Tilskodarplassen
Ikkje alle kjem til kyrkja for å vera ein del av eit varmt, tett fellesskap.
Frå ein gudstjeneste i Lommedalen kyrkje i 2008. Nokre menneske ynskjer å få vera i fred i kyrkja. – Og det er legitimt, skriv
ystein Franck-Nielsen
Dei blågrå benkene nede i kyrkjeskipet er ikkje ein gong halvfulle. Likevel sit han på galleriet i dag også, alltid på same plass. Han held i rekkverket og lener seg framover. Under det kraftige, kvite håret og dei buskete augnebryna ser augo morske ut. Men ikkje når blikket vårt møtest. Då smiler han litt.
Scenen er henta frå Sand kyrkje då eg vaks opp, ein av dei søndagane mor mi fekk meg med på gudsteneste. Me to var barnebarn og svigerdotter til han på galleriet. Me sat alltid nede, sidan me var det han kalla «kristeleg interesserte» eller «religiøst anlagde». Sjølv var han visstnok ikkje det, uansett om han gjekk oftare i kyrkja enn me.
LES MER: Derfor går folk i kirken
