Leiting etter fellesskap

For tre år sidan flytta eg til Oslo, klar for å vere student i hovudstaden, klar for å studere jus, klar vor å vere politisk aktiv, og ikkje minst klar for å finne eit kristent miljø kor eg kunne høyre heime.

Gode føresetnadar. Eg var optimist. Trass i alt hadde eg vore både leirleiar og frivillig i fleire ulike organisasjonar. Heile oppveksten hadde eg gått i den norske kyrkja, og dei siste seks åra hadde eg gått på ein kristen friskule. Eg hadde alle føresetnadar for å kjenne meg heime ein plass.

Uforstyrra. Første plassen eg gjekk fekk eg vere uforstyrra den timen møtet varte. Ingen sa hei. Ingen sa velkommen. Ingen reagerte på at ein ny person kom inn døra og sette seg aleine på den eine stolrada. Riktignok var mange av forsamlingane framleis i sommarmodus. Det var først eit par veker seinare nye studentar skulle bli ønska velkommen.