Kyrkje på nett, djevelens verk?

Erik Andreassen, pastor i Oslo misjonskirke, har teke pennen fatt og kritiserer digitaliseringa og, ikkje minst, evalueringa av den som har gått føre seg i kyrkja under pandemien. Det er interessant, trist og ganske overraskande lesing, på mange vis, og kommentaren kan ikkje stå uimotsagt, då den reiser ein heil del spørsmål og fortener nokre nyanserande kommentarar.

Det er vanskeleg ikkje å få assosiasjonar til fargefjernsynsdebatten på syttitalet der kringkastingssjef Einar Førde på sitt klassiske, sarkastiske vis uttrykte seg på følgande måte i sitt forsøk på å formulera motstandarane si frykt for det nye: «Synda er komen til jorda, men vi vil ikkje ha ho i fargar». Motstanden mot det nye får mange uttrykk, også i 2020. At synda er komen til jorda, er nok Eirik Andreassen og eg heilt samde om. Men kor vidt Facebook er synd eller sæle er vi nok ikkje heilt samde om. Andreassen trekker nemleg denne artige parallellen til pornoindustrien: «Kirken har riktignok økt sitt digitale nærvær i koronatiden, men det har jo også pornoindustrien gjort.» Utfrå dette trekker han konklusjonen at auka nærvær på Facebook ikkje nødvendigvis er ein god ting Å samanlikna eple og pære har som kjent ein avgrensa verdi, og samanlikninga i seg sjølv er ganske ugrei og har liten verdi, spør du meg.

Mi erfaring som særdeles digital både privat og i jobb i denne koronatida er følgjande: Dei som er mest skeptiske, er dei som ser minst kva muligheter som ligg der, og det er også dei som har vore seinast med å melda seg på det digitale. Så står dei der litt som Ludvig i Flåklypa og tenker «dette er fali». Og då er det greit å ikle dette ein unnskyldning i etterkant når ein innser at ein ikkje var heilt «på» når det var nødvendig. Slik sett kan det å demonisera facebook vera ein effektiv måte å komma unna på. Når det heile viste seg å vera djevelens verk, var det jammen godt at vi klarte å stå imot!