Sanning og dikting i den norske bokheimen
Det vil bli utruleg mange kjedeleg bøker framover om norske forfattarar ikkje skal få skrive kva folk tenker.
SANNINGA: Debatten i etterkant av "Partiet" av Dagbladet-journalistene Jørgen Gilbrant og Steinar Suvatne viser at det vanskeleg å heilt skjønne når nokon er journalist og når nokon er forfattar. For alt er ikkje heilt svart kvitt i norsk sakprosa når det kjem til kva som er sant på boksidene, skriv kulturredaktør Lars Petter Sveen.
Ole Berg-Rusten/NTB
Sjelden har ei bok fått så mykje juling som Partiet. Kvar skal ein starte når ein prøver å summere opp alt som er gått galt for boka til Dagbladet-journalistene Jørgen Gilbrant og Steinar Suvatne? Faktafeil på faktafeil, bruken av anonyme kjelder, spreiing av rykter, og no sist også mistanke om plagiering.
Det er som om Gilbrant og Suvatne prøver å krysse av på alle punkta i lista over feil du ikkje skal gjere når du gir ut denne typen bok.
Men når vi journalistar er ferdige med å okke oss over at nokon frå vår stand kunne rote det så utruleg til, kan vi også spørre oss kvifor vi akkurat no vart så sjokkerte.
Bestill abonnement her
KJØP
