Forsiktig? Trygg?

Vær forsiktig lille barn hva du gjør! ://:

For vår far i himlen ser,

alt som her på jorden skjer.

Vær forsiktig lille barn hva du gjør!

Slik song vi på sundagsskulen. Det nytta ikkje å sleppa unna Guds strenge, vurderande blikk. Korkje handa eller foten, auget eller øyret, munnen eller hjarta kunne gjera det minste sprell utan å bli oppdaga.

Men vi song også:

Ingen er så trygg på ferda

som Guds barneflokk i verda,

ingen fugl så vel er verna,

inga himmelsol og stjerna.

På veggen hang eit bilete av eit barn som plukka blomar ved kanten av eit svimlande stup medan ein engel varleg breidde vengen sin over det.

Kva slags Gud er det salmisten ber til? Den strenge og dømmande, eller den trygge vernande? Eller begge?

Vi lagar ofte våre eigne bilete av Gud. Vel ut det som høver med ein Gud vi kan tenkja oss. Freistar å unngå eller bortforklara det som skremmer. Somme finn ikkje noko akseptabelt gudsbilete i det heile, og vender seg bort.

Gud er større enn alle våre bilete; annleis enn våre ideal og draumar. Han er større enn tanken; meir omseggripande enn kunsten, mildare enn sommarvinden, skarpare enn høgfjellssnoen. Han lyttar til ropet frå menneska, grip inn, rettleier, bergar.

Vi gløymer lett at Guds finger til åtvaring og rettleiing, også er der for å hjelpa oss. For å halda oss på vegen, slik den vedunderlege Salme 139 seier.

I Olav H. Hauges dikt om stabbesteinane finn ein eit bilete på det miskunnsame i det kvasse, på omsorga i det brutale:

Stundom gjeng vegen

yver ei slette.

Det er ikkje livs fortap

um du ikkje fylgjer han,

men folk gjer det.

Oftast er det bergveggen

på eine sida,

hoggbratte floget på hi,

då lyt du fylgja vegen.

Bergveggen stengjer,

stabbesteinane grin

som ein tanngard:

Hald deg etter vegen!

Kantute stabbesteinar,

minte ut or berget

av trauste arbeidsmenn,

snur kvasse hyrnor

imot deg:

Me kløyver skallen på deg,

du skal ikkje rusa utfor.

Vigdis Berland Øystese er førstelektor ved NLA Høgskolen, Bergen