Dei første timane var meldingane motstridande, slik dei ofte er. Det vi veit så langt, er at gjerningsmannen er ein om lag 60 år gammal mann med ei omfattande liste domfellingar bak seg, og svært varierande politiske synspunkt. Det er ikkje umiddelbart lett å utlede frå hans offentlege profilar at han skulle ha nokon særskilt grunn til å ønske å skade Donald Trump.
Ikkje på skuddhald
Som ved attentatforsøket i juli, skjulte gjerningsmannen seg relativt nær Trump. Ifølge Secret Service var det snakk om ein avstand på 350-400 meter, og det var ein agent som gjekk føre Trump gjennom golfrunden som oppdaga våpenet og deretter mannen i buskane. I motsetnad til i juli, ser det dermed ut til at systemet for trygging av den tidlegare presidenten fungerte, i alle fall delvis, slik det skulle.
Der attentatmannen i juli kom nær nok til å sneie Trump, var den tidlegare presidenten denne gongen aldri i reell fare. Våpenet gjerningsmannen hadde med seg ville ikkje vore effektivt på den avstanden det var mellom dei, og han vart oppdaga før han fekk Trump på skuddhald. Han vart også pågripen i live, og vi kan dermed rekne med å få ut meir informasjon i løpet av dei kommande dagane om kva motiv han hadde. Det meste peikar, nett no, i retning av ei form for sinnsforvirring, ikkje eit politisk motiv.
Likevel må nok Secret Service bu seg på nok ein runde med vanskelege spørsmål om beskyttelsen av Donald Trump. Gjer dei nok, har dei ressursane dei treng for å gjere jobben på ein god måte?
Vi har sett dette før
Trugsmål mot presidentar er ikkje ein ny ting, det er heller ikkje attentatforsøk. Sju sitjande eller tidlegare presidentar har blitt skotne, fire av dei drepne. Utvider vi til attentatforsøk, blir lista betydeleg lenger: Politico nemner 20 forsøk på attentat i si liste frå juli (engelsk). Vi skal ikkje lenger tilbake enn til starten av august for å finne saker om ein mann som vart sikta for truslar mot Kamala Harris.
Dette vil seie at politisk vald, retta spesielt mot presidentar og presidentkandidatar, heller er deprimerande vanleg i USA enn noko ekstraordinært. Det er grunn til å stille seg spørsmål om kvifor det er slik. Truleg er det fleire årsakar, frå våpentilgang og -kultur, via eit relativt dårleg fungerande sosialt sikkerhetsnett, dårleg tilgang på psykiatrisk behandling og aukande politisk polarisering, til det enorme personfokuset i amerikansk politikk.
Det som er sikkert, er at vi ikkje har sett det siste attentatforsøket mot ein amerikansk presidentkandidat.
