Skatten i leirkar
Dødehavstekstane har endra vårt syn på Bibelen, på den religiøse situasjonen på Jesu tid og på historia i Israel. Dei er no ein del av grunnlaget for omsetjing av Bibelen.
Delar av Dødehavstekstane har i korte periodar vore tilgjengelege for publikum, her frå ei utstilling i Jerusalem.
TARA TODRAS-WHITEHILL
Dødehavstekstane vart funne for 70 år sidan. Det var eit sensasjonelt funn, men vi kunne ha gått glipp av det. Beduinane som fann dei første rullane og leirkrukkene, forstod ikkje kva dei hadde funne. Dei håpa at det var noko som kunne seljast, for eksempel lêret som teksten stod på, eller både lêr og tekst. Fleire fagfolk i Jerusalem vart inviterte til å sjå nærare på rullane. Somme av dei rekna med at det var falskneri, og vørde ikkje eingong å kasta eit blikk på dei. Andre fagfolk las dei, men forstod ikkje kva dei las. Skatten såg dei ikkje.
Den som først skjøna kva som var funne, var professor Elazar Sukenik ved Det hebraiske universitetet i Jerusalem. Slik skildrar han oppdaginga: «Hendene mine skalv då eg opna ein av dei. Eg las eit par setningar – det var vakker bibelhebraisk. Språket likna Salmane. Eg såg og såg, og kjende at lagnaden hadde unnt meg å sjå ein hebraisk skriftrull som ingen hadde lese på 2000 år.»
Gjennom piggtråd
Bestill abonnement her
KJØP
