Kvar dag kan verda gå under

Sola står lavt på himmelen i slutten av september, skuggane blir lange og utydelege. Min eigen skugge er ikkje noko unnatak, og eg likar ikkje den som kjem til syne: Mi eiga, personlege filifjonke. Lett skjelvande. Ho som sukker og stønner over alt som må gjerast. Gleda er fråverande og ingen forstår henne. Ho bit i seg kvardagen, og gjer ting slik ho har lært. Ho som ikkje trur på sola, at finvêret skal vare, men ser etter dei trugande skyene og er sikker på at alt snart er over.

Ho har alltid litt rett, ikkje sant? For no kjem hausten, med sine stormar og sitt uvêr.

Motparten til den godhjarta