Vi har akkurat lagt bak oss årets konfirmasjonar i kyrkjelyden der eg jobbar. Kva vil vi gi til konfirmantane våre på denne store dagen?
For meg er det viktig å minna dei om kor dei høyrer til, at kyrkja er deira heim. Og så håpar eg at dei har fått nokre reiskapar til tru, enkle måtar å praktisera trua på, slik at dei kan gå inn i ei kyrkje kor som helst i verda, og vita kva det kan bety å tenna eit lys.
For vi treng lys. Og så treng vi håp. Å, så gjerne eg vil gi dei håp! Framtid og håp! Få dei til å skjøna litt av rekkevidda ved det å høyra til i kyrkja, både den lokale og den verdsvide!
Vi menneske har ei utruleg sterk evne til å håpa. «Håpet er en båt som alltid bærer» song artisten Anne Grete Preus. Og vidare seier ho fylgjande: «Håpet kjennes sterkere for hver gang det ble ditt». Kanskje er det nettopp det som er håpets kjerne og drivkraft; at det får næring gjennom det som er tøft, vanskeleg og krevjande i livet.
Vi har ingen garanti for at livet blir lett eller dagane alltid lyse. Men vi kan be om velsigning over alle håpa våre
Krafta i håpet ligg både i oss og utanfor oss: som ei trass i oss til å halda fram med nye dagar og som ei kvile i at nokon held oss oppe i alt som ligg framom. Mister vi håpet, mister vi så mykje. Eg vil be konfirmantane om å halda fast i håpet.
I vår kyrkjelyd tenker vi mykje på kva vi syng, i konfirmasjonar. Det er viktig, spesielt dei solosongane vi vel ut. Eg meiner at vi masar alt for mykje om omvending og frelse når vi syng til konfirmantane våre. Der sit dei på rekke og rad: døypte, konfirmerte og kristne så god som nokon (eg har framleis til gode etter åtte år som prest å oppleva at konfirmantar aktivt uttrykker at dei ikkje trur!), sterke og svake, modige og pysete, sminka og usminka, glade og redde, men alle heilt strålande flotte ungdommar.
I år gav vi dei den nydelege songen «Alle dine dager», ein song som er ein versjon (slik eg tolkar den) av den gamle, irske velsigninga som har fått så mange fine re-mixar dei siste åra, her ved David André Østby: «Velsignet være alle dine dager. Velsignet være alle dine håp. Velsignet være alle dine veier. Må de komme deg i møte der du går».
Vi har ingen garanti for at livet blir lett eller dagane alltid lyse. Men vi kan be om velsigning over alle håpa våre. Abraham som vi les om i dagens bibelord, er eit førebilete for oss når det gjeld å håpa. Paulus minner oss på det i dag. «Endå alt håp var ute, heldt Abraham fast på håpet og trudde». Velsigna vere både Abraham, konfirmantane, oss alle – og håpet!
---
Romarane 4,16-25
Difor fekk han lovnaden fordi han trudde, så alt skulle vera av nåde. Då kan lovnaden stå fast for heile etterslekta hans, ikkje berre for dei som har lova, men òg for dei som har same tru som Abraham. For han er far for oss alle, som det står skrive: Eg har gjort deg til far for mange folk. Han er vår far i Guds auge; for han trudde Gud, han som gjer dei døde levande og byd at det som ikkje er, skal bli til. Endå alt håp var ute, heldt Abraham fast på håpet og trudde, og difor vart han far til mange folkeslag, som det var sagt han: Så talrik skal ætta di bli. Han var då nesten hundre år, men han vart ikkje veik i trua når han tenkte på at hans eigen kropp var utan kraft og at Sara var for gammal til å bli mor. Han var ikkje vantru og tvila ikkje på Guds lovnad, men var sterk i trua og gav Gud ære. For han var overtydd om at det Gud hadde lova, det hadde han òg makt til å gjera. Difor vart han rekna som rettferdig. Men det var ikkje berre for hans skuld dette vart skrive om han. Det gjeld oss òg. Vi skal reknast som rettferdige når vi trur på han som reiste Jesus, vår Herre, opp frå dei døde, han som vart overgjeven til døden for våre synder og oppreist for at vi skulle bli rettferdige.
---
