Trusvedkjenninga er kyrkjelyden si felles handling

Eit høgdepunkt for meg i kyrkjelydens gudstenestefeiring er når liturgen eller klokkaren seier: «Lat oss saman vedkjenne vår heilage tru». Då gjer vi nettopp det. Vi reiser oss saman – dei trøytte konfirmantane på bakre benk som litt etter kvart får kroppen opp i ståande posisjon; dåpsfølget på fyrste rad som må kaste eit lite blikk bakover for å sjå kva dei andre gjer, og vi som gjennom årelang trening og tradisjon veit at vi skal det. Så står vi saman og seier fram truvedkjenninga. Den som legg våre liv og vår tru inn i kyrkja si tru. Den eg kan slutte meg til, også når leppene formar orda og hjarte og tanke er ein annan stad; vedkjenninga som gjer oss til eit fellesskap i Jesus Kristus og i trua og tradisjonen som har vore i verda i snart 2000 år.

Credo, det latinske namnet for vedkjenninga til den treeinige Gud, tyder «eg trur» i eintal, og slik seier vi det saman i Den apostoliske truvedkjenninga i våre gudstenester. Og samstundes er «credo» eit ord og eit omgrep i vårt språk og i vår kultur som vi kjenner og nyttar. Ja, jamvel om vi ikkje kjenner bakgrunnen for ordet, er eit «credo» noko vi kan finne uttrykt både i verdsleg og religiøs samanheng.

Meir enn subjektivt

Den apostoliske truvedkjenninga har vore i bruk sidan 500-talet og har røter tilbake til før år 150. Det er såleis gode grunnar for halda på den arven som har fylgd kyrkja oppgjennom historia, og i vår samanheng betyr det at vår omsetjing byrjar med eit «eg»: Eg trur. Men det betyr ikkje at vi ekskuderer oss frå å vere del av eit fellesskap. For eit credo framsagt i gudstenesta er meir enn den subjektive vedkjenninga.

Eit konkret «vi» vert sagt fram i høgmessene når vi som credo nyttar Nicenum (den nikenske trusvedkjenninga). I kyrkjelydens hovudgudsteneste er det no meir og meir vanleg at det er denne vedkjenninga som blir nytta. I økumenisk samanheng vil ein sjå at Apostolicum er knytta til dåpshandlinga, medan Nicenum er den vedkjenninga kyrkjelyden seier fram i messene og ved nattverden. I samband med gudstenestereformen som Den norske kyrkja har vore gjennom, er det flott å sjå at mange kyrkjelydar har teke i bruk den rikdomen som også denne tradisjonen gjev.

Ved å endra på ordlyden vil vi tapa noko, men ved å undersøka truvedkjenninga sine ord og historie vil vi vinna noko

Må inkludere i handling

No er det kome spørsmål om ein burde endra forma i Den apostoliske truvedkjenninga til ei fleirtalsform fordi det kan verke meir inkluderande og understrekar at trua slik den er formulert i vedkjenninga er kyrkja si tru.

Det er eit godt argument at vi må gjera kyrkjelivet og gudstenestene inkluderande. Meir enn nokon gong må dette vere eit tema i forkynning, undervisning og sjelesorg. Men det inkluderande må fyrst og fremst gjerast synleg og verkeleg i våre haldningar og handlingar, mykje meir enn i einskildord. Når vi saman vedkjenner vår tru på den treieinige Gud, vert fellesskapet synleg og forsterka: Vi reiser oss og seier fram truvedkjenninga som kyrkjelyden si felles handling.

Ved å endra på ordlyden vil vi tapa noko, men ved å undersøka truvedkjenninga sine ord og historie vil vi vinna noko. Ved å halde på eintalsforma i Den apostoliske truvedkjenninga er vår gudsteneste i tråd med historisk og økumenisk praksis. Eg trur ikkje det er vegen å gå å endre vår liturgiske arv i dette spørsmålet, men snarare halde fast på og verkeleggjere det som gjev djup av meining og rikdom i våre gudstenestefellesskap.

[ Biskopene vil ikke endre trosbekjennelsen til «vi tror» ]