Angsten ved Knausgårds tekst
Vil angsten nokon gong sleppe taket i Karl Ove Knausgårds grenselause romanprosjekt Min kamp?
Sett under eitt er Min kamp 1-6 ein litterær kraftprestasjon av dei heilt sjeldne. Han er lysande og klanderverdig, overskridande og nær, utleverande og diskret, reflektert og naiv, hjarterå og vakker, likefram og eksperimentell, meiner vår meldar.
Scanpix
KOMMENTAR: Det grenselause er noko monstrøst. Kolossalt, men også vanskapt, formlaust. Kan ein snakke om formløyse i Karl Ove Knausgårds seksbindsverk Min kamp? Til ein viss grad. Sjølve tanken med eit verk som består av seks verk er vanskeleg. Korleis skal vi forstå dei, som sjølvstendige romanar, del ein heilskap, eller aller helst som begge deler?
Det har lenge vore klart at Min kamp har vore eit grenselaust prosjekt. Dei menneskelege kostnadane har vore store. Dette skriv Knausgård om i band seks. Han avsluttar sine 3.622 sider med å skrive: «Jeg er så glad for Linda, og jeg er så glad for barna våre. Jeg kommer aldri til å tilgi meg selv for det jeg har utsatt dem for, men det har jeg gjort, det må jeg leve med.» Før han heilt avslutningsvis finn ei slags kvile i at han «ikke lenger er forfatter».
Karl Ove Knausgård har skrive seg fri. Det var jo nettopp dette han ville?
