Kristin Berget skriv avanserte dikt om den tynne hinna mellom liv og død

Eg las Kristin Bergets nye diktsamling som eit ganske melankolsk, men like fullt opprørande uttrykk for ei verd i oppløysing og utsletting. Men ved andre gongs lesing vart det ikkje så enkelt likevel, for det er ingen konklusjonar å finna her, ingen tydelege retningar anna enn dette å stå i ein sår prosess der hinna mellom liv og død er tynn og naturen rotnar bort. Men dette er heller ikkje så klårt, for samstundes les vi om forvandlingsprosessar, vi støyter på ordet «metamorfose» som vel kan tolkast som ei endring, forvandling til nytt, i religiøs forstand kan det vera oppstode frå det døde, i naturen det velkjende om setjepoteten eller frøet.

Biletspor

Noko går under og vert borte, «fukten trekker sorgen inn/ vi synger formørkelsen sammen». Liv bukkar under, namn vert borte. Men ikkje heilt, for ho nemner sjølv artar som ein gong var, og geirfuglen finst framleis som namn også i denne diktsamlinga sjølv om denne største av alkefuglane vart utrydda tidleg på 1850-talet: «så blåser en formørkende ensomhet/ opp i hver og en av oss/ så viskes navnene ut her/ herleiv eller geirfugl».