For tre år sidan flytta eg til Oslo, klar for å vere student i hovudstaden, klar for å studere jus, klar vor å vere politisk aktiv, og ikkje minst klar for å finne eit kristent miljø kor eg kunne høyre heime.
Gode føresetnadar. Eg var optimist. Trass i alt hadde eg vore både leirleiar og frivillig i fleire ulike organisasjonar. Heile oppveksten hadde eg gått i den norske kyrkja, og dei siste seks åra hadde eg gått på ein kristen friskule. Eg hadde alle føresetnadar for å kjenne meg heime ein plass.
Uforstyrra. Første plassen eg gjekk fekk eg vere uforstyrra den timen møtet varte. Ingen sa hei. Ingen sa velkommen. Ingen reagerte på at ein ny person kom inn døra og sette seg aleine på den eine stolrada. Riktignok var mange av forsamlingane framleis i sommarmodus. Det var først eit par veker seinare nye studentar skulle bli ønska velkommen.
Neste plass eg gjekk var ganske likt, endå litt større, men òg endå meir ugjennomtrengjeleg. Ein sånn plass alle med riktig etternamn kjenner kvarandre og kjem til og går frå lokalet i gjengar. Eg fekk ei kjensle av at dette er ein plass kor ein eigentleg ikkje skal kome aleine inn døra og at alle andre klarte å følge denne uskrivne regelen.
Vanskeleg. Kort oppsumert: Det var vanskeleg å finne ein stad. Det var ikkje talane det var noko feil med. Eg hadde ingen problem med lovsongen, møtevertane eller for den saks skuld folka. Det var berre det at stolen eg sette meg ned på alltid var reservert til nokon andre, nokon som trengte både min stol og den tomme stolen på sida av for å få plass til kameraten eller venninna.
Ettersom tida gjekk fann eg etterkvart ein stad å gå meir fast, ei lita studentforsamling kor eg følte meg velkommen frå første gong eg gjekk inn døra. I ettertid har eg reflektert over kvifor eg brukte så lang tid. Eg har spurt meg sjølv kva eg kunne ha gjort på ein annan måte, men òg korleis kristne forsamlingar kan bli betre til å ta i mot nye og dei som kjem aleine, ikkje berre i starten av året, men kvar einaste veke.
Einsemd. Då resultata av studentundersøkinga til Folkehelseinstituttet vart offentleggjort 16. august, kom det fram at ein av tre studentar er einsame. I denne gruppa er det mest sannsynlegvis ein god del som leitar etter nokre å dele tru og tvil med, nokre som leiter etter ei forsamling kor dei kan kjenne seg heime langt borte frå heimstaden sin.
Det som kanskje er mest sårt for mange som treng eit kristent miljø er at kristne forsamlingar ikkje nødvendigvis minsker einsemda, men tvert i mot forsterkar henne. Mange forsamlingar er bygge opp rundt ein tanke om å vere ein del av ein fellesskap. Ein slik fellesskap fordrar at ein blir inkludert i det sosiale og sjølv føler seg inkludert. Om det går for lang tid før ein får kjenne seg meir innanfor enn utanfor ein slik fellesskap kan kjensla av å vere aleine bli enno meir påtrengande.
Å nå ut til studentane som har det slik er vanskeleg. Men eg trur det noko som spesielt viktig her, og det er at jobben for å nå ut til dei som er einsame ikkje sluttar, men startar etter den første veka. Det er då mange sit der og opplever at etter eit hektisk sosialt program har dei framleis ikkje nokon dei kjenner. Det er ingen å invitere ut på kaffi, ingen å studere saman med og ingen å spørre om å bli med på møte til helga.
Dugnad. Kva er så løysinga på problemet? Kva kan dei kristne forsamlingane gjere? Det er vanskeleg, for korleis kan ein nå ut til dei som ikkje møter opp igjen eller isolerer seg? I tillegg stiller ikkje arbeidet berre krav til kristne forsamlingar i seg sjølv, men òg til dei som går der. Det hjelper lite med strategiar for å nå einsame studentar viss dei som går i forsamlinga framleis heng med dei same dei alltid har heng med. Å møte nye studentar er ein dugnad kor ein er avhengige av at alle tar del i arbeidet.
Noko anna som kanskje er like viktig er å snakke om det. Det er ein klisjé, men ofte sant likevel. Me treng å bli minna på at det er studentar som har få eller ingen på studiestaden og i forsamlinga. Men kanskje viktigast: Dei som kjenner seg einsame får beskjed om at dei ikkje er aleine om å kjenne seg aleine. Det finst ein fellesskap òg i einsemda.
Dette innlegget vart publisert i Vårt Land 23. august 2018.