«Derfor ønsker Stenseng å halde fram»

Å vere partisekretær i Arbeidarpartiet kan gje deg legendestatus.

På lista over dei som har sitte i stolen øvst på Youngstorget, finn vi namn som Martin Tranmæl, Einar Gerhardsen og Haakon Lie.

Du har ansvaret for at ørnen i norsk politikk skal fly. Det er din jobb å sørgje for at vengespennet er vidt nok, at den flyg i rett høgde og at overblikket er på plass. Det handlar om medlemstal, politikkutvikling og ein livskraftig organisasjon.

Går det bra, får du skryt. Går det dårleg, får du stryk. Kanskje er det den rolla i norsk politikk som liknar mest på den til fotballtrenarar i eliteserien.

Lengesittande partisekretær

Sidan 2015 har Kjersti Stenseng frå Kvam i Gudbrandsdalen hatt den jobben. Vi må tilbake til legendariske partisekretærar som Ivar Leveraas og Haakon Lie for å finne folk som har sitte lengre enn Stenseng. Folk som Thorbjørn Jagland, Martin Kolberg og Raymond Johansen rakk ikkje like mange år.

Sjølv om Ap-folk har prøvd å skulde på dei store krisene i verda for at partiet sjølv er i krise, har stadig fleire partifolk no byrja å leggje skuld på partisekretær Stenseng. Onsdag kunne Vårt Land publisere ei kartlegging om at nøkkelpersonar i ei rekke fylkeslag uttrykte misnøye med partisekretæren. Frå støttespelarane av Hadia Tajiks nestleiarkandidatur, er det no ein strategi å få bort Stenseng. Det er ikkje plass til tre kvinner i Ap-leiinga.

Erfaring trengst no

Dessutan fekk partiet sterk kritikk for handteringa av varslingane mot Trond Giske, der kritikarane meiner seksuell trakassering vart gjort om til eit spørsmål om makt. Partisekretæren får også sin del av kritikken her, mellom anna på grunn av sin tette relasjon til Trond Giske og at mange av varslarane ikkje hadde tillit til henne.

Ville det ikkje derfor vore eit fint tidspunkt å gje seg på når Ap har landsmøte i mai?

Partisekretæren har blitt kritisert for å vere usynleg, men då er spørsmålet: Usynleg for kven? Stensengs prioritet og jobb har vore å vere til stades rundt om i partiorganisasjonen – ikkje i VG, NRK og Dagbladet. Dessutan har ein del av Stensengs prosjekt vore å bygge nye profilar, utan å stikke seg fram sjølv

—  Emil André Erstad, kommentator

Viss ein prøver å sjå situasjonen frå Stensengs perspektiv, er svaret definitivt nei.

Leiarar med integritet spring ikkje frå ansvaret når ting vert vanskelege. At Arbeidarpartiet for tida gjer nokre av partiets dårlegaste målingar i nyare historie, skapar behov for at dei som er på vakt har erfaring, kjennskap til partiet og is i magen.

Partikontoret som nav for politikk

Dessutan opplever Stenseng at ho har sterk støtte i organisasjonen. Den støtta er ikkje primært basert blant dei høglydte partifolka som lett tyr til Facebook for å lire av seg sterke meiningar, men blant dei som er sjølve partimaskineriet. Stenseng har aldri vore oppteken av støtte frå kommentariatet eller lukka grupper på Facebook, men frå partifolka som stiller opp i partiets organ.

Dei som ønsker at Stenseng skal halde fram, peikar på at partiet under henne har blitt ein sterkare organisasjon, fått ein meir positiv medlemstrend og at det har blitt meir aktivitet i partiet. Dessutan har ho klart å gjere partikontoret til eit nav for politikkutviklinga i partiet, i alt frå spørsmål om distrikt til energi.

Sjølv om det er eit stykke opp til nivået frå «luseknekkarstriden» mellom Einar Gerhardsen og Haakon Lie på landsmøtet i 1967, er det definitivt ein maktkamp mellom Tajik og Stenseng.

—  Emil André Erstad, kommentator

Partisekretæren har blitt kritisert for å vere usynleg, men då er spørsmålet: Usynleg for kven? Stensengs prioritet og jobb har vore å vere til stades rundt om i partiorganisasjonen – ikkje i VG, NRK og Dagbladet. Dessutan har ein del av Stensengs prosjekt vore å byggje nye profilar, utan å stikke seg fram sjølv.

«Luseknekkarstriden»

Hadia Tajik jaktar no ein nestleiarplass. Stenseng er nok smerteleg klar over at Tajik berre kan få den – saman med Tonje Brenna – dersom partisekretæren sjølv trer til side. Berre då går kjønnsbalansen i leiinga opp. Sjølv om det er eit stykke opp til nivået frå «luseknekkarstriden» mellom Einar Gerhardsen og Haakon Lie på landsmøtet i 1967, er det definitivt ein maktkamp mellom Tajik og Stenseng.

Akkurat no speler denne maktkampen seg ut framfor augo våre i media, gjennom at støttespelarar frå Stenseng, Tajik og Brenna prøver å spinne kven som har mest støtte. Det er derfor ein reell politisk maktkamp. Mellom anna handlar den om kvinnesyn, der spørsmålet om Trond Giske og rettferd for varslarane lurer i bakgrunnen.

[ Vårt Land-kartlegging: Ønsker Kjersti Stenseng-exit som partisekretær ]

Dei som verkeleg bestemmer, er valkomiteen, som møtast først neste veke. Der blir nok diskusjonen om enkeltpersonar høglydt. Sannsynlegvis er det likevel meir enn enkeltpersonar som skal til for å gjenreise veljarane sin tillit til Arbeidarpartiet.