Thor Sørheims innsikter viklar seg ut av kvardagen
Den eksistensielle undringa og litterære eigentyngda gjer Thor Sørheims «Fullmånen» til dikting du bør unne deg å lese.
TRU OG UNDRING: Thor Sørheim lar poesien tale for seg, og han talar godt, skriv Alf Kjetil Walgermo.
Erlend Berge
Ein diktar som diktar om månen? Kva er vel vanlegare, kva er meir typisk, litteraturhistoria sett under eitt? Men la deg ikkje lure! Sentrallyriske klisjear er ikkje noko for den rutinerte poeten Thor Sørheim, som fyller 75 år om nokre månader.
I den ferske diktsamlinga Fullmånen møter vi derimot lys av det slaget som poeten nyttar til å trenge djupare inn i dei store gåtene i universet. Noko av dette lyset kan minne om ... eg hadde nær sagt Guds lys. Tru og eksistensiell undring er iallfall ein vesentleg del av det Sørheim bringar til det lyriske torget, eit poesiens Areopagos, der den dikteriske samtalen kjem naturleg med eit minstemål av religiøs lengsle.
Brubygging
Bestill abonnement her
KJØP
