som  begrep  frå  Dantes  tid  og  fram  til  no"   (ingen  etisk  eller  historisk  begrunnelse  altså).  Som  ordinert  teolog  kan  vi  spørre  Jervell:  mener  han  at  volds-  og  straffetruslene  i  Augustana  art.  17  er  mindre  belastende?

Tidligere  generalsekretær  i  Indremisjonsforbundet,  Karl  Johan  Hallaråker  (som  nylig  har  mottatt  Kongens  fortjenestemedalje  i  gull),  uttaler  at  "Det  viktige  er  å  halda  fast  på  realiteten:  helvete-fortapinga  er  ævelengd  under  Guds  vreide".  Daværende  domprost  i  Stavanger  Berit  M.  Andersen  vrir  seg  unna  spørsmålene,  men  sier  til  slutt:  "Fortapinga  vert  å  bli  tapt  for  denne  kjærleiken,  dette  fellesskapet  med  min  Skapar  og  Kristus"   (dette  er  sannsynligvis  den  "folkekirkelige"  liberalkristendommens  variant).

En  av  avisens  faste  skribenter,  idéhistoriker  Mie  Hidle,  innrømmer  at  hun  "ikkje  har  vore  særskilt  oppteken  av  helvete  i  si  forskning...".   Hun  tror  at  for  forfattere  og  kunstnere  har  helvete  vært  litt  "pirrende",  og  mener  at  det  i  litteraturen  ("verdslege  tekstar")  kommer  frem  at  "Det  er  i  helvete  at  det  er  dynamikk  og  energi  -  det  er  der  du  kjem  til  kjernen  i  tinga.  Det  konvensjonelle  vert  kasta  til  side  og  sanninga  kjem  fram". 

Ingen  av  de  forespurte  i  artikkelen  tar  klart  og  utvetydig  avstand  fra  den  forskrudde  helvetesforestillingen,  på  et  etisk-rettslig   og  historisk   grunnlag.  Ingen  av  dem  berører  det  faktum  at  den  uhyggelige  (stadig  gyldige)  djeveltro  og  helvetesforestilling  fikk  skjebnesvangre  konsekvenser  for  millioner  av  menneskers  liv  og  helse.  Ingen  nevner  Augustana  art.  17.  Man  må  bare  bli  forferdet  over  en  slik  lettsindighet,  for  ikke  å  si:  en  forbausende  og  sjokkerende  likegyldighet  overfor  menneskelig  lidelse.  Sitatene  ovenfor  viser  kanskje  hvilken  "boble"  kirken(e)  lever  i,  og  hvor  uhåndterlig  og  hjelpeløst  resultatet  blir  når  kirkens  menn  og  kvinner  i  vår  moderne  tid  skal  forklare  seg  om  "helvete".  Ofte  uttaler  de  seg  så  tvetydig  at  man  kan  si:  de  både  tror  OG  ikke-tror  på  helvete  (mange  snakker  et  langt  mer  tydelig,  direkte  språk  innad  i  menighetene).

De  som  i  dag  ser  bort  fra  eksistensen  av  en  djevel  (eller  djevler  i  flertall),  beskriver  egentlig  noe  som  overhodet  mangler  eksistens.  Dette  synes  å  vise  seg  klarest  i  de  massemord   som  kristendommens  indoktrinering  bærer  ansvaret  for.  De  som  har  uttalt  seg  i  Stavanger  Aftenblad  mangler  bevissthet  og  følsomhet  overfor  de  historiske  fakta.

Boken  "Bakenfor  inferno"  ble  utgitt  i  1955  (Lutherstiftelsen,  serien  "Strømlinjer  i  tiden").  Forfatterne  Sverre  Aalen  og  Leiv  Aalen  var  begge  tilnyttet  Det  teologiske  Menighetsfakultetet,  som  også  Eskil  Skjeldal  er  tilknyttet  i  dag.  Dr.  theol.  Sverre  Aalen  var  med  i  Bibelselskapets  oversettelsesutvalg  fra  første  dag  i  1955,  og  var  formann  fra  1965.  Han  var  i  mange  år  nestformann  i  "Foreningen  for  Bibel  og  Bekjennelse".  Hans  bror  Leiv  Aalen  var  dosent  i  systematisk  teologi  ved  MF  i  1945  og  professor  samme  sted  i  1957 - 76.

I  bokens  forord  henvises  til  "den  livlige  debatt  om  det  kristne  dogme  om  fortapelsen  og  dens  karakter  og  plass  i  forkynnelsen...  Bare  dyptgripende  teologiske  undersøkelser  kan  bringe  klarhet  i  disse  spørsmål"   (bakgrunnen  er  den  såkalte  "Schjelderup-sak").  Det  presiseres  i  forordet  at  det  er  viktig  med  "en  utførlig  kildemessig  dokumentasjon",  men  "skriftets  noteapparat  har  sprengt  den  vanlige  ramme,  og  derved  i  noen  grad  endret  det  populære  tilsnitt,  som  ellers  vil  være  normalt  og  hensiktsmessig". 

I  note  10  i  "Dogmet  om  Jesus"  (1965/1995)  har  Andreas  Edwien  en  kommentar  til  kirkestriden  i  1950-årene:

"Som  Kristian  Schjelderup  søkte  man  tilflukt  i  det  gamle,  historisk  uholdbare,  humanistiske  Jesus-bilde.  -  Det  standpunkt  som  inntas  av  Menighetsfakultetes  teologer,  er  utvilsomt  prinsipielt  i  samsvar  med  Jesu  eskatologiske  lære  (f.eks.  i  fakultetets  skrift  "Evig  liv  -  evig  død",  1953,  med  bidrag  av  fakultetets  professorer).  Jeg  ser  da  bort  fra  tendensen  til  å  foretrekke  en  slags  "psykisk"  tortur  for  de  "ideologisk  ulydige".  Det  er  derfor  riktig  at  "Jesus  etter  alt  å  dømme  har  delt  sin  samtids  syn"  (med  den  korreksjon  at  bare  en  viss  gruppe  i  hans  samtid  hadde  dette  syn),  og  at  det  "blir  noe  av  et  eksegetisk  kunststykke  å  hevde  at  det  ikke  er  tenkt  på  pine  av  uendelig  lang  varighet  (Nils  Astrup  Dahl,  1953)". 

Brødrene  Aalen  er  blitt  hyllet  og  minnet  ved  flere  anledninger  i  vår  tid.  Ved  et  seminar  sept/okt  i  år  arrangert  av  "For  Bibel  og  Bekjennelse"  (FBB,  som  blir  omtalt  slik:  "den  eldste  bekjennelsesbevegelsen  i  norsk  kirke-  og  kristenliv,  stiftet  i  1919,  bygget  på  en  evangelisk-luthersk  tro")  holdt  Jacob  Jervell  et  foredrag  med  tittelen:  "Den  historiske  Jesus  -  relevant  for  troen?  -  Noen  glimt  fra  debatten  mellom  Jacob  Jervell  og  Sverre  Aalen" .  I  2009  ble  Jacob  Jervell  utnevnt  til  æresdoktor  ved  Universitetet  i  Stavanger  "for  sin  store  innsats  innen  forskning  og  for  sin  markante  rolle  i  den  offentlige  debatt".  Verdt  å  nevne  er  at  svært  mange  moderne  liberalteologer  har  sittet  ved  Jacob  Jervells  kateter  og  hatt  ham  som  veileder  i  sitt  teologiske  studium  ved  TF.

Jeg  kan  ikke  her  gå  inn  i  alle  de  (absurde)  enkeltheter  disse  MF-teologene  fremfører  om  helveteslæren,  men  for  å  forstå  hvordan  MF-teologene  tenkte  i  1950-årene  om  helveteslæren  (og  kanskje  fortsatt  tenker?),  anbefaler  jeg  interesserte  lesere  å  skaffe  seg  denne  boken.  Boken  er  et  enestående  skriftlig  dokument  fra  vår  tid,  forfattet  av  høytstående  teologer.  Særlig  andre  hovedkapittel  i  boken,  "Dogmet  om  fortapelsen  og  kirkens  forkynnelse",  vil  trolig  ha  stor  interesse.  Et  av  avsnittene  her  har  tittelen  "Kirkens  lære  om  den  evige  pine".  Her  og  i  andre  kapitler  blir  Augustana  art.  17  og  Luthers  syn  på  helvete  drøftet.  La  meg  sitere  et  ganske  selsomt  avsnitt  av  Leiv  Aalen:

"Den  lutherske  bekjennelse  forutsetter  overalt  at  Bibelen  er  eneste  kilde  for  den  rette  lære  og  dermed  kirkens  høyeste  og  i  siste  instans  avgjørende  lærenom,  NORMA  NORMANS  som  man  gjerne  har  uttrykt  det.  Men  bekjennelsen  gjør  samtidig  krav  på  sammen  med  de  gamle  ekumeniske  symbolene  å  gjelde  som  den  rette  tolkning  av  Bibelen  og  dermed  som  NORMA  NORMATA,  en  av  Bibelen  avledet  norm  for  kirkens  forkynnelse.   Dette  innebærer  ikke  at  det  konkete  forhold  mellom  de  to  instansene,  Bibelen  og  bekjennelsen,  ikke  kan  eller  skal  drøftes  og  prøves  med  sikte  på  kontroll  og  eventuell  revisjon". 

(Som  vi  vet  mer  enn  60  år  senere  er  ingen  av  de  kirkelige  bekjennelser  blitt  drøftet  eller  prøvet  "med  sikte  på  kontroll  og  eventuell  revisjon",  mens  altså  de  to  bibelske  skriftsamlinger  -  GT  og  NT  -  stadig  gjennomgår  revisjoner...)

Biskop  Erling  Utnem  (1920 - 2006)  innleder  bokens  avsluttende  kapittel  med  følgende ord:  "Nettopp  dogmet  om  fortapelsen  kan  gjelde  som  typisk  eksempel  på  at  det  hittil  ikke  har  lykkes  i  å  finne  noen  løsning  som  ut  fra  Bibelens  samlede  vitnesbyrd  er  i  stand  til  å  rokke  ved  kirkens  bekjennelse.  Nettopp  en  ny  granskning  av  det  bibelske  materiale,  befridd  fra  de  fordommer  som  inferno-mytens  seiersgang  gjennom  kristenheten  har  etterlatt,  viser  at  det  kirkelige  dogme  slik  det  er  formulert  i  Augustana  art.  17,  bare  vil  få  EN  YTTERLIGERE  BEKREFTELSE... Kirkens  bekjennelse  har  her  som  ellers  ubetinget  krav  på  å  bli  respektert  som  gjeldende  lærenorm". 

"En  leser  ikke  lenge  i  Luthers  skrifter  før  en  blir  grepet  av  det  veldige  alvor  som  bryter  frem  i  hans  forkynnelse  og  teologi.  Hele  hans  trossyn  er  båret  oppe  av  en  lidenskapelig  kamp  for  å  eie  visshet  om  Å  HA  EN  NÅDIG  GUD.  Denne  visshet  fant  han  bare  i  evangeliet  om  Kristus  den  korsfestede.  Bak  Luthers  trossterke  kamp  for  evangeliets  sannhet  står  fortapelsens  forferdelige  alvor... Strengt  og  ubøyelig  gjennomfører  Luther  i  sin  teologi  tanken  om  Guds  dobbelte  åpenbaringsforhold  til  verden  som  vredens  og  nådens  Gud.  UTENFOR  Kristus  og  hans  velgjerninger  er  Gud  vredens  Gud,  Deus  absconditus  (den  skjulte  Gud),  den  Gud  som  ikke  frelser,  men  bare  fordømmer.  Men  i  Kristus  og  hans  verk  er  Gud  nådens  Gud,  Deus  revelatus  (den  åpenbarede  Gud),  som  frelser  og  forlater". 

"Helvete  er  ett  med  Guds  vrede"   er  første  deloverskrift  i  dette  kapitlet.

Personlighetsspaltning?  Når  de  kristen-troende  i  stor  grad  ignorerer  det  barbariet   kirken(e)  har  gjort  seg  skyldig  i  gjennom  mer  enn  halvannet  tusen  år,  kan  det  bety  at  de  opererer  med  to  virkelighetsområder  og  to  målestokker:  en  verdslig  og  en  mytologisk-dogmatisk.  F.eks.  kan  fenomener  som  fra  et  alminnelig  rasjonelt  perspektiv  fortoner  seg  som  "patologisk"  meget  vel  av  den  kristen-troende  bli  utlagt  som  tegn  på  "hellighet".  På  dette  forum  har  den  troende  katolikk  Bastrup  forsvart  den  moderne  demokratiske  rettsstat,  mens  han  tier  om  den  teologisk  motiverte  straffejustis  som  hans  egen  kirke  utfoldet  gjennom  utallige  århundrer.  Inkvisisjonens  tortur  og  korsfarer-ideologiens  terror  er  uhyggelige  og  bedrøvelige  fenomener  i  den  katolske  middelalder-kirken  som  skriker  etter  en  rasjonell  forklaring.  Hvordan  kunne   Inkvisisjonen  bestå  i  mange  århundrer,  og  endog  utvikles  i  grusomhet?  Var  dens  opphavsmenn  og  utøvere  utilregnelige?   Var  de  psykotiske   gjennom  mange  århundrer?  Var  de  paranoide?

(Jeg  vet  ikke  om  den  katolske  strafferett  er  endret.  Er  "Skjærsilden"  utvidet,  slik  at  helveteslæren  er  avskaffet  i  Den  katolske  kirke?  Er  helvete  fortolket  bort  av  Paven?  Kan  den  troende  katolikken  Bastrup  avklare  spørsmålet,  her  eller  i  en  egen  tråd  på  dette  forum?)

(Moderator har her fjkerna eit avsnitt)

I  ca.  500  år  er  muslimene  ("muhammedanerne")  i  dette  autoriserte  skriftet  blitt  TRUET  med  den  verste  behandling  og  straff  noen  religion  har  utpønsket.  Muslimene  er  i  Augustana  plassert  i  det  kristne  dualistiske  skjema:  de  er  likestilt  med  "djevlene", onde,  og  skal  derfor  utsettes  for  evigvarende  tortur.  Dette  står  svart  på  hvitt  i  Den  norske  kirkes  viktigste  konfesjonelle  bekjennelse.  Ingen  kan  bli  biskop  eller  prest  i  Den  norske  kirke  uten  å  bekjenne  seg  til  denne  maksimale  straffetrussel,  rettet  mot  alle  som  ikke  aksepterer  den  såkalte  "frelse  i  troen  på  Jesus  Kristus  som  Guds  sønn  og  Gud".  Hvis  dette  ikke  er  "syke  ideer",  hva  er  det  da?

Muligvis  står  vi  overfor  en  form  for  "spaltning"  i  den  kristen-troendes  psyke,  som  kanskje  også  Breiviks  mentale  tilstand  til  dels  kan  sies  å  være  et  produkt  av.  Det  gjør  ham  ikke  mindre  tilregnelig  eller  ansvarlig  enn  de  kristne  kirkers  lederskap,  hva  enten  de  kaller  seg  katolikker  eller  protestanter.  Den  norske  kirke  vedlikeholder  de  verste  volds-  og  straffetrusler  på  menneskers  liv  og  helse  som  noensinne  er  oppfunnet  i  religionshistorien.  Spørsmål  om  skyld,  ansvar  og  tilregnelighet  kan  derfor  i  høy  grad  rettes  mot  ALLE  de  av  kirkens  menn  som  i  fortid  og  nåtid  har  bidratt  og  fortsatt  bidrar  til  å  holde  liv  i   de  forskrudde  doms-  og  straffetruslene.  I  vårt  statskirkeland  er  dette  barbariet  nedfelt  i  selve  statsforfatningen  (jf.  Augustana  art.  1  og  art.  17).  I   vår  kirke  er  fordømmelse  av  muslimer   uttalt  i  dens  mest  sentrale  bekjennelse  (sanksjonert  av  staten).  Den  evangelisk-lutherske  tro  og  lære  er  grunnlovsfestet.  Staten  finansierer  Den  norske  kirkes  trosopplæring.

I  en  straffesak  av  denne  art  kunne  man  tenke  seg  at  også  biskoper  og  (ordinerte)  teologer  burde  innkalles  som  vitner  for  å  forklare  seg  om  hva  de  har  bedrevet,  ved  sin  bevisste  (eller  svimeslåtte?)  tilslutning  til  kirkens  volds-  og  straffetrusler  gjennom  hele  500  år.  De  to  teologiske  fakulteter,  TF  og  MF,  har  i   mer  enn  100  år  hatt  ansvaret  for  utdanning  av  prester  til  tjeneste  i  Den  norske  kirke.  Disse  to  fakultetene  har  samtidig  ligget  i  strid  med  hverandre  gjennom  nær  sagt  hele  dette  tidsrommet.  Er  de  uenige  om  helvetsforestillingen?  Nå  venter  jeg  på  svar  fra  MF-teologen  Eskil  Skjeldal  om  dette  spørsmål,  men  også  (ordinerte)  TF-teologer  har  selvsagt  plikt  til  å  informere  offentligheten  om  sitt  syn  på  volds-  og  straffetruslene  i  Augustana  art.  1  og  17.

Få  kristen-troende  aktører  på  dette  forum  har  tatt  avstand  fra  de  to  artikler  i  Confessio  Augustana  jeg  har  satt  søkelys  på  i  utallige  innlegg  og  kommentarer.  Kristen-konservative,  kristen-liberale  og  kristen-sosialister  forholder  seg  ganske  taust  til  tankeinnholdet  i  Augustana  art.  1  og  art.  17. Om  det  skyldes  intellektuell  dovenskap,  historieløshet, overfladiskhet  eller  (etisk)  likegyldighet  vet  jeg  ikke.

Når  det  gjelder  øvrige  analyser  og  kommentarer  til  Breiviks  terrorhandling  og  hans  mentale  tilstand  på  dette  forum  OG  i  våre  offentlige  medier,  kan  vi  konstatere  at  kristne  dogmatikere,  teologer  og  apologeter  griper  til  de  utroligste  avledningsmanøvre  for  å  unngå  at  offentlighetens  oppmerksomhet  rettes  mot  Den  norske  kirkes  voldelige  bekjennelse,  teologi  og  historie  (TF-teologen  Jone  Salomonsens  to  siders  essay  i  Morgenbladet  11. - 17. nov.  slår  alle  rekorder  i  så  måte).  Men  Breiviks  korsfarer-ideologi  kan  aldri  forstås  løsrevet  fra  de  kristne  kirkers  bekjennelse,  teologi  og  historie.  Nær  sagt  hele  kirke-kristendommens  historie  fra  300-400-tallet  og  frem  til  vår  tid  står  i  korstog-ideologiens  tegn.  Som  politisk,  imperialistisk  ideologi  er  de  vestlige  kirkers  fremste  mål  å  "kristne"  hele  verden.  Historisk  har  de  benyttet  alle  tenkelige  midler  for  dette  formål:  verdensherredømme.  Indoktrinering,  trusler,  tortur,  terror  og  vold  har  jeg  gitt  mange  konkrete  eksempler  på  i  mine  innlegg.

Breiviks  ideologi  er  meget  nært  beslektet  med  kristendommen,  og  den  er  like  anti-demokratisk  som  Den  norske  kirkes  teologisk-ideologiske  bekjennelsessgrunnlag,  for  ikke  å  si:  dens  politiske   program  (med  guddommelig  sanksjon).

"Religiøs  anafalbetisme".  Dette  er  tittelen  på  MF-teologen  Eskil  Skjeldals  helsides  kronikk  i  Klassekampen  1.  des.  2011.  Han  har  skrevet  kronikken  på  bakgrunn  av  sin  deltakelse  på  "verdens  største  religionskonferanse"  i  San  Francisco.  Her  sier  han  følgende:  "Den  norske  ignoransen  knyttet  til  religion  må  ryddes  av  veien".   Det  er  ganske  godt  gjort  av  en  ordinert  teolog  å  ikke  nevne  kristendommen  med  ett  ord.

Det  er  vel  et  faktum  at  den  oppvoksende  generasjon  aldri  har  hatt mer  kunnskap  om  de  ulike  (verdens)religionene  enn  i  dag.  Det  forhindrer  ikke  at  Skjeldal  sier  at  "Norge  er  et  analfabetisk  land  når  det  gjelder  grunnleggende  forståelse  for  religiøs  grammatikk  og  semantikk".  De  fleste  vil  vel  forbinde  ordet  "grammatikk"  med  en  logisk  og  systematisk  oppbygning.  Hvis  det  finnes  en  OBJEKTIV  "religiøs  grammatikk  og  semantikk"  bør  Skjeldal,  som  akademiker  og  ordinert  teolog,  informere  offentligheten  om  hvordan  kristendommen  er  oppbygget  i  samsvar  med  denne.  Som  akademiker  kan  han  selvsagt  ikke  bare  slenge  ut  løse  påstander  om  "Den  norske  ignoransen"  og  "religiøs  analfabetisme".  Påstander  må  underbygges!  Men  som  ordinert  teolog   er  det  ikke  usannsynlig  at  han  både  kan  og  vil  påberope  seg  en  type  "religiøs  grammatikk  og  semantikk"  som  unndrar  seg  de  krav,  idealer  og  standarder  som  ikke  bare  gjelder  for  alminnelig,  normal  språkbruk,  men  som  særlig  hans  eget  (vitenskapelige?)  fakultet  er  forpliktet  på.

"Troende  mennesker  har  en  referanseramme  utenfor  seg  selv",  uttaler  Vårt  Lands  journalist  Erling  Rimehaug  til  Menighetsfakultetets  interne  blad:  "Lys  og  Liv"  7/2011.  Ja,  nettopp!  Og  da  skjønner  vi  vel  hvorfor  de  kristen-troendes  kommunikasjon  med  omverdenen  stadig  bryter  sammen.  Verken  grammatisk  eller  semantisk  kan  de  kristne  konstruere  sine  egne  systemer,  med  mindre  de  ønsker  å  melde  seg  ut  av  det  felles-språklige,  menneskelige  og  akademiske  rom.  Det  må  de  gjerne  gjøre,  men  da  kan  de  ikke  beskylde  omverdenen  for  å  være  "religiøse  analfabeter".

Jeg  håper  Skjeldal  ikke  vrir  seg  unna  den  språklige  og  tankemessige  klargjøring   jeg  har  bedt  ham  om  å  gi  m.h.t.  hvilket  skriftlig  grunnlag  hans  spekulasjoner  om  helvete  bygger  på.  I  samsvar  med  akademiske  idealer  bør  han  tilstrebe  historisk  etterrettelighet,  språklig  presisjon  og  logisk  resonnement.  Hans  svar  vil  være  av  stor  almen  interesse.  Kirkens  helvetesforestilling  handler  ikke  om  "religioner"  generelt,  heller  ikke  om  "personlig  religiøsitet".  Med  Skjeldals  kronikk  i  bakhånd  er  det  nå  større  grunn  til  å  forvente  at  han  tar  sitt  ansvar  som  folkeopplyser  på  alvor.  Hvis  teologen  Eskil  Skjeldal  oppriktig  verdsetter  folkeopplysning,  vil  det  være  oppsiktsvekkende  om  han  skulle  unnlate  å  svare  på  min  konkrete  utfordring  (se  forrige  innlegg).  Han  bør  svare  også  i  Klassekampen,  hvor  kronikken  sto.

"Grandiose"  selvbilder.  Store  deler  av  kirkehistorien  frem  til  vår  tid  er  en  oppvisning  i  "syke"  idéer,  manipulasjon  og  hensynsløs  (maskulin)  maktutfoldelse.  Breiviks  "grandiose"  selvbilde  gjenkjenner  vi  hos  kristne  paver,  biskoper  og  kirkefedre.  Disse  allmektige  menn  har  gjennom  å  utbre  sine  "syke"  idéer  terrorisert  vår  verden  i  mer  enn  halvannet  årtusen.  Nevnes  kan  Martin  Luthers  "grandiose"  selvbilde  og  vår  kirkes  idealisering  av  ham  gjennom  ca.  500  år,  helt  frem  til  I  DAG.  Og  noe  mer  "grandiost"  enn  Paven  sittende  på  sin  tronstol  kan  vel  knapt  tenkes.  En  lang  rekke  kirkefedre,  paver  og  nonner/munker  er  blitt  kanonisert   og  helgenkåret   av  Den  katolske  kirke. Og  som  kjent  mente  Paulus  at  han  var  "utvalgt"  allerede  i  mors  liv.  Å  betrakte  seg  som  "hellig"  og  "utvalgt"  er  en  sentral  forestilling  i  kirke-kristendommens  selvforståelse.  Den  som  ved  nattverdbordet  eter  Jesu  legeme  og  drikker  hans  blod  får  del  i  "de  helliges  samfunn".  Innenfor  dette  spesielle  samfunn  av  "hellige"  gjelder  ofte  ikke  alminnelige  normer,  språkbruk  og  vurderingsmåter.

Den  mest  "grandiose"  kirke-kristne  vrangforestilling   er  den  som  i  1700  år  har  opphøyet  Jesus  fra  Nazareth  til  "Gud",  og  til  overmenneskelig,  ufeilbarlig  autoritet,  med  makt  til  å  DØMME  levende  og  døde.  Ingen  moderne  "konspirasjonsteorier"  overgår  de  europeiske  kirkers  vanvittige  dogmer  om  Jesu  jomfrufødsel,  oppstandelse  og  himmelfart.  Ingen  "konspirasjonsteorier"  har  hatt  mer  fatale  konsekvenser  for  vår  vestlige  kulturutvikling,  og  for  fremmede  folkeslag  ("hedninger")  verden  rundt.  Å  stemple  jødene  (kollektivt)  som  "gudsmordere"  og  "djevelens  barn"  gav  støtet  til  den  verste  folkeforfølgelse  historien  kjenner.  Kirkens  voldshistorie  forteller  hvor  farlig  og  skjebnesvanger  kristendommen  ble  da  den  så  tidlig  som  300-tallet  utviklet  seg  til  en  politisk  ideologi. 

Det  er  mildt  sagt  forbausende  at  (kritiske)  forfattere  av  konspirasjonsteorier  i  vår  tid  ganske  konsekvent  unngår  å  nevne  religionshistoriens  største  bedrag:  kirkens  postulater  om  ett  enkelt  oldtidsmenneskes  brudd  på  tre  fundamentale  naturlover.  Det  må  igjen  understrekes  at  det  ikke  er  snakk  om  subjektive  tros-utsagn,  men  om  påstander  (jf.  Den  apostoliske  bekjennelse).  I  adventstiden  venter  kristenheten  på  re-aktualiseringen  av  "Guds  inkarnasjon"  i  det  lille  Jesus-barnet  ("En  Frelser  er  oss  født"):   dette  arme  oldtidsmenneske  som  av  de  kristne  kirker  ikke   tillates  å  dø  fordi  han  stadig  skal  tilfredsstille  de  kristnes  autoritetsbehov.  Det  til  tross  for  at  Jesus  fra  Nazareth  døde  og  ble  begravet  i  sitt  hjemlands  jord  for  2000  år  siden.  Til  og  med  hans  korte  liv  på  jorden -  i  en  annen  tid,  og  i  et  annet  kulturmiljø  -  forfalskes.

Våre  statskirkelige  aviser  vil  trolig  på  ny  (unisont)  flomme  over  av  sentimentalitet  og  servilitet  overfor  kirkens  årlige  rituelle  markering  av  "Gud  som  ble  menneske",  med  de  mest  fantasifulle  og  søkte  fortolkninger  av  denne  såkalt  "unike"  hendelse  i  verdenshistorien  -  i  stadig  håp  om  at  alle  omstendigheter  omkring  denne  antatte  gudesønnens  fødsel  i  historien (!)  kan  gjøres  AKTUELL  for  moderne  europeere  2000  år  senere.  "Gudefødersken"  Maria  vil  fortsatt  være  jomfruen  som  for  2000  år  siden  ble  besvangret  av  "Guds  ånd".  Dette  er  et  kirkelig  uangripelig  og  udiskutabelt  "dogme",  som  ikke  kan  revideres.  Dogmer  skal  ikke  diskuteres!  Ingen  historisk-vitenskapelige  innsikter  har  evnet  å  rokke  ved  kirkens  postulater  om  jomfrufødselen  (jf.  Den  apostoliske  bekjennelse).  Vi  kan  spørre:  hvordan  ville  "jule-evangeliet"  blitt  presentert  UTEN  dette  dogme?

Mvh.  G.  Ullestad