Paradiset er først og sist

Det er en sommerdag for lenge siden som roper meg tilbake gjennom tiden.

Den ligger lukket bak en hekk av klunger blant hestemaur og gule tiriltunger. Teksten for i dag får meg til å tenkje på dette diktet av Inger Hagerup. Den ene dagen, heiter det. Dette er dei første strofene. Diktet er fullt av gylne sommarminne frå barndommen, og det er skrive på ein måte som får meg til å lese det som ein tekst om Paradiset.

I Bibelen er Paradiset både først og sist. Det heile begynner med at Gud skaper og ordnar kosmos. Alt er fullkome og godt. Eller som dei seier på Eide på Nordmøre, der dei har laga si eiga dialektgudsteneste: «Gud såg på aillt det hainn’ hadde gjort, og sjå, det va fole svert.»