Er den kirkelige kristendommen en AUTORITÆR POLITISK ideologi og kristenheten et POLITISK parti?

"En  historisk  kamp  for  kristendommens  verdier"  er  tittelen  på  teologen  Anne  Hege  Grungs  artikkel  i  VL's  papiravis  30/9.  Ingressen  lyder  slik:  "I  lys  av  terrorhandlingene  22.  juli  er  det  viktig  å  se  på  koblingene  mellom  høyre-ekstremisme  og  kristendom". 

På  dette  forum  3/10  har  Grung  publisert  tilnærmet  samme  artikkel  under  tittelen:  "Høyreekstremisme  og  kristendom  -  hva  er  koblingene?".  På  sin  profil  på  Verdidebatt  oppgir  Grung  ingen  opplysninger  om  sin  faglige  og  yrkesmessige  bakgrunn.  Ganske  merkverdig.  Jeg  kan  opplyse  de  av  leserne  som  ikke  daglig  leser  Vårt  Lands  papiravis  om  at  hun  her  er  blitt  presentert  som  "Teolog  og  forsker  ved  Sosialantropologisk  institutt,  UiO".

I  artikkelen  spør  hun:  "Er  det  kristne  verdier  å  sette  fokus  på  likeverd  og  menneskeverd  for  alle,  uansett  kjønn,  religiøs  tilhørighet,  eller  kulturell  bakgrunn?".  

Jeg  kan  ikke  se  at  Grung  på  noen  måte  besvarer  spørsmålet,  ut  fra  den  konfesjonelle  bekjennelse  hun  selv  (offentlig)  har  avgitt  sitt  troskapsløfte  til.  Jeg  antar  derfor  at  Grung  funderer  og  fabulerer  fritt  ut  fra  sine  egne  subjektive  preferanser,  slik  så  mange  folkekirkelige  liberalteologer  gjør  det  i  vårt  offentlige  rom.  Jeg  har i  flere  innlegg  på  min  blogg  gitt  svar  på  hennes  spørsmål,  og  nettopp  på  grunnlag  av  kirkens  historie  og  dens  "hellige"  skrifter.  Jeg  registrerer  at  Anne  Hege  Grung  (ordinert  teolog)  ikke  på  noe  tidspunkt  har  funnet  grunn  til  å  kommentere  mine  innlegg  og  kommentarer.  Kristne  teologer  og  skribenter  er  ellers  usedvanlig  aktive  for  tiden  (ikke  minst  i  Klassekampen),  og  de  publiserer  gjerne  sine  innlegg  og  artikler  i  flere  aviser.  Etter  mitt  syn  oppholder  de  seg  (som  sedvanlig)  helt  i  ytterkanten  av  hovedproblemet  i  kirkens  særegne  teologi  og  antropologi.

"Ekstremisme  er  en  ideologi  der  vold  og  tvang  er  sentrale  elementer",  skriver  teologen  Anne  Hege  Grung  i  sitt  innlegg  på  dette  forum.

Dette  er  en  svært  upresis  formulering.  "Ekstremisme"  er  selvsagt  ingen  ideologi.  Knytter  man  begrepet  "ekstremisme"  til  politiske  samfunssystemer,  konkrete  ideologier  og  religioner,  bør  man  (i  det  minste  som  forsker)  tilstrebe  å gi  språklige  avklaringer  og  definisjoner  som  er  alment  aksepterte.  Koblingen  mellom  politikk,  ideologi  og  kristendom  hos  Anders  Breivik  bør  ikke  spaltes  opp  og  pulveriseres,  slik  vi  har  sett  så  mange  eksempler  på  i  den  offentlige  debatt  den  senere  tid,  ikke  minst  fra  teologers  side.  Den  kristne  terroristen Breiviks  verdensbilde,  samfunnssyn  og  menneskesyn  er  i  stor  grad  bygget  på  kristendommens  iboende  dualisme  ("fiendskapets  ideologi").  Den  har  bestått   og  består  uendret  i  den  konfesjonelle  (evangelisk-lutherske)  bekjennelse  som  Grung  selv  har  avgitt  sitt  ordinasjonsløfte  til,  og  som  kan  dateres  til  1500-tallet.

I  kirkens  offisielle  tros-  og  læregrunnlag  er  det  glidende  overganger  mellom  teologi  og  ideologi,  slik  kirken  gjennom  hele  sin  historie  også  har  insistert  på  å  være  en  politisk  maktfaktor.  Kristendommen  krever  å  være  offentlig.

Kirke-kristendommen  ble  kraftig  markert  som  en  politisk  bevegelse  allerede  med  den  despotiske  keiser  Konstantin  og  hans  etterfølgeres  religiøst-politiske  diktatur  fra  300-tallet,  men  den  har  samtidig  brukt  "religion"  og  det  "religiøse"  som  kamuflasje  for  det  politiske.  Den  norske  kristendom  er  like  politisk  som  den  romersk-konstantinske,  bortsett  fra  at  kristendommen  i  vår  tid  mener  seg  fritatt  for  diktatoriske  tendenser  fordi  vi  offisielt   har  et  demokratisk  styresett.  I  Europa  har  stat  og  kirke  vært  så  intimt  sammenknyttet  at  europeerne  kan  sies  å  være  blant  de  minst  "religiøse"  blant  verdens  folk,  ved  siden  av  muslimene,  når  man  tar  hensyn  til  at  islam  -  for  å  ha  makt  til  å  stå  i  mot  kristen  misjon  -  er  blitt  atskillig  mer  autoritær  og  mindre  religiøs,  mer  statlig  og  politisk  organisert  enn  den  ville  blitt  hvis  den  ikke  hadde  stått  overfor  de  autoritære  kristne  kirkers  krav  på  verdensherredømme.

(Også  den  troende  katolikk  Janne  Haaland  Matlahary  understreker  det  POLITISKE  ved  kristendommen,  når  hun  nå  nylig  offentlig,  bl.a.  i  Vårt  Lands  papiravis,  erklærer  at  hun  melder  seg  ut  av  KrF)

Hvis  Den  norske  kirke  (som  i  realiteten  har  er  en  politisk  ideologi)  skal  skilles  fra  staten  vil  den  med  stor  sannsynlighet  bli  en  politisk  diktaturstat  i  en  slags  nasjonal  "vatikanstat",  men  nå  med  en  kvinnelig  "pave":  for  tiden  Helga  H.  Byfuglien.  Ved  den  pompøse  innsettelsen  i  Nidaros  domkirke  nylig ,  ble  Byfuglien  omtalt  som  "Jesu  Kristi  sendebud".  Denne  innsettelses-seremonien  demonstrerte  på  forbilledlig  måte  de  tette  forbindelser  som  stadig  eksisterer  mellom  kirke,  kongemakt  og  stat  (og  vi  kan  her  legge  til:  den  fjerde  statsmakt  -  mediene).

"Kvinne  får  sitt  kors"  var  overskriften  i  Vårt  Lands  papiravis.  I  flere  aviser  dagen  etter  denne  selsomme  innsettelse,  kunne  vi  studere  et  fargebilde  av  preses  Helga  H.  Byfuglien  og  biskop  Solveig  Fiske  -  med  sine  prangende  kors  og  pompøse  drakter  -  hvor  de  smilende  og  henført  stirrer  opp  mot  kong  Harald  (kirkens  religiøst-politiske  overhode).

Generalsekretær  i  Mellomkirkelig  råd  for  Den  norske  kirke  (også  omtalt  som  kirkens  "utenriksminister"),  Berit  Hagen  Agøy,  skriver  at  "Den  hellige  ånd  lar  seg  ikke  så  lett  fange  inn  av  demokratiet"   og  "Kirkedemokratiet  utfoldes  i  spenningen  mellom  det  vanlige  demokratiets  spilleregler  og  et  trossamfunns  indre  logikk"  (jfr.   Klassekampen  7/10  og  Vårt  Land  10/10).  Kirken  er  i  følge  Agøy  et  "åndelig  fellesskap  gitt  av  Gud".  Det  som  binder  den  kristne  søskenflokk  sammen  er  "enheten  i  Jesus  Kristus",  sier  Agøy.  Hvis  Den  norske  kirke  ikke  kan  eller  vil  innordne  seg  demokratiets  spilleregler,  men  krever  å  være  et  sjelelig  fellesskap  basert  på  en  autoritær,  dogmatisk  teologi  fra  oldtiden,  vil  det  selvsagt  være  umulig  å  demokratisere   den  kristne  kirke.

"Terroristen  var  medlem  av  Den  norske  kirke,  og  brukte  en  tilpasset  korsfarerideologi   basert  på  fragmenter  av  kristen  tradisjon  til  å  legitimere  sine  handlinger",  skriver  Grung  i  sitt  hovedinnlegg   (mine  uthevinger).  Dette  er  liberalteologisk  og  folkekirkelig  tåketale  på  høyeste  nivå.

Her  ville  det  være  naturlig  å  definere  og  presisere  det  kirkelig-teologiske  tankeinnholdet  i  en  såkalt  "tilpasset  korsfarerideologi".  Det  gjør  ikke  Grung.  I  stedet  beveger  hun  seg  langt  bort  fra  den  "korsfarerideologien"  hun  selv  såvidt  har  introdusert  for  leserne.  Ettersom  den  opplagt  befinner  seg  innenfor  rammen  av  kristen  teologisk  tenkning  og  ideologi,  tradisjon  og  historie  gjennom  mange,  mange  århundrer,  er  det  noe  forbausende  at  Grung  ikke  går  dypere  inn  i  den  del  av   kristendommens  teologi/ideologi  og  historie  som  Anders  Breivik  helt  klart  identifiserer  seg  med  og  føler  tilhørighet  til.

Jeg  har  på  min  blogg  påvist  hvordan  KORSET  og  SVERDET  har  vært  benyttet  som  voldsmettede  symboler  gjennom  kirke-kristendommens  historie,  helt  fra  keiser  Konstantins  tid  på  300-tallet  e.v.t.  Gjennom  en  rekke  innlegg  og  kommentarer har  jeg  dokumentert  hvordan  de  europeiske  kirker  har  benyttet  "vold  og  tvang"  i  sin  religiøse  og  politisk-imperialistiske  maktutøvelse.  Anders  Breivik  er  seg  meget  bevisst  hva  det  kristne  kors   betyr.  Hva  korset   betyr  for  teologen  Grung  vet  vi  ikke  fordi  hun  ikke  har  opplyst  leserne  om  dette.

Kirke-kristendommens  fanatiske  jødehat  gjennom 1700  år  er  så  grusomt  avslørende  at  jeg  til  en  viss  grad  forstår  hvorfor  moderne  teologer  (psykologisk  sett)  kanskje  ikke  er  i  stand  til  å  ta  innover  seg  denne  smertelige  og  uhyggelige  folkeforfølgelse.  På  bakgrunn  av  den  enorme  historiske  dokumentasjon  vi  i  dag  har  tilgang  til,  er  det  ganske  forbløffende  at  opplyste  liberalteologer  i  år  2011  opprettholder  og  deltar  i  den  statskirkelige  "sensurerte"  historieskriving  (eller  "fortelling"?).  Det  er  intet  som  avslører  kirkens  lave  etiske  og  kulturelle  nivå  mer  enn  dens  grufulle  antijødiske  og  antisemittiske  historie  gjennom  minst  1700  år.

Man  skulle  tro  at  opplyste  og  høyt  utdannede  teologer   -  med  sine  moderniserte  og  såkalt  "tidsriktige"  analyser  -  var  i  stand  til  å  foreta  et  minumum  av  refleksjoner  (etisk  og  historisk)  omkring  kirkens  groteske  jødeforfølgelser,  samt  den  forskrudde  teologi  som  inspirerte  og  motiverte  den.  Men  neida,  ikke  ett  eneste  ord!  Den  mangel  på  etisk  og  historisk  selverkjennelse  og  refleksjon  vi  møter  i  en  stor  del  av  den  moderne  statskirke-teologi  gir  grunn  til  stor  bekymring  og  uro.

"Den  kristne  tradisjonen,  inkludert  Bibelen  (også  NT,  formoder  jeg?) kan  levere  tekster  og  argumenter  som  legitimerer  de  nevnte  fiendebildene  og  målet  om  kontroll  og  etnisk  rensing",  skriver  Grung.

Hvilken  "etnisk  rensing"  er  det  Grung  her  har  i  tankene?  Hvorfor  trekker  hun  ikke  frem  disse  (konkrete)  tekster  og  argumenter  og  viser  oss  hvordan  de  er  blitt  brukt  og  har  inspirert  de  europeiske  kirker  gjennom  erobringskriger,  voldseksesser  og  misjonsimperialisme  på  alle  kontinenter  i  mer  enn  halvannet  årtusen,  først  i  Europa  og  siden  i  Amerika,  Afrika  og  Asia?  Hun  kunne  eksempelvis  starte  med  verset  i  Johannes-evangeliet,  hvor  Jesus  sier  til  jødene  at  de  har  "djevelen  til  far"... Nei,  Grung  unnviker  slike  brysomme  tema  og  ISOLERER  såkalt  "høyreekstrem  kristendom"  til  to  enkeltstående  eksempler  i  nyere  tid:  apartheidregimet  i  Sør-Afrika  og  "høyreekstremismen"  i  El-Salvador  på  1980-tallet.

Tilfeldigvis  nevner  ikke  Grung  at  raseskille   ble  praktisert  av  kristne  europeere  i  det  foregående  årtusen  (jf.  jødiske  ghettoer  i  Europa,  reservater  for  indianere  på  det  amerikanske  kontinent  OG  kristne  europeeres  slavehandel  gjennom  mer  enn  300  år).  Man  bør  merke  seg  at  Grung  i  sitt  innlegg  heller  ikke  henviser  til  Den  norske  kirkes  tre  store  autoriteter:  Jesus,  Paulus  og  Martin  Luther.  Disse  store  "hellige"  menn  hadde  ingen  begreper  om  et  dennesidig  demokratisk  og  humant  samfunn.

Jeg  siterer  nedenfor  et  avsnitt   fra  Andreas  Edwiens  bok:  "Jesus  i  konflikt  med  menneskerettighetene"  (1979),  for  å  vise  noen  konkrete  eksempler  på  JESU  sekterisme,  autoritære  OG  fiendtlige  holdning  til  annerledestenkende  mennesker  (hans  jødiske  landsmenn)  i  sin  samtid.  Her  må  leserne  ha  i  bakhodet  at  JESUS  er  alle  kristne  kirker  og  menigheters  guddommelige,  overmenneskelige  og  ufeilbarlige  ideal,  og  vi  må  anta:  også  Hanne  Hege  Grungs  ideal:

"Byer  som  ikke  tok  vel  i  mot  Jesu  apostler  (hans  fremtidige  "ministre"  i  den  himmelske  regjering)  ble  på  forhånd  truet  kollektivt  med  voldsomme  straffer  (Mt.  10:15).  Motstand  eller  protester  mot  Menneskesønnens  rolle  som  øverste  hersker  ville  ikke  bli  tålt.  De  som  ikke  aksepterte  hans  maktkrav  og  viste  lydighet  mot  hans  lover,  de  skulle  fjernes  av  hans  politiengler  og  sendes  til  rikets  konsentrasjonsleir  for  avstraffelse  og  tortur:  Gehenna  (Mt.  13:42  og  49,  18:34-35,  25:46).  I  disse  spesielle  forestillinger  -  som  var  mer  av  hedensk  enn  av  jødisk  opprinnelse,  opptrådte  Jesus  som  en  verre  despot  enn  historiens  mest  beryktede  voldsdiktatorer.  Jesu  idealstat  ("Guds  rike",  "himmelriket")  savner  ethvert  preg  av  demokrati.  Det  er  snakk  om  et  teokrati  og  autokrati  hvor  borgerne  skulle  være  en  spesielt  utvalgt  gruppe  religiøse  elite-mennesker  som  Jesus  selv  aktet  å  plukke  ut.  Det  er  grunn  til  å  understreke  at  det  dreiet  seg  om  en  religiøs  elite,  ettersom  det  var  dens  ideologiske  holdning  og  ikke  dens  moralske  fortrinn  som  skulle  være  avgjørende.  Det  utslagsgivende  kriterium  skulle  simpelthen  være  holdningen  til  ham  selv,  den  enkeltes  tro  på  hans  fullmakt  fra  en  allmektig,  høyeste  gud  og  lydige  underkastelse  under  hans  krav  på  autoritet  som  rikssjef   (Lk.  19:27,  Mt.  10:14,  12:30,  22:11-14,  25:40,  Mrk.  9:41,  Jh.  3:36  o.m.fl.)".

"Man  tolket  Bibelen  aktivt",  skriver  Grung  om  den  kristen-europeiske  apartheidstaten  Sør-Afrika  i  det  forrige  århundre.  Hva  i  all  verden  vil  det  si  å  tolke  Bibelen  "aktivt"?  Blir  den  motsatte  posisjon  å  tolke  Bibelen  "passivt"?

Hvorfor  utelukker  eller  fortier  Grung  kirkens  viktigste  skrift,  Det  nye  testamente,  i  sine  analyser  -  særlig  evangelienes  forkynnelse  av  den  dualistiske  voldseskatologien,  som  den  "senjødiske"  nazareeren  var  den  mest  radikale  eksponent  for  i  sin  samtid?  Det  ville  være  interessant  om  Grung  (som  ordinert  teolog)  kunne  gi  en  kommentar  til  tekstavsnittet  ovenfor.  Hva  det  vil  si  å  tolke  Bibelen  "aktivt"  (eller  "passivt")  ville  da  kanskje  bli  mer  klargjørende  for  oss  alminnelig  tenkende  legfolk.

I  den  kristne  bibel  (NT)  finner  vi  en  rekke  antijødiske  utsagn,  både  i  evangeliene  og  i  brevene,  en  skriftsamling  som  kirken  gjennom  1700  år  har  autorisert  som  "Guds  ord",  og  som  gjennom  hele  kirkens  historie  har  gitt  religiøst-ideologisk  ammunisjon  til  den  verste  folkeforfølgelse  historien  kjenner.  Den  endte  som  kjent  med  Holocaust  for  bare  ca.  70  år  siden,  midt  i  det  kristne  Europa.

Det  er  ironisk  at  Breivik  synes  like  lite  opplyst  om  kristendommens  jødehat  som  moderne  teologer.

Jesu  villfarne,  primitive  domstrusler  over  sine  jødiske  landsmenn  har  Kirken  i  nær  2000  år  autorisert  som  "Guds  ord".  Det  er  her  vi  finner  roten  til  den  ondartede  antisemittiske  gift  i  kristendommen.  Noen  av  de  idylliserte  fortellinger  om  Jesu  angivelige  "unike"  barmhjertighetshandlinger  (repertoaret  blir  mindre  og  mindre)  har  stadig  som  fremste  hensikt  å  stille  den  "enestående"  Jesus  opp  mot  de  "fæle"  fariseere  og  skriftlærde  i  hans  samtid.  Den  antijødiske  brodd  blir  fremdeles  vedlikeholdt,  også  av  moderne  teologer.  Gjennom  stadige  små  "drypp"  antydes  at  de  voldelige  elementer  i  bibelen  må  søkes  i  Det  gamle  testamentet  (indirekte:  jødedommen).  Hovedhensikten  er  helt  klart  å  opprettholde  bildet  av  JESUS  som  et  opphøyet,  ufeilbarlig  "etisk  ideal"  (på  jødedommens  bekostning),  hvilket  må  sies  å  være  liberalteologiens  store  villfarelse.

Disse  teologer  ser  helt  bort  fra  at  Jesus  fra  Nazareth  ventet  på  historiens  avslutning  i  sin  egen  levetid,  i  samsvar  med  den  eskatologisk-apokalyptiske  ("senjødiske")  bevegelse  han  var  en  del  av.  Han  forkynte  ingen  sosiale  eller  politiske  reformer  i  sin  samtid,  men  avsto  tvert  i  mot  fra  samfunnsdeltakelse,  familieliv,  arbeid  og  eiendom,  og  nettopp  fordi  han  enfoldig  ventet  på  endetidens  buldrende  kosmiske  katastrofer  (som  han  særlig  utmaler  i  Matteus-evangeliet)  og  Gudsrikets  snarlige  gjennombrudd,  med  frelse  for  de  få  "utvalgte"  og  evig  straff  for  den  store  majoritet  av  jøder  som  avviste  hans  budskap.  Dette  var  Jesu  situasjon.  Ingen  moderne  liberalteologiske  fortolkningsstrategier  kan  gjøre  den  historiske  Jesus  til  noe  annet  en  den  han  var:  en  religiøs  ekstatiker  i  et  sekterisk  miljø  i  oldtidens  Palestina.

"Korstog  mot  hellig  krig"  er  tittelen  på  teologen  Marius  Timman  Mjaalands  kronikk  i  Aftenposten  28/9  (jf.  hans  artikkel  i  Morgenbladet  29/7-11:  "Tempelridderen").  Mjaaland  omtaler  seg  slik  på  www.forskning.no:  Filosof  (magister)  og  teolog  (dr.  theol.)  og  forsker  tilknyttet  Teologisk  fakultet  ved  Universitetet  i  Oslo.

I  Aftenposten  skriver  Mjaaland:  "En  ny  bruk  av  religion  og  religiøse  forestillinger  for  politiske  formål  har  de  siste  årene  utviklet  seg  på  den  politiske  høyresiden...hyppige  referanser  til  historien  reproduserer  konflikten  mellom  kristendom  og  islam,  korsfarere  og  jihadister,  på  historisk,  religiøst  og  ideologisk  plan.  Men  har  den  historiske  gjengivelsen  noen  rot  i  virkeligheten?".  

Ja,  selvsagt  har  den  det!  Islam  har  vært  en  av  kristendommens  hovedfiender  i  mer  enn  tusen  år.  Også  kirkens  stigmatisering  og  forfølgelse  av  jøder,  kjettere,  hekser,  hedninger  og  fritenkere  gjennom  mange,  mange  århundrer  er  meget  godt  dokumentert,  i  sine  grufulle  og  voldelige  eksesser.  Den  historiske  virkelighet  -  kirkens  voldshistorie  -  overgår  det  for  oss  i  dag  tenkelige,  de  villeste  fantasier  og  "konspirasjonsteorier".  Det  er  altså  ingen  "ny  bruk  av religion"  vi  står  overfor,  men  tvert  i  mot  kristendommens  og  de  kristne  kirkers  eldgamle  hat  og  fiendskap  til  islam  OG  til  hele  den  del  av  menneskeheten  som  ikke  bøyer  seg  i  lydighet  for  den  kristne  maskuline  "Gud"  og  "Kristus".

Det  må  sies  klart  og  tydelig:  det  er  slett  ikke  det  generelle  og  diffuse  begrepet  "religion"  Breivik  identifiserer  seg  med,  men  KRISTENDOMMEN  (skjønt  han  har  en  forkjærlighet  for  den  katolske  kristendomstype)!

Intet  folk  har  som  jødene,  fysisk  og  sjelelig,  erfart   den  kristne  kirkens  hat  og  TERROR  gjennom  mer  enn  1700  år.  På  dette  forum  har  vi  også  sett  en  rekke  meget  stygge  utskjellinger  av  islam  og  profeten  Muhammed.  Modereringen  har  til  tider  vært  påfallende  skjødesløs  og  vilkårlig  (inntil  Utøya-hendelsen  22. juli).  På  denne  og  andre  nettdebatter  er  det  ofte  kristne   (kultur-kristne/kristent-oppdratte)  debattanter  som  utmerker  seg  ved  hatefulle  og  sjikanerende  angrep  på  islam,  og  slett  ikke  bare  kristen-konservative.  Det  alvorlige  er  at  mange  av  de  islam-kritiske  debattanter  faktisk  har  Den  norske  kirkes  statsautoriserte,  konfesjonelle  bekjennelse  i  ryggen  (jf.  Augustana  art.  1  og  17).

Religionskonflikten  mellom  kristendommen  og  islam  vil  "reproduseres"  så  lenge  kirkens  ansvarlige  biskoper  og  ordinerte  teologer,  som  eksempelvis  Grung  og  Mjaaland,  IKKE  tar  oppgjør  med  de  eskatologiske  voldselementene   i  kirkens  bekjennelser  og  teologi.  I  mange  deler  av  verden  I  DAG  blir  det  eldgamle  fiendskap  mellom  disse  to  autoritære  religioner  -  kristendommen  og  islam  -  fortsatt  "reprodusert".  Det  er  litt  underlig  at  teologene  Grung  og  Mjaaland  ikke  synes  å  ha  noen  interesse  for  vår  tids  aktuelle  "religionskonflikter".  Voldelige  og  stygge  konflikter  mellom  kristendommen  og  islam  i  Nigeria,  Sudan,  Egypt  og  Indonesia  har  en  ganske  annen  bakgrunn  enn  den  EUROPEISKE  "politiske  høyre-ekstermisme",  som  Mjaaland  og  hans  teologiske  kolleger  fra  TF  er  så  ensidig  opphengt  i.

Biskop  emeritus  Sigurd  Osbergs'  to  innlegg   nylig  på  dette  forum  avslører  på  glimrende  vis  at  religionskonflikter  i  vår  tid  slett  ikke  begrenser  seg  til  aksen:  kristendom  -  islam,  men  like  mye  bunner  i  absurde  konfesjonelle  og  teologiske  spørsmål  som  har  splittet  kirke-kristendommen  i  nær  500  år.  Når  nattverden  (et  primitivt  religiøst  måltid  fra  oldtiden)  blir  ansett  for  det  mest  "sentrale  spørsmål"  i  kontroversen  mellom  DnK  og  DKK,  skjønner  vi  jo  at  disse  to  kristne  kirker  i  dag  står  overfor  enorme  etiske,  historiske  og  intellektuelle  spørsmål.  Her  er  det  ikke  snakk  om  kristelig  "nestekjærlighet",  men  om  steinharde  teologisk-ideologiske  dogmer  og  læresetninger.  Når  de  kristne  ikke  kan  kan  bli  enige  seg  i  mellom   om  hva  de  "tror  på",  er  det  unektelig  litt  besynderlig  at  de  utpeker  islam  som  en  slags  felles  hovedfiende.

Korstogene  er  brutale  historiske  realiteter,  og  korstog-ideen  har  vært  levende  og  virksom  i  de  kristnes  forestillinger  inntil  i  dag.  De  mange  og  langvarige  korstogene  i  middelalderen  ble  iverksatt  og  gjennomført  i  tett  samarbeid  mellom  kirkemakt   og  kongemakt,  og  kan  altså  ikke  sies  å  være  noen  slags  "politisk  mytologi",  som  er  utviklet  på  den  politiske  høyresiden  i  våre  dager.  Militarismen  ligger  innebygget  i  kirkens  teologi  -  i  dens  "skrift  og  bekjennelse".  At  religiøse  ideer  og  ideologi  kan  være  farlig,  er  kirken  selv  et  skrekkeksempel  på.

Den  kristne  forestilling  om  en  "apokalyptisk  omveltning"  er  beskrevet  i  Den  norske  kirkes  "hellige  skrift":  Det  nye  testamente  (NT).  Jeg  anbefaler  leserne  å  studere  særlig  Matteus-evangeliet  og  Johannes  Åpenbaring,  men  også  den  lange  rekken  av  "hellige"  kirkefedre.  Kristne  "korsfarere"  og  "frontsoldater"  både  i  oldtiden,  middelalderen  og  i  moderne  tid  har  hentet  og  henter  fortsatt  sitt  teologisk-ideologiske  tankegods  fra  kirke-kristendommens  hellige,  autoritative  skrifter.  La  oss  ikke  glemme  at  det  er  kirken  selv  som  har  samlet  og  autorisert  Det  nye  testamente  ("Guds  ord").

"Ut  fra  beretningene  om  korstog  og  historiske  felttog  mot  muslimer  har  man  utviklet  en  ALTERNATIV  HISTORIEFORSTÅELSE,  som  representerer  den  virkelige  sannheten.  Her  blir  man  så  frontkjemper  i  en  hellig  krig  med  lange  historiske  røtter",  sier  Mjaaland.   

Nei,  det  handler  ikke  om  en  "alternativ  historieforståelse"  på  den  politiske  høyresiden,  slik  moderne  liberalteologer  gjerne  vil  ha  oss  til  å  tro.  Store  deler  av  det  verdensbilde,  historiesyn,  menneskesyn  og  samfunnssyn  som  Anders  Breivik  forfekter,  utgjør  kristendommens  teologisk-ideologiske  grunnlag  I  DAG.  Kirken  har  i  nær  2000  år  AUTORISERT  den  dualistiske  voldsforestilling  og  mytologiske  eskatologi  (med  sitt  kortsiktige  historiesyn),  som  den  naive  oldtidsprofeten  Jesus  fra  Nazareth  forkynte  overfor  sine  jødiske  landsmenn  i  en  liten  avkrok  av  Asia  omkring  vår  tidsregning.  Det  er  fremfor  alt  her  vi  finner  kilden  til  kirkens  dype  etiske  og  åndelige  teologiske  krise  i  dag.

Drømmen  om  et  nært  forestående  paradis  på  jorden  ("tusenårsriket")  etterlot  seg  et  kjølvann  stenket  med  blod:  religiøst  hysteri,  korstog  og  massakrer,  skriver Norman  Cohn  i  sin  bok:  "Jakten  på  tusenårsriket"  (Humanist  Forlag,  1999).  I den  apokalyptiske  tradisjon  i  middelalderens  Europa  ble  den  gamle  fantasien  om  "Guds  utvalgte"  tatt  vare  på  og  gitt  nytt  liv.  Den  apokalyptisk-eskatologiske  litteraturen  som  fulgte  i  Johannes  åpenbarings  kjølvann  oppmuntret  de  kristne  til  å  betrakte  seg  som  Herrens  "utvalgte  folk",  utvalgt  til  både  å  berede  veien  for  tusenårsriket  og  til  å  arve  det.  Den  johannittiske  tradisjon  forteller  om  en  kriger  og  frelser  som  skal  komme  til  syne  i  de  siste  dager.  Det  skal  fremstå  en  Guds  erkefiende,  den  forbløffende  skikkelsen  ANTIKRIST.

I  Paulus'  brev  til  tessalonikerne  trer  denne  skikkelsen  frem  som  en  pseudo-messias.  Med  tegn  og  svikefulle  undere  skal  han  (ved  Satans  kraft)  forville  verden.  PÅ  overflaten  skal  han  gi  inntrykk  av  lutter  velvilje  og  dyd.  Hans  ondskap  er  absolutt,  men  den  skal  være  maskert  på  listigste  vis,  slik  at  han  blir  i  stand  til  å  føre  krig  mot  "de  hellige"  og  å  overvinne  dem:  "Og  han  fikk  makt  til  å  føre  krig  mot  de  hellige  og  å  overvinne  dem,  og  han  fikk  makt  over  alle  stammer  og  folk  og  tungemål  og  folkeslag". 

"Det  er  ikke  slik  at  mennesker  blir  besatt  av  ondskap.  Ondskap  er  ingen  frittflytende  størrelse  som  besetter  mennesker  eller  som  mennesker  viljløst  gir  seg  hen  til".   

Slik  formulerer  prost  Trond  Bakkevig  seg  i  Aftenposten  26/9.  Joda,  nettopp  SÅ  primitivt  er  kirkes-kristendommens  verdensbilde  og  menneskesyn,  selv  om  Bakkevig  gjerne  vil  overbevise  avisens  lesere  om  at  "dåpsritualets  ord  om  menneskehetens  synd  og  skyld  handler  om  at  vi  må  ta  valg",  og  at  "det  bæres  av  det  samme  anliggende  som  uttrykkes  i  Menneskerettighetserklæringens  innledende  ord  om  "anerkjennelsen  av  iboende  verdighet".

Det  er  nok  å  lese  den  kristne  bibel  ("den  hellige  skrift":  NT)  og  bekjennelsesskriftene,  så  forstår  man  jo  at  det  høyst  sannsynlig  er  Bakkevig  selv  som  er  på  ville  veier  i  sitt  syn  på  kirke-kristendommens  tekstlige  grunnlag.  Hvordan  menneskets  "iboende  verdighet"  harmonerer  med  menneskesynet  i  Jesu  lære  og  Martin  Luthers  skrifter  (inkl.  Augustana)  er  ikke  lett  å  begripe.  I  Jesu  predikantvirksomhet  for  2000  år  siden  inngikk  demonutdrivelser,  og  noen  av  disse  "inkarnerte"  demoner  er  så  fysiske  at  de  endog  har  navn,  stemmer  og  språk.  Bakkevig  "glemmer"  tilfeldigvis  å  opplyse  Aftenpostens  lesere  om  Jesu  mytologiske  verdensbilde,  og  hans  derav  følgende  gudsbilde.

I  kirkens  bekjennelse  og  teologi  er  "ondskapen"  personifisert  i  den  mytologiske  figuren:  Satan/djevelen.  Striden  mellom  Gud  og  Satan  løper  som  en  rød  tråd  gjennom  hele  Det  nye  testamente.  Denne  kosmisk-mytologiske  strid  har  i  kirke-kristendommens  teologi  og  historie  fått  sitt  jordiske  (og  historiske!)  nedslag  i  den  skarpe  dualismen  MELLOM  "gode"  og  "onde"  mennesker,  mellom  "Satans  sønner"  og  "Guds  sønner",  mellom  tilhengere  og  fiender,  mellom  venner  og  motstandere,  mellom  frelsesverdige  og  fordømte.  Kirkens  forfølgelser  av  annerledestenkende  gjennom  utallige  århundrer  ville  være  utenkelig  uten  denne  fundamentale  dualisme.

Den  skjærer  knivskarpt  MELLOM  mennesker  (jf.  Augustana  art.  17).  Derfor  er  den,  forståelig  nok,  gjenstand  for  et  inneklemt  raseri   ikke  bare  i  vår  norske  og  europeiske  kulturkrets,  men  også  i  noen  av  de  såkalte  "misjonsland",  hvor  de  kristne  kirker  fortsatt  inisisterer  på  å  utbre  sitt  "voldsevangelium",  dvs.  budskapet  om  at  ALLE  som  ikke  bøyer  seg  for  den  kristne  Gud  og  Kristus  skal  dømmes  til  "evig  pine"  (det  "glade  budskap"?).  Kristne  misjonærer  som  opptrer  på  denne  truende  måten,  krenker  på  det  groveste  andres  menneskers  menneskeverd  i  deres  egen  religiøse  tro  og  lære.  Moderne  (liberal)teologer  synes  ikke  det  minste  moralsk  anfektet  av  kirke-kristendommens  voldseskatologi.

Vi  må  blankt  avvise  folkekirke-teologenes  forsøk  på  å  harmonisere  den  særegne  kristne  forestilling  om  menneskets  "medfødte  syndighet"  (i  Augustana  omtalt  som  sykdom)  med  Menneskerettighetserklæringens  idé  om  menneskets  "iboende  verdighet".  Hvis  dette  skulle  bli  mulig  overhodet  måtte  (stats)kirken  straks  avvikle  sine  sakramenter  (dåp  og  nattverd)  og  all  misjonsvirksomhet.  Mange  forstår  nok  at  den  menneskehet  som  omfattes  av  FN's  Menneskerettighetserklæring  IKKE  trenger  kristen  dåp  og  renselse  for  å  bli  erklært  "verdig"  (i  kristen  mening:  verdig   til  frelse  og  evig  salighet).  Erklæringen  at  "mennesket  fødes  fritt"  står  i  den  skarpeste  motsetning  til  kristendommens  ytterst  pessimistiske  og  fatalistiske  menneskesyn  og  historiesyn,  hvor  mennesket  og  menneskeheten  må  renses  (les:  "gjenfødes")  gjennom  KRISTEN  DÅP  for  å  tilegne  seg  verdi.

De  enkeltmennesker,  grupper  av  mennesker  og  religioner  som  plasserer  seg  utenfor   Den  norske  kirkes  særegne  "gudsrelasjon",  blir  i  Augustana  art.  17  likestilt  med  "djevlene"  (altså  "onde":  uten  sjel,  ånd  eller  verdi).  Her  møter  vi  en  "religiøs  rasisme"  og  et  "religiøst  apartheid"  som  går  langt  dypere  enn  den  biologiske  raselære.  Det  sier  seg  selv  at  tilhengere  av  andre  religioner,  som  jøder  og  muslimer,  betraktes  som  verdiløse. 

Når  noen  asiatiske  land  i  dag  innfører  forbud  mot  kristen  misjon,  er  det  på  mange  måter  uttrykk  for  en  sunn  protest  mot  den  menneskefiendtlige  ideologi  som  kristendommen  -  med  et  uforståelig  hovmod  -  mener  seg  å  ha  en  GUDDOMMELIG  RETT  til  å  utbre  til  alle  kontinenter.  Men  når  kristne  misjonærer,  naturlig  nok,  møter  motstand  og  begrensninger  i  noen  av  sine  "misjonsland",  skriker  de  opp  om  "menneskerettigheter",  "religionsfrihet"  og  "ytringsfrihet".  I  neste  omgang  klager  de  til  noen  av  vårt  statskirkelands  mange  kristne  ministre:  Erik  Solheim  og  Jonas  Gahr  Støre  (selvsagt  får  de  støtte).

Kritikk  av  voldsreligioner  må  først  og  fremst  ramme  kristendommen.  Jødedommen  er  slett  ingen  militant  voldsreligion.  Svært  sympatisk  er  dens  gudsbegrep  (som  siden  tidlig  oldtid  utviklet  seg  i  en  klart  mer  åndspreget retning),  dens  avvisning  av  all  misjon  OG  dens  hovedvekt  på  etisk-rettslig  refleksjon.  Mange  vet  vel  nå  at  den  hedninge-kristne  kristendomstype  gikk  en  helt  annen  vei.

Islam  ble  en  militært  voldelig  religion  i  konfrontasjon  med   kristendommens  voldseskatologi.  Noe  mer  voldelig  og  menneskefiendtlig  enn  vår  kirkes  konfesjonelle  bekjennelse:  Augustana  art.  17,  finnes  ikke  i  religionshistorien.  I  kirke-kristendommens  utrettelige  propaganda  er  vi  også  godt  kjent  med  den  dualistiske  forestilling  om  at  islam  er  en  "underkastelsesreligion",  mens  kristendommen  er  en  "kjærlighetsreligion",  og  videre:  jødedommen  er  en  "lovisk  religion",  mens  kristendommen  er  en  "kjærlighetsreligion".  Mange  tror  på  dette  tøvet,  uten  selv  å  undersøke  holdbarheten  i  slike  absurde  påstander. Om  igjen  og  om  igjen  på  dette  kristne  forum  er  den  "gode"  Jesus  blitt  stilt  opp  mot  den  "onde"  Muhammed,  opp  mot  den  "onde"  Jahve,  den  "onde"  Moses  og  den  "onde"  Abrahams  gud.

Kristendommen  henger  ubehjelpelig  fast  i  dualismens   enkle  skjema,  også  i  sitt  bibelsyn:  motsetningen  mellom  "den  gamle  pakt"  og  "den  nye  pakt".  Før  de  kristne  begynner  å  tenke  og  tale  som  historikere,  kommer  de  ikke  løs  fra  oldtidsmytologiens  primitive  forestillingsverden.

I  en  kommentar  påpeker  human-etiker  Robin  Tande  at  noen  mener  Andreas  Edwiens  kristendomskritikk  "slår  inn  åpne  dører",  men  det  er  et  pinlig  faktum  at  kirkens  dogmatisk-barrikaderte  dør  har  vært  LUKKET,  STENGT  og  LÅST  i  mer  enn  1700  år.  Den  norske  kirke  setter  fortsatt  "begrensninger  for  mennesker  med  en  annen  tro  enn  den  kristne".  At  det  her  handler  om  religiøst-teologisk  "ekstremisme"  og  "sekterisme"  kan  det  ikke  være  noen  tvil  om.

Dersom  en  prest  i  Den  norske  kirke  forandrer  på  enkelte  ord  i  bekjennelsen,  får  vedkommende  innkallelse  til  biskopen  og  en  advarsel  om  å  holde  seg  strengt  til  teksten.  Her  står  man  følgelig  overfor  det  påståtte  "Guds  ords"  urokkelig  barrikaderte  dør.

Augustana  art.  1  og  17  sier  klart  og  tydelig  hvem  kirkens  "fiender"  er,  hvilket  menneskeverd  de  har  (likestilt  med  "djevlene")  OG  hvilken  grusom  skjebne  de  skal  lide  i  etterlivet:  de  skal  pines  uten  ende.   Ikke  bare  det:  DE  ER  ALLEREDE  DØMT  (jf.  Jh.  3:18).  De  doms-  og  straffetrusler  Jesus  uttalte  mot  sine  jødiske  motstandere,  på  bakgrunn  av  en  lokal,  teologisk  konflikt  i  oldtiden,  har  de  kristne  kirker  i  nær  2000  år  autorisert   som  "Guds  ord"  (jf.  mine  tidligere  innlegg  og  kommentarer  om  den  kirke-kristne  antisemittisme).

Mvh.  G.  Ullestad