Tradisjonelt og moderne

På eit hjørne av Ring 1, ved sida av kontorlokale og eit steinkast frå Filadelfia, står det Centralkirken i store bokstavar over ei dør. Går du inn døra, møter du smilande kyrkjevertar som tar deg i handa og deler ut kyrkjelydsbladet. Det ser ut til at alle helsar på alle. Meg smiler folk til, men det er først etter gudstenesta at eg skal finna ut at drøset sit godt òg mellom nye kjende.

Metodistane si største kyrkje i Oslo har lurt eit heilt kyrkjerom med både høgt tak og farga glasruter inn i St. Olavsgate 23. Bak endå ei glasdør i ekte 60-talskvalitet, opnar himmelen seg – bokstavelig talt. Himmelkvelvingen er like blå som ute. Eg kjenner mange kristne som er skeptiske til magi inn i gudshusa våre, men eg kan ikkje la vera å dra parallellen mellom det blå over meg og det forheksa taket på Galtvort i Harry Potter-universet.

Forutan blå himmel, er det ikkje mykje utsmykking å kvila auga på i Centralkyrkja. Det er berre nokre skulpturar og bilete ved altaret. I staden er kyrkjerommet ein blanding av rikt og enkelt, med lysekroner og sølvfat, gule veggar og forsamlingsstolar. Over altaret er det ein projektor som ønskjer velkommen, og scenen har altarring, altar med preikestol og eit flygel på sida. For meg ser det ut som ei blanding av bygdekyrkje og heimleg bedehus, det likar eg.