Den foreldrelause byen
Napoli, o Napoli! Byen er blitt ein gjengangar i romanar og tv–seriar. Vi møtte Wanda Marasco, som har skrive fram eit Napoli full av skrømt.
– Gudstrua er fråverande, og det kjennes som om menneska er aleine. Det er berre døden som garanterer ei form for religiøs kjensle. Døden er overgangen, ein måte å kjenne seg sjølv på, å kjenne til menneskeslekta.
Wanda Marasco, med blå alpelue på, har søkkt ned i ein stol. Ho held blikket mitt.
– Det er ein sekulær tradisjon i Napoli. Ein ironisk kontakt med den døde verden. I folkeminnet finnes det ulike måtar for å komme i kontakt med dei døde.
Eigentleg skjønner eg ingenting, for Marasco talar på sitt morsmål, italiensk. Det er tolken vår, og omsettar av Marascos bok, Kristin Sørsdal, som omsett til norsk. Det gir samtalen eit underleg preg. Sørsdal er høg, med grått hår. Marasco er lita og mørk i håret.
