Stortenkte fragment frå Lars Norén

Noreg har Jon Fosse, Sverige har Lars Norén. Eg skal ikkje trekke parallellen for langt, men begge er blant dei mest spelte dramatikarane i verda. Begge har eit betydeleg poetisk forfattarskap ved sida av å skrive dramatikk og prosa. Og begge interesserer seg for Gud.

På 1960- og 1970-talet, før Lars Norén slo igjennom som dramatikar med stykket Kaos er granne med Gud (1982), var han først og fremst lyrikar. Den konsentrerte lyriske forma sit i blodet på han. Det meiningstette. Men han forlét poesien med diktsamlinga Hjärta i hjärta frå 1980 – før han vende tilbake med ei fragmentsamling i 2015, og ei diktsamling, Stoft, året etter.

Fragmentet som sjanger assosierer vi gjerne til den tyske forfattaren Novalis, som debuterte med nettopp Fragmente (1798) og var ein viktig føregangsmann for at den konsentrerte, «uferdige» forma blei ein slager i den tyske romantikken. Går vi lenger tilbake i litteraturhistoria, eksisterer mykje av litteraturen nettopp som brotstykke, fragment, grunna tidas slitasje. Slik kan vi i dag lese filosofen Heraklit og diktaren Sapfo nettopp gjennom fragment, som delar av eit heile som både verkar kjent og samtidig heilt ukjent for oss.