Folkekyrkja lever og leverer

I Vårt Land 13. mars presenterer Magnhild Landrø ein slags rapport frå kyrkja. Der gjer ho den etter kvart vanlege feilen at ho blandar saman debatten om kyrkjeleg organisering frå avisene, med gudstenestelivet i Den norske kyrkja.

Det er det ingen grunn til. Eg har enno til gode å høyra om prestar som dreg med seg det temaet opp på preikestolen. Så er det grunn til å minna om at også «bedehusfolket» har sine debattar. Sjølv har eg vore nok på bedehuset til å vita at det frå bedehusets talarstolar også (heldigvis) blir snakka om andre ting der enn det som står i avisene.

Landrø hevdar at ho ikkje hadde våga å invitera naboen med på gudsteneste. Det synest eg sjølvsagt er trist. Landrø har rett i at det er fint å invitera inn på andre aktivitetar også. Det er ikkje vanskeleg! Så vidt eg veit frå mitt arbeid i Asker prosti er det mogleg å invitera inn på eit vell av sosiale aktivitetar i kyrkjene våre: Kunstforedrag, yogagudstenester (det vil naboen heilt sikkert bli med på), temakveldar, konsertar, formiddagstreff, julemesser, babysang og så vidare. Kyrkja er full av aktivitetar som står godt på eigne bein, men som også er ein veg inn til eit gudstenesteliv. Alt dette veit sjølvsagt Landrø.