Eit episenter for kjærleik

Verken predikantar, barnebarn, bygdefolk eller popstjerner har kunna dra frå huset til «Mossa» utan å ha blitt forandra.

Denne saka blei fyrst publisert i februar 2022. Fredag 7. oktober døydde «Mossa» i heimen sin.

Minneord: «Ingen besøkte Mossa av plikt»

Ho grip eit fast tak om handleddet sitt, som for å stoppe armen frå å rykke. I ei motvillig rørsle løftar ho begge hendene opp til brystet, og lener dei inntil den lilla blusen. Gullarmbandet nærmast dirrar der ho konsentrert knugar armane mot overkroppen.

Må. Ikkje. Klemme.

Dei siste to åra har «Mossa» måtte trosse naturen sin, nesten dagleg. 97-åringens favn søker som ein magnet mot menneska ho møter. Atter ein gong må ho stagge rykket til omfamning, og brer nedslått klemmen om seg sjølv. Augelokka vrir seg skrått i skuffing.

Ganske snart, innanfor det svarte og kvite huset i Steinshaugvegen 23, skal det vise seg at det ikkje går an å kjempe mot Mossas kjærlege favn.

Mossa Sivertsen. Bømlo.

Mormors morsekode

På pynten oppanfor båthamna Grindheimvågen, med panorama til bergknausane og grantrea som omkransar ho, har Mossas utsikt bestått i 70 år. Litt etter litt, barn etter barn, og barnebarn etter barnebarn, har hamrelydane blitt fleire og busetnaden tettare i denne vesle enklaven nær sjøen ved Mosterhamn på Bømlo.

I ein ring rundt seg, har Mossa no 14 heimar som er «hennar».

Det pastellrosa og kvite 50-talskjøkkenet, som ikkje er forandra sidan, er utsiktspost til fleire av dei. Gjennom vindauget mot nordvest ser «mor» rett til barnebarnet Espen.

– Og der bur Vidar, og der bur Sivert, og baki der bur Gunn, seier Mossa og plasserer resten flokken med bevisste peik i alle retningar, sjølv om synet ikkje lenger er like skarpt.

Mang ein kveld etter at barnebarnet Christel også flytta til Sivertsen-flokkens episenter, stod Mossa i kjøkkenvindauget og sende bønner og varme tankar hennar veg.

– Mon tru om Christel ser meg no, tenkte eg, og prøvde å morse litt med lampa. Eg skrudde lyset av og på, av og på, og håpa at ho la merke til det, seier mor.

---

«Mossa»

  • Fødd i 1924 i Mosterhamn på Bømlo. Er 97 år og blir 98 i mai.
  • Hennar eigentlege namn er Berta Elisabet Sivertsen, men ho har blitt kalla Mossa frå ho var barn.
  • Mora døydde då ho var nokre månadar gammal, og ho vaks etter kvart opp hos tanta si.
  • Fekk seks barn med Gunnar Sivertsen, som døydde 61 år gammal.
  • Sonen Kenneth Sivertsen, artist, komponist og humorist, døydde 45 år gammal.
  • Har tilhøyrd bedehusforsamlinga Sion store deler av livet, som ligg tre steinkast unna huset.

---

Mossa Sivertsen. Bømlo.

Noko skjer rundt hekleduken

Slik Mossa sine armar er magnetar mot menneskekroppar, har òg heimen hennar ei tiltrekkingskraft. Kvar kveld sit ein av sønene ved sengekanten og brer dyna om henne. Tidlegare på dagen serverer ein av dei andre ungane middag. Venner av barn og barnebarn som har blitt dratt med innom, komme tilbake. Fotballegende Erik Thorstvedt er blant dei som har fått ei lengt etter den årlege stunda rundt Mossas hekleduk. Noko finst her inne.

«Gud velsign heimen», ber broderiet på den kremkvite klokkestrengen ved første blikkfang innfor dørterskelen. Men denne heimen er så velsigna at velsigningane knapt får plass.

Bilda av barn, barnebarn og oldebarn er millimeter frå å falle av teak-skjenken i daglegstua. På pianoet står dei så tett, både på topphylla og over lokket, at det ville kravd ein ryddesjau å kunne spele på instrumentet. Det brune strietapetet er knapt å sjå bak alle dei innramma barnesmila som pregar alle stuas veggar. Lånet på 7.000 kroner for å bygge huset på pynten har gitt avkastning.

– I går prøvde eg å kvile tre gonger. Eg hadde svøypt teppet godt rundt meg og alt, men eg fekk det ikkje til. Det kom stadig folk, seier Mossa, og auga smalnar smilande.

Sidan 1950 har «predikantrommet» og «Sita-rommet», kjøkkenbord og spisestove, husa både kjendisar og trengande. Barnebarna kjenner framleis lukta kjøttkakemiddagane og hugsar kveldsmaten med rista brød med brunost som om det var i går. Den heilage laurdagskaffien for damene har heldt stand i over 30 år.

– Du har ein sjeldan eigenskap, mor, seier eldstesonen Sivert Sivertsen.

Saman med tre andre søsken, har han tatt plass rundt hekleduken og fått ein porselenskopp i handa. Dama dei skal snakke om, sit fredeleg og nysgjerrig i hjørnet, ikledd skjørt og bluse på ein måndag.

– Absolutt alle føler seg spesielle her hos deg. Alle er like verdifulle i auga dine, og det føler vi på, seier sonen til mora.

Mossa Sivertsen. Bømlo.

Historieforteljaren

Noko fenger idet stemma til Mossa lyd. Orda blir eitt etter eitt uttalt i eit nærmast meditativt tempo, og på kav – men ikkje intenst – bømlamål. Røysta er mjuk og mørk og oppriktig, med ei litt rusten nerve. Kroppane rundt henne førebur når lyden kjem, dei veit at no kjem det noko som er verdt å lytte til.

– Da va eit uvêr utan like, seier Mossa, framoverlent i den lyslilla ullstolen som er hennar faste plass.

– Da va storm, eit voldsomt felt vêr, og eg va åleina med ungane mens mannen min Gunnar va på sjøen.

Mossa pustar. Tilhøyrarane sitrar. Ho kvilar i ordet «ja …», snarare eit «jåå», som skal vise seg å vere karakteristisk. Ho drar ordet ut før ho held fram historia. I forventninga har lyttarane komme til kanten av stolen.

– Og så plutseleg knusar altandøra. Vinden kjem inn, veit du, og eg vert livande redd. Pannene ristar på kjøkkenet. Og eg tenker: Kva skal eg gjere for å tette dette store hòlet?

– Så ber eg til Gud, veit du. Eg gjer da. Og eg som ikkje er så spenstig, finn meg ein stige, kryp den opp til høgloftet, og berre strekk handa innover …

– Og der finn eg ei huntonittplate! Då eg dreg ho fram, tenker eg: Mon tru om ho passar?

– Og veit du! seier Mossa på eit begeistra innpust.

– Det er som om ho er laga for den døra! Og der stod den plata. I fleire veker etterpå.

Mossa Sivertsen. Bømlo.

– Å, nei!

Ein gløymer ikkje det Mossa har fortald. Heller ikkje blikket. Idet ho lener overkroppen sin over armlenet, og legg det livstrygge, varme grepet om skuldra di og ser med dei litt skrå auga rett inn i dine, vert ei varme overført, biletleg og bokstavleg.

– Å, nei! bryt Mossa ut, trekk eit lett panisk andedrag og trekk hendene nølande til seg.

I halvtanna sekund ser det ut som om ho kjempar ein kamp, både inni seg og utanpå. Hendene rykkjer litt, tvilande. Fram og tilbake. Skal, skal ikkje.

Mossa skjønar at ho har gjort noko gale. Dette magnetfeltet mellom henne og menneske; sjølv ikkje ein helseministers velmeinte råd kan bremse krafta i det. Før Mossa og journalisten sjølv visste ordet av det, heldt 97-åringens vare grep trygt om den framande 28-åringen.

Ingen vil gi slepp, men føler at dei bør.

Denne vesle verda, kor to personar eksisterte ei lita stund, fanst parallelt med barnebesøket, bollane og babbelet rundt hekleduken. Tilbake i stua blir samtalen straks distrahert av ei dørklinke og etterfølgjande steg.

Ungdomskviskraren

– Heeeei!

Ei livleg og ung kvinnestemme kvitrar brått frå kjøkkenet. «Det e Tina!» bryt kvinna ut, og kjem til syne rundt hjørnet. Barnebarnet i blomsterkjole har noko under armen, men dras rett mot mor i den lyslilla ullstolen.

Mossa famnar om henne, lukkar auga, rører ved det blondlege håret som er sett opp i ein dott. Det knitrar i den brune papirposen Tina framleis knugar på.

– Eg var berre innom bakeriet på veg heim frå jobb, og tenkte du kunne kose deg med dette til kvelds, seier ho, og legg posen i fanget nedfor seg.

Mossa legg ei bekreftande hand oppå fangsten, og tek tak i Tina igjen.

– E da brød? Og så tenkte du på meg?

Det glitrar bak den gjennomsiktige, ovale brilleinnfatninga.

Mossa Sivertsen. Bømlo.

No kan mor telje dagens sjuande gjest før klokka er fire. Tina blir tilboden ein plass ved bordet, som no potensielt kan romme sju, men ho skal straks vidare. «Straks» er relativt i Steinshaugvegen 23.

Sivertsen-klanen susar inn og ut dørene denne valentinsettermiddagen. Oldebarn kjem, barn går og kjem tilbake igjen, og fire timar seinare har Mossa hatt ni personar på besøk ein måndag i februar. Om få timar skal ho få eit tiande.

– Du blir jo like glad om det kjem ein på fem år som når det kjem ein vaksen, seier dotter Gunn, i retning mor si.

– Av og til har eg tenkt: «Oj, skal eg snakka med ungdommen? Vil dei snakke med meg?». Men det går så fint, atte. Vi kjem i kontakt med ein gong, seier 97-åringen.

Oppskrifta på alderdom

Mossa lev i høgste grad i notida. Ho ønsker seg nye blusar og skjørt, og kler seg ikkje i kva-som-helst. Skjorteblusar er utelukka.

Ho blir løpande oppdatert på barnebarns turar utanfor øya, kven ungane har møtt på butikken, og ho ser på TV kvar kveld. Slik kjem den store verda inn i den vesle heimen når rullatoren, auga og øyra har komme litt i vegen.

– Mor har sagt ho har lyst på motorsykkel. Der har vi sagt nei, fortel sonen Sivert, og forsamlinga rundt salongbordet skrattar.

– Mor er livsglad. Ho er levande interessert. Har vi kjøpt ein busk ute, vil ho stadig ut og sjekke at den er frisk og klypt, seier han.

I livskvalitets-reknestykket er trua ein overveldande faktor, er Mossa rask med å seie. Kvar dag startar ho i samtale med Jesus, og opplever å gå ved sida av han til ho sløkker lyset litt før midnatt. «Vern dei i dag» ber ho høgare makter for alle ho har rundt seg, og fortel å bli fylt med kjærleik.

– Eg høyrde ei eg kjenner seie at «no kan Jesus hente meg». Ho var liksom ferdig.

– «Seie du da», svara eg. Eg synest det er så herleg å leve. Eg har det beste igjen. Jåå, det har eg! seier 97-åringen.

Mossa Sivertsen, Bømlo. 

Sivert Sivertsen og Vidar Sivertsen

Beatles til langt på natt

Songstemma er ikkje slik ho ein gong var, hevdar Mossa. Men til både kvardags og fest lyd det stadig tonar i stua hennar. Både lørdagskaffi og kveldsstell kan ende i salmesong og slagerar.

Songstunda på julaftan er kanskje den heilagaste. «Vi skal vel til mor?», spør oldebarna, og mette og takksame veltar 30—40 personar frå tre generasjonar inn til den fjerde i Steinshaugvegen 23 rundt halv elleve om kvelden.

Til Vidars gitarspel og Siverts trekkspel byrjar dei med julesongar, som etterkvart blir til viser og Beatles-låtar, så lenge at det doggar på vindauget.

– Når vi er her til bortimot to-tre om natta, prøver vi oss av og til med: «Mamma, vil du ikkje legge deg?»

– Ikkje tale om! seier forfattardotter Solfrid og ler.

Mossa Sivertsen, Bømlo. 

Sivert Sivertsen og Vidar Sivertsen

Mista ei gåve

Inst i stuehjørnet, bak det overfylte mørkebrune pianoet, lener ein Ibanez seg mot det brune strietapetet. Mossa kan ikkje sjå han så godt lenger, men ho veit at han står der; Kenneths første kassegitar.

Kenneth Sivertsen var ein røynd jazzgitarist, komponist, humorist og artist. Men først og fremst var han Mossas yngste son. I ti veker i 2006 var Mossa att og fram mellom barndomsheimen på Bømlo og Haukeland sjukehus då det stod om livet til 45-åringen. I fleire år hadde Kenneth streva med helseplager etter ein utagerande livsførsel, og på julaftan sovna han inn med Mossa og brørne Vidar og Sivert hos seg.

Gitaren inntil strietapetet i kroken, den blå keramikkoppen med «Kenneth» på i vindaugskarmen på kjøkkenet, bildet av ein teikna gitarist på heidersplass over sofaen … Sonen er med henne kvar dag.

– Å, Kenneth, sukkar Mossa, og auga smalnar smilande.

– Han hadde ei svær gåve i musikken. Så djup. Så unik. Eg trur ikkje det er mange som kan forstå kor djupt dette låg i Kenneth.

Dette djupe kan Mossa kalle att på det ho kallar «denne fine plata», og meiner utgivinga Melk og honning. Det var komponistens versjonar av barndommens bedehussongar.

– Han sa til meg: «Eg meinte kvart einaste ord eg song». Og det kan eg høyre så godt. Det er ingen som syng med ei slik innleving som Kenneth.

Mossa Sivertsen. Bømlo.

Ein levande bit av yngstemann

Om mogleg blir Mossas djupe oppriktigheit enno djupare når ho fortel om det korte livet ho fekk ha med sonen som blei 45 år. Om kor lett han var å snakke med, om den store hunden han hadde, om då ho var med han ned til sjøen og han komponerte musikk for hand – og om dei siste timane saman.

Grepet til Mossa er for lengst, og heilt sjølvsagt, trygt om journalistens underarm når ho fortel. Sorga er ei anna i dag enn for femten år sidan, forklarar Mossa imens, og det milde blikket tryggar om at det også går an å snakke om det verste i lag.

Absolutt alle føler seg spesielle her hos deg. Alle er like verdifulle i auga dine, og det føler vi på

—  Sivert Sivertsen

«Så er det minnene, veit du», held Mossa fram, og skildrar korleis ho kan ligge under dyna eller kvile i lenestolen og mane fram levande augeblink ho finn varme frå. Eitt av dei er urframføringa av Kenneths første symfoni Håp i Oslo Konserthus. Mossa hadde tatt fly for første gong for å sitte i den store salen. Året var 1981.

– Det var heilt fullt, og då han stod der i smoking og tok imot applausen … Det er nesten så eg frys oppgjennom hovudet no, seier Mossa, og fører handa baki nakken.

Når mora høyrer sonens musikk i dag, høyrer ho litt av Kenneth sjølv.

Mossa Sivertsen. Bømlo.

Ingvild kanin

Musikarguten drog stadig venner, kjærastar og kjenningar inn døra til Steinshaugvegen 23. Bror Sivert hugsar ein av dei ekstraordinært godt, og dreg armen opp til øyret som eit telefonrøyr medan han fortel.

– Ein morgon ringde mor og sa: «Morten Harket er her, vil du komme ned og ete frukost med oss?», seier Vidar og søskena bryt ut i attkjennande latter.

Ein grå kosekanin vitnar òg måndagens kaffiselskap, frå oppå den svarte skinnsofaen. Pelsdotten er spraya med parfymen som programleiar i Dagsrevyen, Ingvild Bryn, pleier å bruke, og var ei julegåve frå ho som sjølv kallar seg ei venninne av Mossa. Mor løftar kaninen opptil andletet og trekk inn det siste vesle draget av Ingvild som heng igjen.

– Ein fjern slektning sa nyleg at «Det Mossa har sådd av godheit gjennom livet, det haustar ho no», seier Vidar.

– Det var no voldsomt mykje å svelgje dette, seier eldstekvinna, og no verkar ho faktisk litt brydd.

– Men det varmar jo voldsomt, veit du … Det gjer jo det. Eg lever lenge på dette.

– Kanskje det er derfor du har levd så lenge?

Heiderspersonen vil berre delvis seie seg einig.

– Ungane mine sit ikkje heile dagane og fortel meg slike ting, seier ho med eit faktisk glimt i auget.

Mossa Sivertsen. Bømlo.

Aldri åleine

Der kor nokre etterkommarar akkar seg over at dei «må» eller «burde» besøke foreldra, er Sivert, Solfrid, Vidar og Gunn (og Bjørg Evy som ligg sjuk) snarare fylt når dei går frå Steinshaugvegen 23.

Der kor nokre eldre akkar seg over vondten i ryggen og det dårlege synet, kontrar Mossa med humor, nysgjerrigheit og ektefølt kjærleik.

Sjølv på det blanke skiltet som heng på den kvite inngangsdøra er det «Her bor Mossa Sivertsen», som står gravert. Det er Berta Elisabet som står i folkeregisteret, men sjølv fotografen og journalisten reiste til Bømlo utan å vite det. Det var Mossa som skulle opne heimen sin.

– Har du eigentleg tatt dagar utan besøk dei siste åra?

Mossa skal til å svare ja, men idet ho tenker seg om, må ho sjå mot sonen Sivert.

– Nei, kor tid kan det ha vore? spør ho seg sjølv, og ombestemmer seg.

– Eg kan ikkje hugse når det kan ha skjedd.

Klokka har allereie dratt seg mot 22 denne valentinsmåndagen når Vårt Land-følget kjem på besøk nummer to. Bak stuedøra ventar synet av to damer som sit i hjørnet av skinnsofaen med eit mjukt teppe over seg, og kvar sin kopp te i handa.

Skapnaden med mørkebrunt hår i dott og dongeriskjorte er barnebarnet Christel. Ho har vore nokre dagar i Stavanger, og må rett til mor når ho kjem heim. Fram til leggetid sit Mossa og barnebarnet tett-i-tett i kroken, og vekslar mellom lettbeinte kvardagshistorier, omfamnande klemmar, latter frå djupt nedi magen og natta-songar og viser. Mossa kan kvart ord der Christel innimellom fell av i songen, og Mossa sit med eit salig drag når tonane til Sov, vesle prins og Navnet Jesus kling tostemt.

Mossa Sivertsen. Bømlo.

Alt ho ber om

Slik sønene Sivert og Vidar pleier annankvar kveld, reiser no Christel seg for å fylle på varmeposen og legge han i fotenden av senga.

– Eg har sagt at dei ikkje må, veit du – at eg klarar meg sjølv. Men dei er ikkje til å rikke, kviskrar nesten eldstekvinna lurt, leggeklar i rosa morgonkåpe.

Men det er like mykje for barnas del som for hennar, har Sivert allereie fortalt. Slik far deira også «anka», får også sønene først ro når dei veit at mor ligg trygt på puta.

– Natta kan vere «løyen», fortel Mossa litt kryptisk.

– Men eg synest det er voldsomt svært om meg sjølv at eg søv åleine her i huset.

– Det har vore stor sorg i livet. Eg mista Kenneth og Gunnar altfor tidleg. Men eg har blitt boren, av Gud og dei rundt meg. Ikkje har eg komme på sjukehus, ikkje har eg fått noko nervegreier… Eg har det godt. Eg har det, seier Mossa og lener seg inntil journalisten som for eit halvt døgn sidan var ein kva-slag-som-helst person i den store verda.

Når ho vaknar skal ho synge Hver dag i fra deg, å Jesus, fortel Mossa, og prøver seg forsiktig på tonane vidare:

«Det er alt jeg ber deg om. Ja, gi meg kraft til å vandre den vei du ber meg gå.»

Christel legg medisinen klar på nattbordet, og sløkker lamper rundt i etasjen. Barnebarnet set seg til slutt på sengekanten og held Mossa i handa idet den livsvane kvinna fortel:

– I går kveld tenkte eg, når det no nærmar seg så voldsomt slutten…

– … korleis det ikkje er opptatt i noko menneskehjerne kva Gud har bestemt for meg. Så eg held meg nær til Jesus, i alle fall. Han krev jo så lite.

Mossa Sivertsen. Bømlo.

Vårt Land anbefaler

1

1

1

1

Mer fra: Reportasje