Større inntrykk med mindre avtrykk
Sommaren står for døra og alle er vel unnt ein ferietur. I kva grad bør vi legge att det dårlege klimasamvitet heime?
FINNE TILBAKE: Kanskje er det noko av denne tilfredsheita eg er i ferd med å finne tilbake til som vaksen, når eg merkar at vi som familie ikkje er nøydde til å reise langt av stad for å ha ei fullgod ferieoppleving? Det skriv Alf Kjetil Walgermo.
Berit Keilen / NTB
Sommarferien rykkar stadig nærmare og mange har lagt ferieplanane sine for lengst. Kanskje er det fleire enn meg som står i spennet mellom å prioritere kortreiste opplevingar og å unne seg ein etterlengta, postpandemisk ferietur til utlandet? Særleg det seinaste tiåret har mi eiga reiseplanlegging blitt annleis enn før, for ikkje å snakke om korleis reisevanane har endra seg sidan ungdommen. Der eg før kunne kaste meg på første fly til USA, Asia eller Sør-Amerika når sommarferien kom, må eg no innom ganske mange rundar med avveging, kvalar, rettferdiggjering og tvil før flybilletten er bestilt – eller ikkje bestilt.
Mykje av endringa har sjølvsagt med sivilstatus og familiesituasjon å gjere, men sidan starten av 2000-talet er det samtidig blitt eit heilt nytt medvit kring miljøspørsmål og korleis den utbreidde reisinga vår set avtrykk på kloden. I fjor sommar valde eg å ta med familien til Roma, mens eg samtidig gjorde research til eit pågåande bokprosjekt. Det blei den einaste flyturen vår i fjor, så det dårlege samvitet over å bidra til den globale klimakrisa blei halde nokolunde i sjakk. Ein utlandstur i året ligg godt innafor det berekraftige, har eg tenkt.
Samtidig vil eg nødig vere ein slik fyr som får andre til å skjemmast over å utvide horisonten ved besøk i andre land og verdsdelar. Å prale om eigne kvalar ved flybruk er såleis ei lite oppbyggeleg øving. Folk må få bestemme sjølve – og eg ønsker heller ikkje å bli arrestert dei få gongane eg går mot flygaten. Må eg reise, så reiser eg. Og vil eg reise, så reiser eg nok då også.
