I namnet til kjærleiken

Tysdag morgon sleppte artisten Bono sine litterære memoarar. Boksleppet gjekk sjølvsagt føre seg på Bonos vis — «worldwide», på mange språk samtidig, inkludert norsk. Eg har bladd og lese i boka mens eg har tenkt tilbake på mi eiga ungdomstid. U2 trefte meg på terskelen til tenåra. I nokre intense og formative år var dei med på forme meg, om ikkje til å bli «den eg er i dag», så iallfall med nokre små drypp ned i støypeskeia.

Mykje vatn har runne sidan den gong. Det er mange år sidan U2 var lydsporet i livet mitt. Men når Bono no ser seg tilbake, slår eg gjerne følgje i tilbakeblikket. Eg blei i liten grad innrulla i den såkalla «kristne musikken» som ungdom på 1980- og 1990-talet. Derimot var det av betydning for meg at Bono hadde ei kristen tru.

Eg var berre vesle gutungen då U2 platedebuterte med Boy i 1980, og det gjekk mange år før rytmane og melodiane fann vegen frå Irland til min eigen tilhaldsstad på Sunnmøre. Då eg blei interessert i bandet på slutten av 1980-talet, var dei allereie blitt store og populære — verken undergrunn eller «the next big thing». Men kjensla av å finne eit band som var i verdsklasse innan rocken, med tekstar som ofte var tufta på bibelsk tankegods, der frontfiguren og fleire andre i bandet var kristne, var avgjort god.