Veiteberg heime att frå Palestinatur: – Me sviktar fordi ein tenkjer at ein skal velje side

Biskopen viser veg inn til eit stort møterom i bispegarden i Oslo sentrum. Frå taket heng ei imponerande ljosekrone.

Kari Veiteberg kom heim frå reise rundt i Palestina for to døgn sidan, og framleis pregar inntrykka henne sterkt. I fjor budde ho i ein månad i Betlehem, og forskjellen til det som møtte ho denne gongen var stor.

– Det er ei fortviling eg ikkje har møtt før. Det som gjorde størst inntrykk var drosjesjåføren, ungdommane og prestane som seier at «no ser me ikkje håpet lengre».

Kjenner seg svikta

Vårt Land skreiv førre veke om turen Veiteberg var på. Den var i regi av Kirkelig Kulturverksted, og fleire kunstnarar og musikarar var med.

Dei budde i Jerusalem under opphaldet, men var òg på Vestbreidda. Det å trenge ei eiga krigsforsikring for turen kjente biskopen at var spesielt.

Veiteberg møtte palestinske kyrkjeleiarar og prestar i Den evangelisk-lutherske kyrkja i Jordan og Det heilage land.

– Det at me kom no, når ingen andre kjem, det var tydeleg at gjorde inntrykk.

Veiteberg blir stille, før ho fortel at mange ho møtte kjente seg svikta.

– Av kven?

– Meg, kjem det kontant.

– Blant anna. Verda. Vesten. Andre kyrkjer, held ho fram.

– Fordi me sit stille og ser på.

– Sa nokon det direkte til deg?

– Ja.

– Kva gjer det med deg?

– Det gjer at eg kjenner at eg må snakke sant. Og fortelje kva eg har høyrt. Det gjer at eg må stå for verdiane mine. Og kyrkja sine verdier om at det ikkje er forskjell på folk.

– Me treng ikkje skjøne meir

Noko av det som står klarast att etter turen for Veiteberg er at dei ho møtte seier at alt er endra etter det fæle åtaket frå Hamas og den påfylgjande krigen i Gaza.

– Som presten Mitri Raheb sa til meg: Det er ikkje vanskeleg. Det er ikkje ei kompleks konflikt. Krig er krig, og den skal stoppast.

Før har ho kjent at ho kan gjera ting veldig kompliserte inni sitt eige hovud. Tenkje at ein alltid må skjøne meir, samtale meir, diskutere meir.

– Me treng ikkje å skjøne meir. Me har sett nok. Me har sett mange nok døy.

Ho ramsar opp dødstal for dei førre dagane.

No håpar ho at alle vil gå ut i gatene og syngje, og seie til politikarane: «stopp krigen».

Fleire ho møtte på reisa meinte at det som skjer no berre kan stoppast utanifrå. At internasjonalt press er det som skal til.

Mange har behov for å velgje side

– Du seier at du, kyrkjer og Vesten sviktar. Kva kan ein gjera, tenkjer du?

– Me sviktar fordi ein tenkjer at ein skal velje side, og gløymer at det handlar om at me ikkje skal tillata at barn og kvinner døyr, og at kyrkjer og sjukehus blir raserte.

Biskopen seier ein ikkje skal kimse av kva kyrkja og menneske av god vilje kan gjera. Ho nemner å be, gje pengar og snakke høgt.

– Sjølv har du fått mykje kritikk, mellom anna i kommentarfelta til Vårt Land, for å ta tydeleg parti med éi side i konflikten. Kva tenkjer du om det?

– Eg veit at mange har behov for å ta side med den eller den. Men viss det fører til at me ikkje står saman om å få stoppa det som skjer i Gaza, så vil me bli huska for det i historia. Det er ei stor byrde som me då må bera i ettertid.

Overraska over kristne: – Kor mange må døy?

På spørsmål om ho merkar noko endring i kva kristne tenkjer om konflikten, seier Veiteberg at det er mindre enn ho skulle tru.

– Eg er eigentleg litt overraska over at ikkje fleire kristne er ute i gatene. Eg lurar på kor mange som må døy i Gaza før me alle står saman.

Biskopen meiner kristne må vera flinkare til å koma seg ut av kyrkjebygga sine.

– Me møtte folk på reisa som bad oss om å organisere både kyrkjer og alle folk av god vilje til ei ny fredsrørsle, som seier at krigen må stoppe. Og så kan me snakke om kva me gjer etterpå. Det er min bodskap. Det er den bodskapen eg har høyrt.