Takk og farvel, KrF

Då eg som 17-åring meldte meg inn i KrFU, trudde eg at eg skulle vere KrF-ar resten av livet. Nesten som den ungdomskjærasten du aldri ser for deg at det skal bli slutt med. Det som trakk meg inn var den kristendemokratiske ideologien. At den var verdi- og ikkje systemstyrt. At den vektla balansen mellom individets fridom og ansvar for fellesskapen, ikkje ein av delane. Eg likte at det var ein ideologi som ikkje tok utgangspunkt i at ein skulle representere ei bestemt demografisk gruppe, men ha klok, heilskapleg politikk med mål om skape eit godt samfunn for alle. Når eg no melder meg ut, er det fordi eg opplever at skilnaden mellom den kristendemokratiske ideologien og KrFs praktiske politikk har blitt for stor.

Det har vore 11 gode og frustrerande år. Gode fordi eg har fått lære mykje, eg har fått påverke i saker som er viktige for meg og eg har fått vener for livet. Frustrerande fordi så mange tok med seg teologi inn i politikken. Eg la tidleg merke til at mange hadde så ulike synspunkt enn mine at det nesten overraska meg at vi kunne vere i same parti. Men det var rom for oss begge. Vi kunne meine heilt ulike ting om abort, om LHBT-politikk, om økonomisk fordeling og om kva det betyr å vere kristen i politikken. Det var likevel noko som batt oss i hop. Det var at samfunnet skulle byggast med verdiar, vi skulle ta vare på jorda og vi skulle styrke dei svakarestilte. Etter retningsvalet har det rommet blitt mindre.

Eg har aldri vore så stolt KrF-ar som då Knut Arild talte til landsstyret og ga sitt råd om å danne regjering med Arbeidarpartiet. Ikkje fordi namnet på samarbeidspartiet er viktig, men fordi det har konsekvensar for politikken vi må ta ansvar for i regjering – den politikken som påverkar folks liv. Eg er ikkje einig i at KrF er KrF uansett kva. Du blir definert ut ifrå kven venene dine er. Dei sigrane KrF får er ikkje store nok til å demme opp for at skilnadene mellom folk aukar og at tilliten minkar. Det gjekk som det gjekk. Mykje av det eg frykta skulle skje, har skjedd.