«Rett som det var, gjekk døra op, og inn kom et kvinnfolk så vakker og pen så det var store ting. Ho sette sig bort åt’n Knut og vilde stelle me’n (kjæle), og så fort hain skøv’a tur fange sitt, så fort kom’a op i att. Hain hadde e vassbytte stånes på bubenken. Hain drakk kalvatten og toks (kjempet) med kvinnfolket hele natta. Men ut på måråsia, ma’ det bynte å gråne tå daoen, gjekk a att. Og da a smatt ut gjønnøm budøra, såo’n tydelig kurompa unner stakken på’a.»
