Asylinstituttet på veg mot parodi og samanbrot

Deloverskrifta er dekkjande for historia om asylsøkjarar i Vest-Europa frå 1950 til i dag. Første par tiåra var det 'avhopparar' frå kommunistregima i aust som fekk 'politisk asyl'. Å ta seg over grensene var den gong nesten umuleg, men nokre få av dei privilegerte som fekk reise til Vesten, greidde å 'hoppe av'. Dette var inga lett avgjerd å ta, for det innebar eit endeleg farvel med familie og venner, som vart haldne att som gissel og ofte straffa.

Situasjonen siste førti åra har vore heilt motsett. Sidan 1975 har ein person med asyl i tillegg fått hente familien hit, sama kor talrik den har vore. Også det økonomiske incitamentet er mykje større for dagens asylsøkjarar, som kjem frå langt fattigare land. Samanlikna med tidlegare har difor asylinnvandringa til Vesten auka frå nokre få snøfnugg til eit veritabelt snøskred. Idealet er å gje opphald til dei som reelt er utsette for forfølging, eller treng vern av andre grunnar, dvs vurdere behovet til kvar einskild. Problemet er berre at det er ei umuleg oppgåve å klarleggje. Ofte er det ikkje eingong råd å finne ut kva område eller land vedkomande kjem frå. Stikkprøver ved grensa har vist at 85% har identifikasjonspapir på det tidspunktet, men færre enn fem prosent legg det fram når dei søkjer asyl nokre dagar seinare. Det einaste UDI har å halde seg til er intervju gjort av Politiets utlendingsenhet og av eigne tilsette, pluss generell informasjon om oppgitt heimland.

Kommunikasjonar og asyllobby