Ateisten Kim trudde kyrkja var keisame preiker og harde benkar. Så fekk han jobb der

Denne saken ble først publisert i august i år.

– Eg trur mange sette kaffien i halsen då eg sa eg skulle begynne å jobbe i ein kyrkjelyd, seier Kim Hansen og ler.

38-åringen ser seg sjølv utanfrå idet han dreg opp glasdøra til det moderne kyrkjebygget ein tysdag i september 2017. For å forstå kvifor denne situasjonen er så rar, nærmast utenkeleg, må vi enno nokre år tilbake i tid.

Vi er i 2010, og i ein periode kor Kim kallar seg «ein lukkeleg, glad gut». Så, frå ein dag til ein annan, kjenner den aktive 26-åringen beina svikte under seg. Han byrjar å miste kjensla i eit stort belte over magen. MR-bilda visar ingenting. Kim får beskjed om å komme tilbake om eit år.

Året går, smertene består, og frå sjukehuset ringer dei og ber om å få legge han inn ei veke. På Rikshospitalet får han diagnosen: Ryggmergsbrokk, ein tilstand som er irreversibel.

Operasjonar og opptrening blir fulltidsjobben hans, i lang tid framover. Kim lærer seg å gå for andre gong i livet. Drivkrafta etter å kunne bidra igjen er det som får han opp frå senga, via «preikestolen», til forsiktige steg på fotsolen.

Kim kastar endeleg krykkene, og flyr helikopter til sin første plattformjobb i Nordsjøen. Eit halvt år seinare, i 2015, feiar oljekrisa innover med full kraft.

– Halve Rogaland mistar jobben. Det gjer eg og.

[ Første normale julaftengudstjeneste på tre år: Dette er prest Arne Brauts spådom ]

Presten ved postkassa

Saman med «halve Rogaland» søker han på ledige butikkjobbar, eigentleg det meste som finst, men ingenting går i boks. På CV-en til Kim står det i tillegg nokre fysiske utfordringar.

– Eg har hatt to jobbar i livet mitt. Eg har laga mat og eg har jobba i Forsvaret. Ingenting av det er veldig greitt å gjere med ryggmergsbrokk, seier han.

Han aktar å komme seg ut i arbeidslivet, eitt som kan vare, og byrjar på eit utdanningsløp i økonomi gjennom Nav. Å vere i arbeidstrening er ein del av programmet.

«Kjenner eg nokon med kontorjobb?» må Kim spør seg sjølv.

I sameiget han bur i på Ålgård i Rogaland kjem han stadig i prat med naboen Eivind, som er ungdomsprest. Ei kyrkje har kontor, slår det Kim. Éin pluss éin blir til ein praksisplass hos økonomiansvarleg i Bogafjell menighet i Sandnes.

– Å ha Eivind som nabo, og bli kjent med han, blei starten på mitt heilt nye syn på kyrkja. Eg kjem jo frå ein totalt ikkje-religiøs familie, fortel Kim.

[ Broren døde på misjonsreise. Nå er Christian ungdomspastor ]

Upløydd mark

– Å skulle seie til Kim som står i Forsvaret med ei rifle, klar til å kjempe for Norge, at ein dag skal du sitte i ei kyrkje og be i lag med staben ...

– Right. Har du tatt medisinen din, eller?

Kim kastar seg bakover i stolen. Også i tida etter at han starta, rista venner og familie litt vantru på hovudet.

– Så tar livet andre vendingar.

– Men ei kyrkje?

– Valet var ikkje så djupt, må eg innrømme. Eg trong å erfare å sitte på eit kontor. For meg var det litt det same kva som stod på brevhovudet, om det var Den norske kyrkja eller kva som helst anna.

– Eller: Nokre grenser har også eg, seier han og ler.

Allereie før Kim hadde opna døra til det moderne steinkyrkjebygget på høgda over Sandnes, hadde han bestemt seg for å gå «all in», som han seier. Kim fekk komme inn på deira territorium. Då kunne han ikkje, som ny, vere der atterhalden.

– «Pekka», ein av dei mest fantastiske personane eg har møtt, tar meg under vingane sine. Eg får henge meg på alt eg vil, og eit stadig tilbod om å velje å stå over det som måtte kjennast framand. Men då seier eg berre at: «Det er eg som har valt å vere her. Eg er med».

– Eg var til og med på nattverd! bryt Kim ut.

33-åringen gjer «alt mogleg» i kyrkjelyden i den relativt nyetablerte bydelen i «Norges mest attraktive by». Kim skriv lister, hjelper til på torsdagskafé og avstemmer Vipps etter kollekten. Fyren som tenkte at det som skjedde innanfor denne typen heilage vegger ikkje var for han, finn seg no plutseleg på gudsteneste og i cellegruppe.

Han oppdagar noko.

[ – Det finnes ikke noe mørke hvor Gud ikke har vært ]

Ateist utan våpen

Opposisjonelle tenårings-Kim såg kyrkja frå det ubehagelege setet på trebenken, i gravferder eller på skulegudstenester.

– Eg såg på klokka og håpte at han som sto der oppe skulle bli ferdig snart. Eg tenkte at alle prestar var sjukt tørre og kjedelege, seier han, og presiserer:

– Eg har aldri vore nokon militant ateist. Eg tenkte «fint og flott, la dei halde på», men at det var ikkje for meg.

Det er noko med desse upløgde markene i livet, dei arenaane ein aldri har trådt inn på, dei erfaringane ein berre aldri har fått gjort seg, reflekterer småbarnsfaren i dag.

– Eg trur veldig mange har ... Eg skal ikkje seie feil syn på kyrkja ... Men det er mykje ein ikkje veit.

– Då eg får sjå kva denne forsamlinga betyr for lokalsamfunnet, så forstår eg så godt kvifor folk går i kyrkja. Sjølv om eg ikkje nødvendigvis identifiserer meg med alt det religiøse, så er det eit sterkt samhald der. Det er så mykje kjekke folk. Eg føler at eg høyrer til, seier han.

Det er menneska han møter – småbarnsforeldra på torsdagskafeen og den utadvente staben – som rører noko i han. «Ei hjørnesteinsbedrift» kallar han steinbygget midt i bustadfeltet på Bogafjell.

– Eg ser også eit nytt presteskap, eit slags generasjonsskilje. Noko har skjedd, fortel Kim.

Openberring, ikkje omvending

– Kva ser du har skjedd?

– Eg trur eg kunne hengt med Torstein (Eidem Nordal, sokneprest, red.anm.) i ti dagar utan å gjette at han er prest. I mitt gamle inntrykk, av den eldre skulen, såg eg ikkje for meg at prestar kunne vere livlege. Dei hadde visse haldningar og var keisame å høyre på. Torstein bryt jo med alle adjektiv eg ville brukt om «prest».

Den engasjerande formidlingsgleda til soknepresten gjorde valet lett for Kim og sambuaren, då dei fekk sitt første barn. Paret ville at Kaja skulle bli døypt – i Bogafjell kyrkje, sjølvsagt. Denne marssundagen i 2019, stod familien på tre stolt framfor «Kims» kyrkjelyd, og såg vatnet renne ned det mjukhåra hovudet, i namnet til Faderen, Sonen og Den heilage anden.

Historia til Kim er ikkje historia om ei omvending, men om ei forsiktig openberring.

– Eg er ekstremt audmjuk for måten eg blei tatt imot på, og takksam for korleis kyrkja blei opna for meg.

[ Fysikkprofessoren greide ikke tro på legemets oppstandelse. Så leste han Paulus ]