Dei einøygde

Eg er i ferd med å bli alvorleg fortvila over nivået, holdning­ane og retorikken i den ­norske samfunnsdebatten. For eg ­synes stadig tydelegare at det fins eit mønster på tvers av eit vidt spekter av saker og tema. Eller rettare: Eg synes eg ser ein grunnholdning, ein «type», kanskje ein «arketype» som breier seg stadig breiare ut. Som kanskje ­breier seg såpass ut og tek så stor plass at den nesten er i ferd med å bli vår tids ­definarende arketype: «Den einøygde».

Blanke i trua

Den einøygde er den som kun evner å ha eitt blikk, ein tanke og som mistrur den tvisynte og ­ambivalente. Den einøygde mistrur tvil, men vil ha dei reine og ranke og blanke i trua. Den einøygde mistrur det som er objektivt og empirisk sant fordi den einøygde trur meir på det som er «sant for meg». Den einøygde mistrur det umoralske som noko som må renskast bort, fordi den einøygde trur på det moralsk reine. Den einøygde er ofte alvorleg og humørlaus fordi latter nesten alltid punkterer gravalvoret.