Å bære et barn inn i jula

GJESTEN: Ei legende om Sankt Kristoffer, skytsengel for dei reisande, fortel at han var så sterk og full av overmot at han berre ville tene hos den aller sterkaste. Så han tente hos ein konge. Heilt til han forstod at kongen var redd for djevelen. Då ville han tene hos djevelen. Heilt til han forstod at denne var redd for korset. Då ville han tene korset. Men korleis?

Ein prest rådde han til å stå ved ei elv og vente. Sankt Kristoffer venta på Kristus, men i staden kom det all slags folk som skulle over elva. Som han måtte bære. Til slutt høyrde han stemma til eit lite barn som ropte på han. Og han tok barnet og bar det ut i elva, men medan han gjekk i elva vart barnet tyngre og tyngre. Då han stod midt i elva var det som om han bærte heile universet.

Eg vil stanse ved det tunge barnet. Mange foreldre føler nok også at universet avheng av deira innsats, evna til å bære, særleg no før jul. Det finst så mange barn og somme er, om ikkje tunge, så annleis og vanskelege å bære. Desse barna finst i eit utal variantar og dei får (eller får ikkje) ulike diagnosar. Somme av dei er utan filter. Somme kommuniserer dårleg. Dei er komplekse og samansette. Gåtefulle, originale, fantastiske og krevjande. Felles er at dei skakar jordsmonnet når dei kjem, og dei lærer oss at alle teikn må tolkast på nytt.