Eit mylder av sosiale, unge menneske

Allereie nede i vegen, utanfor kyrkja, møter eg glade ­vertar som ønskjer velkommen til Hillsong Oslo. På hjørnet ­mellom Sannergata og Valdresgata ved Ringnes Park finn du den såkalla hipsterkyrkja som mange ­snakka om for eit år sidan. I utlandet har fleire kjendisar vore tilknytt kyrkja, så då Hillsong kom til Noreg i fjor vår blei det fleire medieoppslag. Dei som møter meg er også unge og hippe, men Justin Bieber er nok på ei anna Hillsong-guds­teneste denne føremiddagen.

Mest av alt er det ufatteleg mange folk – så mange at det er mest vanskeleg å koma seg inn dørene i Sannergata 12. Eg får tilbod om kaffi både på kyrkje­trappa og inne, og det kjennest som at alle eg ser smiler eller seier «velkommen». Nokon har Hillsong-t-skjorter, og på eigne banner står det «Velkommen hjem».

I mylderet av menneske og inntrykk ser nokon at eg er i ukjent terreng. Ei ung kvinne kjem i prat med meg, og med eitt kjem fleire til. Etter litt småprat får eg følgje inn i salen når dørene opnar. Sjølv om eg ikkje kjem særlig tidleg, held alle seg i kafeen eller på kyrkjetrappa til nærare ti over elleve. Er det for å skapa meir rom for det ­sosiale, tru?

LES OGSÅ: Mellom makt og rikdom

Fullt rockeband

Kyrkje­bygget, som før heitte Salem, er bygd i brun murstein. Utanfor står den ein gong så moderne kyrkja godt ilag med bustadhus, butikkar og resten av mang­faldet på Grünerløkka. Salen er ­mykje meir moderne. På ­scenen står opplegg for fullt rockeband og mange lysdekorasjonar, og over bandet heng eit svært ­lerret der det surrar ein video. Mjuk ­electropop og summande ­stemmar blir med eitt erstatta av lovsong. Eg rekk ikkje setja meg ned, og det er like greitt når alle i dei fulle benkeradane reiser seg og tek fatt på å synga. Og synga kan dei!

Dersom du har høyrd namnet Hillsong før, er det mest truleg på grunn av dei tallause lov­songane som har kome frå kyrkja. Det var òg mitt referansepunkt før eg kom til kyrkja. Musikken er moderne, med enkle fraser som er lette å synge med på. Når det i tillegg er fullt band, songarar med masse energi, og ein sal med kanskje endå meir liv, kjennest det som å vera på konsert.

Det eg ikkje har sett på ­konsert før, er derimot dei ­mange ­hendene i vêret både på og utanfor scenen. På ein måte er det litt kult at folk blir så ­engasjerte, men samstundes er det langt utanfor mi komfortsone. Men, ­etter eit par låtar og ei opp­moding om å strekka handa mi opp, glir eg òg inn i den overveldande lovsongen.

Når musikken er over, blir me bedne om å helsa på nokre nye medan me set oss ned. Atter ei gong summar det i kyrkja. Så snakkar ei ung kvinne for oss om sonen som kom heim, slik ­Lukasevangeliet skildrar i 15,11-32. Kyrkjegjengarane blir oppmoda til å gje for å byggja ein heim i kyrkja, og etter den korte appellen kan ein gje kollekt både via Vipps, kontantar og kort­terminal – dersom du ikkje alt gjev via AvtaleGiro, altså.

LES OGSÅ: «Som å gå attende i tid»

Blir ikkje mett

Etter ei låt til, med meir allsong til gode synthlydar, tar pastor Jostein Krogedal fatt på dagens ­preike. Krogedal leier kyrkja i Noreg, medan ho internasjonalt har hovudsete i Australia. Først held han ei kort bøn som han humoristisk ber om å ikkje få ­karakter på. Så startar han pinsedagspreika med teksten frå Joel 3,1-5. Her lova Gud at han skulle koma igjen gjennom Anden, og Jesus lovar det same i starten av Apostelgjerningane. Når Den heilage ande så kjem, i Apostel­gjerningane 2,3–4, poengterer pastoren at Det nye ­testamentet peikar på Det gamle ­testamentet. Difor skal me ikkje vera redde for det supernaturlege, slik Joel ­skildrar at dei unge skal sjå syn når Anden kjem, poengterer ­pastor Krogedal.

Gjennom personlege ­eksempel om menneske som ser Jesus ­eller englar når dei høyrer ­preiker, ­vonar pastoren å gjera Den ­heilage ande, som for mange kan virka diffus, litt meir klar. Historiene og vitsane er gode, og engasjementet sterkt blant kyrkjegjengarane. Kontinuerlig kjem lovord og ja frå salen for å støtta opp om talen.

Sjølv om eg ler med på ­vitsane, slit eg med å sjå at livet blir meir overnaturleg om eg har Den ­heilage ande inni meg – som eg trur er pastor Krogedal sitt ­poeng. Medan somme preiker er som store herremåltid du framleis kjenner dagen etter, blir ­dagens preike for ­usamanhengande til å metta meir enn ein is. Eg keiar meg ikkje, fordi det er spanande å høyra historiene, men eg ­føler meg ikkje særlig klokare på ­Anden sin påverknad på mitt liv.

LES OGSÅ: Tradisjonelt og moderne

Welcome lounge

Når ­preika er over, kan dei som ønskjer det ta imot Jesus. Dersom du er van med karismatiske miljø, som Hillsong, er dette ganske ­vanleg, men for andre er det nok litt snålt. Samstundes er det god stemning, og du får moglegheit til å seie ifrå utan at andre enn pastoren ser det.

Eg merker at Hillsong har stort fokus på å knyte menneske til kyrkja og kristen tru. Etter ei kort truvedkjenning og ein lovsong til, er gudstenesta ferdig. Då blir eg oppmoda til både å bli med på grilling i parken ­etter guds­tenesta, og til å ta ­kontakt med informasjonsstanden ­deira. På kvar stol finst ­brosjyrar som fortel om Welcome ­lounge, små­fellesskap i connect­grupper og dåp. Slik er det òg på nettsida, som er ­moderne og retta mot unge, søkjande ­menneske. ­Likevel er det ikkje nok ­informasjon i seg sjølv, for at eg skal finna ut meir er eg nøydd til å snakka med ­folka i kyrkja. Slik er det lett å bli invitert på kaffi og kopla seg mot dei som ­kallar Hillsong ­«heime». Sjølv blir eg beden på både ­grilling, kaffi og til eit småfellesskap veka etter av dei som kom til meg bort før gudstenesta. Med andre ord skal det mykje til for at du ikkje ­kjenner deg velkommen.

LES OGSÅ: Kreativitet og tanke i sentrum

Vanskeleg å forstå

Hillsong Oslo kan godt titulerast hipsterkyrkja, med moderne musikk, mange unge vaksne, kyrkjekaffi med grilling i parken og ei ­frampå haldning som skil seg frå det meste av andre kyrkjer i Noreg. Det er mange folk og ein god del som skjer gjennom veka. Mest av alt minner det om megakyrkjene du ser på TV. Organisering, og eit uttrykk som mange unge likar, kan gi god lærdom for kyrkjer med flest eldre.

Samstundes er kyrkja vanskeleg å heilt forstå. Det er som å koma inn i ei eiga verd, der folk er supersosiale og tar imot trua på Jesus midt blant hundrevis av andre menneske. Eg er meir van med klare leiarstrukturar og ­liturgiar, ein teologi du kan lesa om på nett og ein organisasjon som er lett å skildra, òg frå ­utsida. Vidare er det veldig mange unge, som gjer at ein over 35 fort vil skilja seg ut.

Er du derimot av typen som ­likar megakyrkje-konseptet, kanskje er ny i trua og vil møta mange unge kristne, ja, då er Hillsong ein god stad å starta. I tillegg gjev Hillsong deg ein heilt eigen oppleving av det å vera på guds­teneste, med knallbra ­musikk og god stemning. Om du er ­nyfiken på det eg må kalla ei opplevings­reise, med potensial for nye ­venner, masse kaffi og mykje liv, bør du ta turen innom Sannergata 12 neste søndag. Kanskje er det nett ei slik kyrkje du søkjer?