Der ingen skulle tru at sauer kunne vinterbeite

Snart februar. I fjøset slappar sauene av med ferdigkutta høy og silo servert på fôrbrettet fleire gonger om dagen. Enno masse innetid igjen før våren, ute ligg snøen, under søv graset, ingenting veks. Ingen kan beite her.

Eller kan dei det? Heilt ytst, i hav­gapet, der ingen skulle tru at sauer kunne vere i det heile, og i alle fall ikkje no, ute, midt i vinterstormen, dukkar det jammen eit ullent hovud opp bak ein knaus. Dei svarte auga ser på oss, øyrene rett opp, medan munnen går og går. Sauen jortar – det heiter det når drøvtyggarar tygg maten om att – så noko å ete må han ha funne.

Er det ein rundball gøymt ein eller anna stad? Eller er sauene berre ute på ein kjapp luftetur før dei skal ­attende i fjøset for kvelden? Det er ikkje det, og dei skal ikkje det. For dette er kystlyngheia. Sauene er villsauer. Dei to er ein perfekt kombinasjon utvikla over mange tusen år for å gjere kvar­andre sterkare.