Ord å legge hjarta i

Høglytt støtte, spørsmålsteikn – og fordømming let ikkje vente på seg. Det er ikkje mi sak å prøve å lære biskopane noko. Men det undrar meg at ein må ty til eit slags skippertak, når det kvar einaste søndag er høve til i gudstenesta å be ei audmjuk bønom fred, ei bøn som ikkje kan oppfattast einsidig eller polariserande.

Det kan godt hende at nokre av oss litt vaksne vanlege kyrkjegjengarar av og til kan ha einsnev av nostalgi, men eg meiner å minnast at det var noko som heitte Kyrkja si fredsbøn. Den vart kanskje for tung, alvorleg, ja til og med sjølvranskande? Verdenssitasjon hadde jo på eittidspunkt «roa seg», så no takkar vi heller for skaparverket og evna til vennskap. Nei, ikkje eitvondt ord om det som gjer kyrkjelyden personleg delaktig i forbøna.

Men i lys av alle grunnar til angst og uro som mange av oss kjenner på, ville det vere godt om vi igjen og igjen fekk ord å finne kvile i. Eg er så heldig at gamle ord kling i sinnet når eg ikkje finn ord sjølv, og eg unner alle å få eit godt ‘lager’ av ord.