Nesten umerkelig

Casper André Lugg debuterte med diktsamlinga Lite rekviem i 2011. Medan debutdikta fekk tittel frå katolsk dødsmesse, hentar han tittelen åt andreboka frå dei gamaltestamentlege Salmane, 103: «Dagene er som gress» heiter den.

Dette er altså ein poet som signaliserer at han orienterer seg andre stader enn i den rådande sekulariserte kulturverda. Alf Kjetil Walgermo har her i Vårt Land skrive omfattande artiklar om ei «ny» religiøs interesse hjå norske forfattarar, og Lugg er blant dei som står i den hopen – utan dermed å vera plassert konfesjonelt.

LES INTERVJU MED CASPER ANDRÉ LUGG: En tro som bærer

Stillfarne dikt

Dette er stillfarne dikt skrivne i ein trygg modernistisk tradisjon, det er lite eller ingenting her av opprør mot etablerte former, derimot ei nesten kviskrande røyst om nærleik, saknad, lengt, sorg – om dette som er like aktuelt no som for tusen år sidan. Undset skreiv noko om «menneskenes hjerter» som ikkje endrar seg «i alle dager», og Lugg fører sitt menneskehjarta heilt til «tidenes morgen» da

.....

Stillheten

rører seg

nesten umerkelig,

som midt i en samtale

når noen legger en hånd

på armen din.

.....

Finstilling

Og det er slik, «nesten umerkelig», rørslene i desse dikta er. Dei luggar ikkje derimot krev dei mykje av lesaren, først og fremst at vi finstiller sanseapparata for å ta inn meldingane som lett vert borte i larmen kring oss. Men høyrer vi etter, vert vi med inn i dikt som både handlar om det – i ordets eigenlege tyding – vesentlege, samstundes som dikta handlar med oss.

Visst skal vi vera varsame, men varsemda grip òg «tak i anklene dine», heldigvis har du «(...)akkurat nok mot til å se deg selv/ i din neste.» Og han fører dette biletet vidare, ned mot «den sparsomme/ blomstringen// der lyset/ så vidt når havbunnen.»

Nåden

I eit dikt, «Ronja, seks måneder», heiter det at «alt er påkallelse» og at «(...)jeg kan følge nåden/ langs nervene/ i et blad// og jeg stilner helt// hver gang jeg ser deg/ kantre inn/ i lyset.» Det er «De kosmiske forgreiningene/ i en barnehånd// som klorer/ og famler// i ansiktet mitt.»

Slik balanserer han òg mot eit fall ned i banalitetane, stort sett klarar han denne balansegangen, men stundom kan det bli i overkant småbarnforeldresøtt og stundom for enkle poetiseringar. Stundom kunne ein vel òg be om eit mindre monotont tonefall.

LES OGSÅ: Vil ikke gå til nattverd med diktene sine

Å sjå

Men stundom er òg diktet «fingeren i såret», dette kjem som avslutning på eit dikt, «Historien», om dei eldre som spør diktets eg om kvifor han ikkje hugsar det gode. Men, skriv han, «minnene mørkner/ og tapet blir synlig,// som det lyse feltet/ i veggen/ der et bilde er fjernet.»

Det er i slike små, men uhyre klårtsedde bilete at Lugg er ein vesentleg, ung poet, ein vi bør notera oss blant dei lovande. Han får oss til å sjå, som til dømes i «Inngrep» der «De felte skogen/ for å slippe til/ lys/ og gi sorgen beite.» Men så er det ikkje så enkelt likevel, og her kjem biletet:

.....

I skogbrynet

står et dyr

helt stille

med hodet viklet fast

i innhegningen.