Kom igjen, alle saman! Nå kjører me heim, ropar ein far. Barnebursdagen er over, denne gongen er det han som hentar sonen og naboungane. Foreldra i nabolaget samarbeider om å kjøra og henta, det er så praktisk å ta med alle når ein bur i same gate. Det vil seia, alle unntatt Daniel. Det er berre plass til fire ungar i bilen, og Daniel er alltid nummer fem.
Han har budd i same gate som dei andre sidan barnehagen, nå går alle i same klasse. Foreldra flytta hit, fordi byggjefeltet var så barnevennleg. Sjølv om både Daniel og foreldra er fødde her i distriktet, er dei innvandrarar for naboane. Namna og utsjånaden avslører dei. Men det er fleire tiår sidan besteforeldre-generasjonen flykta hit frå eit sør-amerikansk diktatur, og både mor og far lever ganske likt som naboane. Begge kjører bil til jobb og et knekkebrød med brunost til frukost. Men dei har ofte empanadas i staden for taco på fredagar, og heime blir norsken blanda med spansk.
LES OGSÅ: USA har klart å utvide hva det er å være amerikaner
Kunne blitt kleint
I det barnevennlege byggjefeltet spring ungane mellom husa og hagane, leikeplassen og ballbingen. Daniel blir aldri halden utanfor av dei fire klassekameratane. Men familien er ikkje skikkeleg innanfor, heller. Når han høyrer feststemmer frå nabohagen ein lys sommarkveld, er det dei andre sine foreldre som er samla ved grillen og kvitvinen. Ikkje hans. Dei er heller ikkje med på dei andre vaksenkveldane, som når vennene nå skal ha «nabo-julebord».
Kva hadde skjedd om dei blei inviterte? Det kunne blitt kleint. For sjølv om Daniel sine foreldre likar både alkohol og svineribbe, kan praten bli krevjande. Dette er jo noko anna enn det halve minuttet ved postkassane. For det første veit faren pinleg lite om yndlingstemaet til dei andre fedrane: skismørjing og langrennsløypenettet. For det andre bør ein ha inngåande kjennskap til dei felles referansane, for eksempel Affen, Biggen og andre sentrale personar ein gjerne snakkar om. «Hugsar de når Affen..?» flirer ein, og så brøler alle av lått.
LES OGSÅ: – Jeg vil heller være naiv enn avvisende
Bør få slappa av
Viss foreldra til Daniel var der, måtte ein vri hjernen for å finna på andre samtaleemne. Det er noko anna med gamle kompisar. Nei, på laurdagskvelden bør ein jammen få slappa av frå press og stress. Det er grenser for kor langt ein skal gå for å vera inkluderande. Tenk om dei i tillegg hadde vore muslimar med juleøl- og ribbe-intoleranse. Say no more.
Det er lite som begeistrar ein gjennomsnittleg nordmann på utanlandstur meir enn dette: å få besøkja lokale innbyggjarar heime. Om ein blir beden inn spontant i eit gresk landsbyhus eller får «middag i beduinleiren» på ei organisert gruppereise, blir det fort eit høgdepunkt i feriereferatet.
Då Tahona frå Tanzania tok ein teologisk mastergrad i Oslo, blei han sjeldan invitert heim til nokon. «Nordmenn sine vennefellesskap liknar lukka sirklar, der ryggane er vende utover. I Tanzania har me opnare sirklar. Me står liksom litt på skrå og kikkar utover også,» sa han til meg ein gong. Slik kan ein lett gjera plass for nye i sirkelen. At det er kjekkare for alle, var eit udiskutabelt faktum.
Følg oss på Facebook og Twitter!
Inkludering føregår i Ryfylke
Inkludering føregår ikkje bak skriveborda i Inkluderingsdepartementet. Den føregår i Ryfylke og Hallingdal, på Romerike og Helgeland. Kvart nabolag skulle hatt nokre sjølverklærte inkluderingsministrar. Det er kaldt nok i Noreg, om ikkje folk i tillegg skal frysa på utsida av vennesirklar med lukka dører. Hjarte som varmar seg ved andre hjarte, kjølnar heller ikkje så fort i stormvindar av hat og frykt.
