Diktar med babylonsk harpe
Med Arnfinn Haram døydde ikkje berre ein skarpskodd samfunnsdebattant og polemikar, men også ein stor poet.
– Det er når ting ikke går av seg selv at man trenger politikken, sier direktør for Kulturtanken, Lin Marie Holvik.
Dominikanarmunken Arnfinn Haram hadde mange gåver. Han var først og fremst menneske og munk, men også eit vandrande teologisk fakultet, ein vektig samfunnsdebattant og ein vittig polemikar. Tida si her på jorda brukte han godt. Han vann seg vener og samtalepartnarar i mange leirar, og han deltok i den offentlege samtalen med ei tydeleg og klar røyst.
Då han døydde i fjor sommar, var Haram godt i gang med revisjonen av ei diktsamling på Efrem forlag. Eskil Skjeldal og Ronny Spaans har sluttført arbeidet, og resultatet vil kanskje overraske dei som trudde dei kjente Harams penn frå før. Babylonsk harpe er ei nydeleg og kjenslevar diktsamling, ein tidlaus pust inn i den norske samtidslyrikken.
Sørgjepil. Allereie tittelen på samlinga gir eit vell av assosiasjonar. Harpa er det eldste strenginstrumentet vi kjenner, ein forløpar for lyra, som har gitt namnet til sjangeren lyrikk. Slik peiker altså diktsamlinga på seg sjølv som poesi, eit grep som er både godt og velkjent i lyrikkhistoria.
