Presten i Bymenigheten i Sandnes trur mange prestar no kjenner eit sterkt behov for å vere til stades for dei som treng det. Det kan vere krevjande å få til når ein må arbeide heime.
– Korleis er arbeidskvardagen din no?
– Ganske annleis. Vi er få tilsette og kvardagen er prega av at dei fleste av oss arbeider heimafrå. Dei første vekene har det vore frenetisk aktivitet. Allereie første søndagen prøvde eg meg på ei direktesending frå kontoret mitt heime, på Facebook. Sidan fekk eg hjelp frå frivillige til å sette opp eit studio. Vi har auka talet på gudstenester og det er større oppslutning om dei no enn før.
– Du har altså hatt meir å gjere enn til vanleg?
– Eg har nok det. Vi sparer litt tid på barne- og ungdomsarbeid og andre aktivitetar vi brukar å ha, men vi brukar mykje tid på å etablere nye plattformar og lære nye ting.
– Kva er den største utfordringa for deg?
– Eg saknar å møte folk. Det er ei utfordring at ikkje alle heng med på dei nye flatene, ikkje minst ein del av dei eldre. Det er viktig at vi har kontakt med dei på andre måtar. Vi må vere merksame på einsemda som mange kan kjenne på. Og så er det endå vanskelegare enn vanleg å skilje mellom jobb og privatliv. For oss prestar mobiliserer denne situasjonen ein trong til å vere til stades for dei som treng det. Men det kan vere krevjande frå heimekontoret.
– Har du lært noko nytt av denne perioden?
– Vi som kyrkjelydar lærer nok veldig mykje nytt. Det er lettare med videomøter enn vi trudde. Og så håper eg denne perioden kan føre til refleksjon rundt kva ein kyrkjelyd er. Vi i Bymenigheten har ikkje eit eige kyrkjebygg, til vanleg leiger vi bydelshus til gudstenester. Det å spele inn gudstenester i eit studio, er derfor ikkje så frykteleg annleis for oss. Men ein kyrkjelyd er meir enn den som skjer i eit fysisk bygg, det er like mykje det som skjer i heimen.
• Stine Kiil Saga kom heim til eit forandra Noreg
• Dorothee Ziller trur denne tida kan opne auga våre for kor verdifullt fellesskapet er
---
Fakta:
---