Å sage av greina ein sit på

Det er ikkje så greitt med økonomien til rettssubjektet Den norske kyrkja (RDNK). Det brukast for mykje og midla rekk ikkje til. Det er ikkje overraskande for oss som har leia lokalt kyrkjeleg arbeid ei stund og har arbeidd med avgrensa kommunale rammer over tid. Det viktigaste må prioriterast i budsjett- og planarbeidet.

Det er om lag 350 tilsette inkludert prost, knytt til oppgåveløysing av rettssubjektet DNK sine mange og ulike oppgåver, sentralt og regionalt. Det er om lag 1200 kyrkjelydsprestar. Det er svært mykje som administrerast sentralt og regionalt, som eigentleg ikkje har så mykje med kyrkjelyden si daglege verksemd å gjere.

RDNK har òg utgifter som tilskot til kyrkjeval, tilskot til diverse kyrkjeparti som medlemmane i lokalkyrkja har svært avgrensa kjennskap til, utgifter til gjennomføring av kyrkjemøte og utgifter til ymist anna.

Dryp lite nedover

Som mangeårig kyrkjeverje ser eg at det dryp lite nedover til styrking av prestetenesta og ikkje minst kyrkjelydane si daglege verksemd. Men det kjem mykje mail, papir, høyringar, visjons- og plandokument frå regionale og sentrale organ. Det er mykje dei lokale rådsmedlem med svært liten organisatorisk erfaring skal ta stilling til og måtte meine noko om.

Ofte handlar det om oppgåveløysing på tenester/tiltak som det finst svært avgrensa ressursar til, når det gjeld tilsette eller frivillige. I distriktet mitt står folkekyrkja sterkast og prestetenesta er difor viktig. Det er knapt kyrkjefaglege stillingar som diakon, kateket, trusopplærar og kantor i heiltidsstillingar. Ein diakon kan dekke eit område som eit lite fylke. Prestens vert difor svært viktig for kyrkjelydsarbeidet vårt.

I staden for å skjere i sentralkyrkjelege stillingar skal kanskje prestetenesta rasjonaliserast! Nokre stader ikkje heilt vekk, men den faste presten kan bli erstatta av ein annan eller fleire ulike prestar som må arbeide mindre i eigen kyrkjelyd. Demografien gjer at framover blir det fleire gravferder. Må færre prestar difor jobbe meir? «Drop-in prest» kan bli resultatet. «Drop-in» er i tida, men; Kva skal vi med eit mellomkyrkjeleg råd over tid, om RDNK ikkje har råd til å halde seg med prestar som driv lokalt kyrkjeleg mellommenneskeleg arbeid og tilbod over tid?

Kva skal vi med desse ulike kyrkjelege byråkratiorgana? Faren er at rammeoverføring frå staten kan vekslast inn ved at bispedømma må redusere i dei som ber nåden fram for kyrkjelyden? Er det rett prioritering? Det er å sage av greina ein sit på, om dette vert resultatet.

Ein heil skog

Eg har ikkje frukttre, men tenkjer at det kanskje kunne ha vore litt terapi å ha. Eg kan plante eitt epletre for kyrkjerådet si administrasjon, eitt til for mellomkyrkjeleg råd med administrasjon, enda eitt tre for bispemøtet med administrasjon og ikkje minst eitt tre for kvart av dei 11 bispedøma våre og deira administrasjon, og dessutan eitt tre for preses og i tillegg eitt tre for Kyrkjemøtet, enda eitt tre for administrasjonen av tilskotsordning for kulturhistoriske kyrkjebygg og eitt tre for alle plan-, visjons- og strategidokument.

Eg plantar berre eit tre – for kyrkja si grunnleggande eining – soknet. Det treet skal få godt stell slik at treet kan gje så god haust som mogleg

Eller kanskje ikkje – hagen min er ikkje stor nok. Det vert for mange tre å halde styr på og for lita tid til å prioritere å skjere alle trea til rett tid slik at hausten vert god. Det er enklare med rips og solbær som ber uansett, som greier seg godt på eige hand og med Vårherres hjelp. Dei treng nestan ikkje tilsyn eingong.

Eg plantar difor berre eit tre – for kyrkja si grunnleggande eining – soknet. Det treet skal eg gje godt stell slik at treet kan gje så god haust som mogleg.