Flinke jenter et ikkje pommes frites

For litt over sju år sidan sat eg høggravid innandørs i sommarvarmen og strikka truser. Eg hadde det travelt. Eg skulle vaske ned og selge ei leiligheit, flytte, føde og amme og kle babyen i miljøvennlege tøybleier med heime­strikka lanolintruser. Også verda skulle reddast.

Sjølvsagt gav det ei svært god kjensle å vere så flink. Eg var lykkeleg.

Ein ettermiddag nokre år seinare er «babyen» og eg på bytur. Innimellom alt som skal gjerast – korøving, ulike ærend, lekser – er det ikkje tid til å lage middag frå botnen lenger. Og for eit forfall. No sit vi på byens billigaste matsjappe, et burger og pommes frites. Vi har begge grøn neglelakk og bustete hår. Kva har skjedd?

«Dette er veldig godt», seier sjuåringen. Eg nikkar. «Av og til», mumlar eg. «Av og til er dette det beste ... når ein har dårleg tid og …».

Magen oppunder haka

Nesten alt ein prøver på fell i grus, etter ei stund. Dagane susar av garde utan at stort skjer. Vinteren er snart over. Gangen og trappa er ikkje malt. Det går for sakte med den neste boka. Vi har ikkje vore på mange nok skiturar. Vi går for kort når vi først går. Vi dett for mange gonger i bakkane, andre familiar susar forbi med lett bøygde kne. Livet er rart, kort og nådelaust. Eg humrar. Eg slår fast, litt letta, at det ikkje er så farleg. At eg ikkje er flink lenger. Til mi store forbausing må eg erkjenne at det ikkje gjer meg mindre lykkeleg.

Så kva gjekk det av meg den gongen då eg sat med magen heilt oppunder haka og strikka babytruser som om det gjaldt livet?

Ikkje noko anna enn det som har gått av meg heile livet,­ tenker eg. Eg vil så gjerne vere flink. Eg ­synest ikkje eg er flink nok. Er lei av å ikkje vere flink nok, vil vere ekstra, ekstra flink. Innimellom har eg gitt opp, gitt blaffen, men etterpå blir eg nedfor. Eg må bli flinkare til å vere flink, har eg tenkt. Det gir ein så god følelse. Det å vere ekstra flink gir ein ekstra god følelse, betre enn mange andre gode følelsar. Og så får ein, for ei stund, stagga sutringa.

Følg oss på Facebook og Twitter!

Skuggejenta

For midt inne i den flinka lykka, sit ei trist jente med bøygd nakke. Ho jamrar og ber seg og blir aldri nøgd. Skuggejenta dukkar stadig opp og minner meg på eit par feil eg har oversett, ting eg ikkje har tenkt nøye nok over. Ho blir aldri nøgd og glad.

Sjuåringen slår fast at tiggarane har samla seg utanfor vindauget der vi sit, at det blir kaldt for dei og det er bra at det ikkje blir forbode å gje dei pengar. Ho tørker seg rundt munnen og jumpar ned frå stolen.

Vi må vere glad for det vi har, vil eg seie, men blir flau av dei store tankane mine.

Gi gjerne til tiggarane, men gi ikkje skuggejenta det ho ber om, berre det ho treng: Eit kjøttstykke, eit par gåter, noko å le av.

Aldri nøgd

Heller litt forfall, feil og riper i lakken, enn det der dumme kravet om at du skal «fortene» lykka di. Det finst gamle damer som stadig går rundt med ei enorm og svolten jente inne i seg, ho blir aldri blir nøgd, mett eller glad.

Det skal ikkje skje med deg, tenker eg og gir barnet mitt enda ein pommes frites. Vi skal ha det gøy, ete, drikke, vere glade, vere gode.

Lykka veit eg ikkje noko om. Ho lever sitt eige liv. Somme seier at lykka kan veljast, andre at ho kjem og går. Etter mi oppfatning er lykka ein litt vanskeleg sjanger. Og ein skal ikkje late som om ein forstår det ein ikkje forstår.