Hyperspace gir ei ordlaus, hypnotisk reise til Antarktis
James Batchelor skaper assosiasjonar til sjøanemonar, aliens og møte mellom hav og menneske som får ein til å undre på grensegangane mellom dei. Det heile basert på ei reise i Antarktis
Eg ser ein kropp som når førestillinga er over sit heilt stille, kanskje på havets botn, skriv vår kritikar.
Gregory Lorenzutti
Av: Elin Høyland
Det store scenerommet på Dansens Hus er svartlagt og tomt, med unntak av ein spotlight-sirkel midt på scenegolvet, kor koreograf og dansar James Batchelor sit på kne med hovudet hengande nedover, og utstrakte armar og hender ned mot golvet. Fingrane ligg flate på golvet og trekker til seg merksemd, ikkje utan grunn. For bileta Batchelor skaper oppstår gjennom eit finmaska samspel mellom hans eigne kroppsdelar, det svarte rommet, og elektronisk musikk ved komponist og lydsdesigner Morgan Hickinbotham, som sit i utkanten av scenen.
Eit monotonalt lydspor kjem inn, lett svevande, lett knitrande og hendene begynner nærast umerkeleg å røre på seg, til berre fingertuppane står igjen i bakken. Det er som om lyd og rørsle saman fører oss inn i eit optisk rom kor tida går i oppløysing, og kor det kroppslege rommet, Batcehlors rørsler, ikkje lenger kjem frå eit medvite individ som styrer kroppen – her er det kroppen som er medvitet, og «mannen» blir som ein slags tilskodar i sitt eige univers.
Bestill abonnement her
KJØP
